25 oktober 2017

Ik verwees vroeger al naar het zeer nefaste van de militair opgelegde totale loyauteit en solidariteit binnen de korpsen.  Mede daardoor kunnen ze werken op een eiland. Denk van daaruit en meer moet dan eigenlijk niet meer gezegd worden.  Toch nog dit . .

Het gerecht en de politiek lieten deze structurele fout onaangeroerd.  Ik vermoed dat misdadigers dat ook weten en daarvan gebruik maken.   De burger  kan zoiets niet bevroeden en denkt dat hij het enig slachtoffers is daarvan. 

Door die ‘omerta’  konden aan de politie zelfs van buitenaf foute opdrachten gegeven worden.

Veel mensen maakten mee dat fouten van politiemensen, gemaakt in het bijzijn van hun collega, niet aan het licht te brengen zijn.  Die collega mag en zal immers niet naar waarheid getuigen.  Uit schrik zet de burger dan meestal niet door.  Voor ‘de politie, uw vriend’.

Er is een zogenaamde waakhond, het comité P.  Jammer genoeg zijn die al lang ons vertrouwen kwijt. 

Prioritair en snel moet op de politiewerking een adequate en performante openbare controle gevoerd worden.   

 Even belangrijk is het instellen van andere selectiecriteria voor politie.  Ik pleitte al lang voor een selectie op empathie en boerenverstand. 

Bovendien moet daadwerkelijk de mogelijkheden van de wijkagent verhoogd worden.  Hoe lang zullen de politici daar nog over palaveren?