Open brief aan Guido Everaert
Beste Guido,
Het was een verassing te mogen lezen dat je jezelf afvraagt hoe het met de wereld moet gesteld zijn als men Bart De Wever ervan verdenkt het verdriet om de dood van zijn vader te exploiteren voor politiek gewin.
Ik ben één van die mensen van die wereld Guido die na kennisname van het interview in de pen kroop om enige duiding te geven bij dit soort emoties en om enige ruchtbaarheid te geven aan de emoties, door het beleid van diezelfde Bart De Wever veroorzaakt bij de zwaksten onder ons. Een beleid waarvan de gevolgen onderbelicht en weggewuifd worden.
Laat mij vooreerst duidelijkheid scheppen. Als schaduwpremier, als burgemeester en partijvoorzitter is Bart De Wever een boeiende persoonlijkheid. Als mens die kampt met begrijpelijke emoties bij het overlijden van zijn dierbaren is hij dat minder of zelfs helemaal niet. Daar kampen wij immers allemaal mee. Als volwassene is het een zoektocht om dat te plaatsen en in intieme kring te verwerken bij je partner, vriend of vriendin of in een hoekje van de keuken. Bij voorkeur niet in een radio studio en zeker niet wanneer het gesprek verweven wordt met politiek. Nog minder als je af en toe denkt dat je Augustus bent.
Op zoek naar de mens achter de politicus is een gevaarlijk precedent als je ’t mij vraagt en radio maken met een camera op je neus lijkt verdacht meer op een tv-programma dan op een radioprogramma. Altijd handig om achteraf nog eens terug te vallen op de hoogtepunten, dat wel.
Wanneer je zoals zondag gebeurde de politicus toestaat zijn emoties omtrent persoonlijke gebeurtenissen in de privésfeer te vermengen met zijn politieke standpunten dan krijg je algauw een ongemakkelijk gevoel. De kans op misbruik van die emotie in het voordeel van de politieke stellingen is immers behoorlijk groot op dat moment. Ik verklaar mij nader.
Bart De Wever is de man die zich graag met Augustus, achterneef van Julius Caesar vergelijkt. Uit wat je vluchtig over Augustus terugvind kan je stellen dat het strategisch plan van De Wever menige gelijkenis vertoond met dat van Augustus. Lijnrecht daartegenover is het diezelfde Bart De Wever die wanneer hem dat uitkomt ook graag de Calimeroschelp over de oren trekt en voluit voor het lijderschap gaat. Het inzetten van bepaalde emoties om zijn doel te bereiken is hem dus niet vreemd.
Dat hij het premierschap afwees, datgene waar het Vlaamse volk hem nochtans voor gekozen had wijst er tevens op dat hij niet altijd de verantwoordelijkheid opneemt die hem wordt toevertrouwd.
Bart De Wever is in hoedanigheid van zijn politiek ambt bovendien een publieke figuur die dus best in twijfel mag getrokken worden. Een man die een totaal emotieloos beleid voert waarin de zwaksten geschoffeerd en verdacht worden gemaakt, waarin de middenklasse die het goed heeft ontzien wordt en waarin de rijksten vereerd worden als God. Die steeds maar herhaalt dat er geen alternatief is omdat hij er geen kan bedenken, vastgeroest in heldhaftige denkwijzen. Dan mag je niet verwonderd zijn dat dit soort reacties de prijs is die je betaald. Dan is dit soort reacties de twijfel die je zelf gezaaid hebt.
U staat vol verbazing te kijken hoe de wereld Bart De Wever beschuldigd van het exploiteren van zijn verdriet voor het overlijden van zijn vader. Laat mij u het volgende voorleggen.
Oktober 2015, staking tegen het beleid van de regering. Tijdens de stakingsactie overlijd een man die in de file zat door een hartaanval, een toeriste overlijd in het ziekenhuis omdat de dokter niet tijdig aanwezig kan zijn. Verontwaardiging alom bij nieuwsdienst en pers (zie link) die het volgende verklaren:
Door de recente stakingsactie en de blokkades is een man die in de file zat gestorven door een hartaanval en een toeriste zou zijn overleden omdat ‘haar’ dokter door de stakingsactie niet tijdig in het ziekenhuis raakte.
Onomwonden worden oorzaak en gevolg aan mekaar gekoppeld, dit door toedoen van Zuhal Demir, partijgenoot van Bart De Wever. Het exploiteren van de dood van 2 mensen om de vakbond te treffen is overduidelijk. Doel bereikt! Daarom Guido mijn vraag:
Waar zat Bart De Wever om dit recht te zetten? Om de ouders of familieleden te sussen die door deze dwaze stellingname nog meer verdriet te verwerken kregen? Hoe erg is het met N-VA gesteld als je dit soort uitspraken poneert?
Noem mij dus vanaf nu geen slimmigaard meer die in de anekdote van die middag een verkapte poging van Bart De Wever ziet om het kiespubliek weer voor zich te winnen. Noem mij maar gewoon een schuwigaard die twijfelt wanneer hij politici piano ziet spelen.
