Vandaag heb ik op Facebook het bericht uit de krant* gedeeld dat mijn appreciatie voor (christelijk) geloof onderstreept. Ook juist vanuit het natuurwetenschappelijk perspectief dat de alerte tijdgenoot eigen is. Maar vergis u niet, ik ben ook kerk-criticus in hart en nieren. Welwillend-kritisch ‘ad majorem dei gloriam’.
Het verplichte celibaat voor gewijde mensen lijkt mij bijvoorbeeld een bijzonder onintelligente keuze en beslissing.
Sinds wij dankzij de anatomie,de fysiologie en de (epi)genetica precies weten hoe kenmerken van mannen overgaan op hun kroost… is het logisch dat er steeds minder mensen zijn (in Europa) die de spirituele kanten van het leven cultiveren. Ons continent kent al twee millennia christendom en sinds de elfde eeuw, na het succes van louter mannelijke kloosters in de woestijn, werd het celibaat in verplichte vorm breed ingevoerd voor gewijde heren.
Maar wat is de diepere werkelijkheid? Wat is de Waarheid?
“De religieuze mens belet zichzelf met het aanvaarden van het verbod op paarvorming, erotiek, (genitale) seksualiteit en (dus) op menselijke voortplanting, zijn kenmerken door te geven aan de volgende generaties”.
De theologen die het celibaat uitvonden en vandaag blijven verdedigen, Vaticaans gevestigd of ‘in de diaspora’, zij zagen de tak af waar alle christenen op zetelen.
En dit dus door een gebrek aan gevoel voor de vruchtbaarheid van liefde, passie en tederheid.
En verder als gevolg van blijvend gebrek aan inzicht in genetica en biologie.
De Kerk, zo bedacht ik vanmorgen tijdens de Eucharistie, heeft heel veel goeds te bieden; nergens hoor ik groepen mensen nederig stellen dat zij vaak teveel aan zichzelf denken en aan snel geldgewin; nergens hoor ik zo duidelijk een voorman oproepen om het goede te doen; en eindelijk besefte de voorganger dat het passend is en intelligent God en samen christen zijn aan te prijzen door verwijzing naar de velen die depressief raken, de levenslust kwijt.
Maar de Kerk heeft ook vele updates nodig, bedacht ik me, op de kerkstoel met het mondkapje luisterend en kijken. Hard nodig.
Illustratie: Pieter Paul Rubens, de aanbidding van de herders.
*DS Letteren 25 juli 2020, interview met biofysicus Cees Dekkers over het boek “Oer. Het grote verhaal van nul tot nu”.
