Het is erg gesteld met de politiek.  Vandaag, één dag na het feest rond de nieuwe wereldrecordhouder ‘regeringsvormen’, werd het nog wat erger gemaakt, omdat Ingrid Lieten (sp.a) een mail verstuurde naar alle leden van de Vlaamse regering, wat duidelijk niet de bedoeling was.  De terminologie die in deze mail werd gebruikt was, op zijn minst gezegd, denigrerend naar de andere ministers toe.  Of ze inhoudelijk een punt heeft, daar mag iedereen het zijne van denken, maar de vraag is wel of er op deze manier nog vertrouwen binnen de Vlaamse regering bestaat.   

“We moeten naar een sterk Vlaanderen”.  Vandaag is eens te meer gebleken dat die uitspraak klopt.  Niet zozeer omdat de gewesten versterkt moeten worden via een staatshervorming zoals gebruikelijk is in de huidige politieke terminologie, maar wel omdat de huidige Vlaamse regering blijkbaar met haken en ogen aan elkaar hangt. 

Heel dit circus versterkt mijn idee over de politieke impasse op federaal niveau.  Men stelt voortdurend dat het probleem gezocht moet worden bij de structuren van dit land.  Gedeeltelijk zal dit wel zo zijn, bijvoorbeeld voor wat de financiële transfers betreft, maar grotendeels ligt het aan de mensen achter die structuren.  Er zijn nogal wat partijvoorzitters die er hun mantra van maken dat de structuren veranderd moeten worden, en als ze dat lang genoeg herhalen zullen de mensen dat wel geloven.  Mijn visie blijft dat de personen achter die structuren veranderd moeten worden.  En als men dat eens voortdurend zou herhalen, dan gaan de mensen dat misschien ook wel eens geloven.  Het is eenvoudig om het been stijf te houden, en dan te zeggen “de politici van het verleden hebben het systeem zo ontworpen dat we niet anders kunnen dan nu ons been stijf te houden”.  Als je over voldoende overtuigingskracht beschikt, en je koppigheid wat opzij zet, is er veel mogelijk. Heel veel.  Het zou de politici dus sieren als ze hun vijandbeeld jegens de anderen opzij zouden zetten, en aan oplossingen zouden denken, in plaats van bang te zijn gezicht te moeten verliezen voor de eigen achterban. 

Als nu blijkt dat zelfs binnen de Vlaamse regering weinig vertrouwen heerst, dan stel ik me de vraag, waarom is er nood aan een versterkt Vlaanderen, met nog meer bevoegdheden, als men nu al niet overeenkomt?  Eigenlijk werd die weinig warme collegialiteit binnen de regering al duidelijk na de Panorama uitzending over de vossenjacht.    Enkele Vlaamse parlementairen wilden toen een vraag stellen aan minister Joke Schauvlieghe, over het gebruik en verwerpen van wetenschappelijk onderzoek over de vos in Vlaanderen.  Dat mochten ze echter niet doen, zo bleek, omdat er verdeeldheid over dit onderwerp heerste in de regering.  Dat was al een teken aan de wand, zo blijkt nu.  De gelekte mail van Lieten maakt pijnlijk duidelijk dat er binnen de Vlaamse regering geen eensgezindheid heerst.  Dat hoeft ook niet, want drie partijen verschillen uiteraard van mening.  Maar er wordt op zijn minst verwacht dat de ministers in de regering tot een akkoord komen over een bepaald voorstel.  Als nu blijkt dat de rede verdwenen is, en men daarom in mails bericht over de gebrekkige kwaliteit van de andere ministers, dan zit er een haar in de boter, dat niet met excuses op te lossen valt. 

Wie altijd beweerd heeft dat de Vlaamse regering goed werkt, en er daarom moet gepleit worden voor een versterkt Vlaanderen, komt dus vrij bedrogen uit.  Het valt te hopen dat een aantal mensen eindelijk tot het inzicht komen dat de ‘politieke persoonlijkheid’ veranderd moet worden, en niet de structuren als dusdanig.  Zolang we dat eindeloos blijven herhalen, verandert er misschien eindelijk eens wat in dit land…