Niet intelligentie bepaalt je mogelijkheden, zoals nogal eens wordt aangenomen.  Inkomen bepaalt veel meer je mogelijkheden dan intelligentie dat doet.  Dat is niet anders.  Je inkomen bepaalt in welke mate je toegelaten wordt tot welke segmenten van deze samenleving.  Daarnaast is wie of wat je bent, niet onbelangrijk om je uiteindelijke plek in het geheel te begrijpen.
Hoe het is om kinderen met een beperkt inkomen groot te brengen.  Ik kan daarover meespreken, al durf ik niet de spreekbuis zijn van ouders, kinderen, gezinnen die in armoede leven.  In armoede leven, wil zeggen, in het beste geval afhankelijk zijn van occassionele, slecht geregelde arbeid, los van groepsverzekeringen, hospitalisatieverzekeringen, pensioenregelingen en dergelijke.  Ik durf de stap niet zetten van mijn netjes georganiseerde armoede naar dit redeloos, ongeregeld leven.
Er is in de tijd dat ik mezelf met het probleem geconfronteerd zag, veel veranderd voor armen.  Veranderingen ten goede, een stuk waardering ook, al dan niet oprecht.  Je kan je afvragen of al die veranderingen het mensen in armoede ook niet een stuk moeilijker gemaakt hebben.  Alle aandacht maakt je zichtbaarder, maar ook je oplossingen.  Toch ziet een grotere groep mensen armoede niet langer als iets dat je zelf zoekt.  Eerder iets dat je overkomt, of nog, soms schijn je daarin geboren te worden.  En dan …
Ik keek verleden week, op woensdag, naar een schitterende film, August Rush.  Het is een beetje een sprookjesachtig verhaal, à la Oliver Twist.  Je stelt je daar best niet al teveel concrete dingen bij voor, al was voor Charles Dickens, de grauwe Londense werkelijkheid, ten tijde van de industriële revolutie, wel degelijk de inspiratiebron voor het origineel.
Een jongetje groeit op in het weeshuis.  Het heeft zijn ouders nooit gekend en het wordt gepest vanwege zijn dromerig karakter.  Men noemt hem weirdo, gekkerd, maar dan niet lief bedoeld.  Het kind is 11 jaar, x aantal maanden en x aantal dagen oud als het besluit om via de muziek op zoek te gaan naar zijn ouders.  Het wil ‘gevonden’ worden.  Het kind komt terecht bij een moderne Fagin en blijkt een muzikaal talent te zijn.  Het wordt ontdekt en ontmoet zijn ouders tijdens een opvoering van een eigen compositie in Central Park.  Prachtig, mooi gecast, een mens zou er de grauwe werkelijkheid door vergeten.
Mijn eigen kinderen hebben de volwassen leeftijd bereikt.  Mijn zoon is normaal intelligent maar groeide op met een min of meer ernstige leerstoornis.  Mijn dochter is evengoed normaal begaafd maar begiftigd met een meer dan normaal doorzettingsvermogen.  Mijn zoon kan op dat vlak trouwens ook tellen, alleen is zijn begaafdheid niet van het hoofd verstandelijke type.  Mijn zoon werd een vakman.  Mijn dochter studeert af op bachelorniveau.  Beiden kinderen zijn bijzonder knappe en waardevolle krachten op de werkvloer.
Knap gedaan dus, maar tegen welke kost?
Mijn krachten waren al niet toereikend om mee te beginnen.  Mijn kinderen hebben geen vanzelfsprekende jeugd gekend.  Letterlijk alles heb ik in het geweer geroepen om die gasten groot te krijgen.  ‘t Is mij gelukt.  De vriendjes en de kinderen met het gemakkelijke geld ten spijt, de oordelen van leerkrachten en andere verantwoordelijken in de opvoeding van mijn kinderen, mijn eigen wanhoop en weerloosheid.  Het is mij gelukt.
De toekomst: Overleven, en ik bedoel daarmee, een inkomen dat beduidend lager ligt dan de grenzen voor het Omniostatuut, een onverwachte rekening is een drama.  Ik bedoel daarmee dat mijn persoonlijkheid verandert, mijn lichaam, mijn wezen, mijn gezicht.  Ik bedoel daarmee dat het moeilijker en moeilijker te verstoppen wordt dat in mijn gezin geld niet vanzelfsprekend is. 
Een aantal mensen in mijn directe omgeving hebben mijn probleem opgemerkt.  Ze schijnen het best leuk te vinden om mij na gedane ‘grootspraak’ op de bek te zien gaan.  Ik voel vanalles en ik vraag mij af waar die flinke, knappe, sterke, trotse vrouw van weleer is gebleven.