De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

HOE DE VOLGENDE VERKIEZINGEN WINNEN (en de wereld redden).

HOE DE VOLGENDE VERKIEZINGEN WINNEN (en de wereld redden).

zondag 21 december 2014 01:31
Spread the love

Jeroen Jacobs stelde in de facebookgroep Slechte Vlamingen de terechte vraag:

“De
links-recht tegenstellingen zijn tegenwoordig enorm groot, en diegene
die niet fervent politiek actief zijn (wij dus niet) lopen meestal mee
met de grote kudde…

Hoe denken jullie, marketinggewijs om ervoor te zorgen dat linkse partijen massaal zouden doorbreken de volgende verkiezing…
Los van de natuurlijke onvrede dat een oppositie partij meestal stemmen wint de volgende verkiezing…”

Ik dacht:

TAPAS!

Ik
denk dat het de linkerzijde ontbreekt aan een wervend positief project.
Het is terecht om de huidige (en vorige) regering het vuur aan de
schenen te leggen, kritiek te leveren, oppositie te voeren en dus in
actie te schieten middels betogingen en stakingen tegen het beleid.
Dat
is allemaal bijzonder belangrijk en nodig en het zal (hopelijk) de
linkerzijde inderdaad een duwtje in de rug geven. Maar er is meer nodig.

Want
niet alleen wordt onze sociale zekerheid door deze – en de vorige –
regering(en) aangevallen, we zitten ook in een economische logica op
Europees en internationaal niveau waarbij het idee dat There Is No Alternative (TINA)
de hegemonie uitmaakt. Zelfs bij de mensen die het slachtoffer zijn van
dit beleid, zijn er veel die zeggen “er moet bespaard worden” of “men
kan niet meer uitgeven dan men heeft”.

Veel van die mensen gaan
ervan uit dat een vertrek van de N-VA en VLD uit de regering(en) en een
terugkeer van SP.a en PS het probleem zullen oplossen en nog anderen
weten dat dat niet het geval zal zijn maar dat er ook op dat vlak geen
alternatief is.

We zitten met andere woorden in het defensief en
daar moeten we uit. We moeten een offensief project hebben met daaraan
een offensieve strategie. We moeten aantonen dat er niet een maar vele
alternatieven zijn: TAPAS dus of There Are Plenty Alternatives.

Als
we louter blijven hangen aan de economische wetmatigheid die ons wordt
voorgespiegeld, dan is de vraag inderdaad: hoe zorgen we ervoor dat de
economie terug aantrekt, dat er werkgelegenheid bijkomt, dat er terug
economische groei is. Mij lijkt dat een verkeerd uitgangspunt omdat
enerzijds die economische groei op zich een probleem vormt en anderzijds
niet leidt tot meer welzijn. Want hoewel de Belgen de derde rijkste
burgers ter wereld zijn en de Belgische werknemers bij de productiefste
op Europees en dus wereldvlak, scoren we ook erg hoog op het gebied van
zelfmoord, de consumptie van antidepressiva en slaapmiddelen.

WELVAART EN WELZIJN

Onze
rijkdom, welvaart en hoge productiviteit maken ons dus niet
noodzakelijk gelukkig. En dus moeten we tegen dat dogma van welvaart en
rijkdom een andere realiteit plaatsen: die van welzijn.

We
ruilen vandaag onze tijd, energie en creativiteit in en krijgen
daarvoor een loon dat ons geen zekerheid biedt, dat ons niet in staat
stelt te doen wat we eigenlijk zouden willen en kunnen. We stellen
daardoor miljoenen dingen uit tot de dood ons inhaalt en die wetenschap
maakt veel mensen fundamenteel ongelijk.

Tegelijkertijd zorgt de
huidige economische realiteit voor een tweedeling waarbij aan de ene
kant tweeverdieners redelijk goed hun boterham verdienen, zich een huis
kunnen veroorloven en wat gadgets en een vakantie of twee, drie maar
door de band genomen te weinig tijd vinden om zich bezig te houden met
hun eigen kinderen en ouders en andere familieleden, vrienden en
kennissen, kunst, cultuur, filosofie en wat de essentie van de mens
uitmaakt. Die ‘hardwerkende Vlamingen’ boeren niet slecht maar ze zijn
duidelijk niet gelukkig. Dat verklaart voor een stuk hun nationalisme,
diepgeworteld racisme, afkeer van Walen, vreemdelingen, en al wat anders
is dan zijzelf en dus hun keuze voor de N-VA. Want die keuze voor de
N-VA is een rechtstreekse aanval op de status quo. Het betekent dat veel
mensen niet tevreden of gelukkig zijn met de status quo. Terecht
overigens en een terugkeer naar die status quo kan niet ons project
zijn. We moeten verder dan “terug naar voor de N-VA“, er moet een alternatief geboden.

Anderzijds
zijn er mensen die geen deel hebben aan dat economisch succesverhaal,
die niet rond komen, die hun toekomst begrijpelijkerwijze zwart inzien,
die met hun hakken al in de sloot terechtkomen en geen verandering zien,
geen opties, geen beterschap. En zoals vele hardwerkende Vlamingen die
niet kunnen genieten van hun harde werk, worden ook een deel van die
mensen steeds bitterder. En dat resulteert evengoed in een gebrekkige
solidariteit, een terugplooien en dus egocentrische reflexen waarbij het
individueel lijfsbehoud de voorrang krijgt.

Dat is allemaal
tamelijk bizar aangezien we bij de productiefste en rijkste burgers ter
wereld horen. Maar zo vreemd is het ook weer niet aangezien de opbrengst
van die productiviteit niet iedereen in dezelfde mate ten goede komt en
die rijkdom bijzonder ongelijk verdeeld is en steeds slechter verdeeld
wordt.

We hebben dus nood aan een positief project dat de nadruk
legt op welzijn en tegemoet komt aan de bekommernissen van zowel de hard
werkende Vlaming als zij die uit de boot vallen. En dat project kan
niet anders zijn dan een herverdeling van de opbrengst van de
productiviteit en rijkdom. Niet in negatieve zin zoals in “we nemen van
zij die genoeg hebben en geven aan hen die te weinig hebben” maar in
positieve zin: we verdelen zodat zij die te weinig welzijn hebben meer
tijd krijgen en zij die te weinig welvaart hebben meer inkomen krijgen.

POSITIEF PROJECT

En
dat positieve project kan vrij eenvoudig vertaald worden. We gaan
namelijk de arbeid herverdelen. Om te beginnen. Door de stijgende
productiviteit, de technologische ontwikkeling, de robotisering, zijn
steeds minder mensen nodig om steeds meer welvaart te creëren. Het is
van belang dat die noodzakelijke arbeid beter verdeeld wordt zodat
iedereen er deel aan heeft. Zodat dus iedereen kan bijdragen aan de
maatschappij en ook iedereen kan genieten van de resultaten.

Concreet
betekent dat bijvoorbeeld een arbeidsduurvermindering tot 30 uur per
week met behoud van loon en rechten, met bijkomende aanwervingen. Op die
manier streven we naar een volledige tewerkstelling maar niet de
volledige tijd. Iedereen moet een job kunnen krijgen maar dat moet niet
heel de dag en niet heel ons leven. Dat is economisch gezien niet meer
nodig.

Dan stelt zich de vraag hoe we dat betalen. Voor sommige
bedrijven is dat geen praktisch probleem: ze maken meer dan genoeg
winst. Bovendien zitten de bedrijven zoals geweten op 240 miljard euro
cash die ze niet in de economie pompen. En verder stijgt het aantal
miljonairs en superrijken jaar na jaar die een steeds groter deel van de
opbrengst van de stijgende productiviteit naar zich toehalen, een veel
groter deel dan nodig, goed, verstandig, aangenaam of efficiënt. Tot
slot is zo’n herverdeling van arbeid en dus een groter inkomen voor meer
mensen een goede zaak voor de economie. En er zijn nog belangrijke
facetten: de intrestvoet staat historisch laag, het is voor de overheid
het moment om (quasi gratis) geld te lenen en te investeren in
langetermijnprojecten. Dat brengt gewoon geld op. En tot slot moeten we
niet zozeer onze schuldgraad verminderen danwel die schuld in vraag
stellen en ze herschikken. Geld is in ieder geval geen probleem; dat is
er in overvloed.

Het project om de arbeid te herverdelen en
daaruit een andere toekomst te projecteren, kan het wervende project
zijn dat zowel mensen die de status quo in vraag stellen, zij die meer
welzijn willen en zij die meer welvaart willen, kan verenigen. Het is
een positief project dat ons een andere samenleving voorspiegelt waar
bijna iedereen belang bij heeft

Het zegt iets over de plaats van
kinderen in onze samenleving, zorg voor ouders, zieken, de positie van
mensen die minder meekunnen in het productieproces en het legt de
klemtoon veel meer op welzijn en dus ook op de ecologische impact van
ons huidig productieproces. Het past ook in de historische strijd van de
vijfdagenweek, de 8-urendag, betaald verlof, pensioen,
werkloosheidsuitkering en herverdeling en is dus een logische eis.

Het is ook realistisch en betaalbaar als we daar een politieke en economische prioriteit van maken. Derhalve:

Arbeidsduurvermindering tot 30 uur met behoud van loon, rechten en met extra aanwervingen!

DISCUSSIE

De
discussie is natuurlijk niet nieuw. Ter linkerzijde bestaat de eis voor
de 32-uren week al langer. En recent laaide de discussie dankzij FEMMA
(het vroegere KAV) opnieuw op.

Het idee wordt alvast gedragen door het ABVV:
http://www.bbtk.org/Pages/Onzevoorstellen.aspx

door Groen:
http://www.roodlinks.be/index.php?option=com_content&view=article&id=22118:groen-steekt-spa-langs-links-voorbij-met-groene-new-deal-tijd-voor-een-rode-new-deal&catid=27:forum&Itemid=130

door Femma:
http://www.impulscongres.be/femma-het-nieuwe-voltijds-draait-rond-30uren/

http://www.knack.be/nieuws/belgie/we-moeten-naar-een-30-urenwerkweek/article-normal-95736.html

en leidde tot voorspelbare afwijzing door werkgevers:
http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/economie/1.2156923

waarop Femma een interessante repliek had
http://www.femma.be/nl/blog/artikel/is-de-30-uren-week-te-gek-voor-woorden

take down
the paywall
steun ons nu!