De taal die de Guardian en andere mediabedrijven gebruiken om de overwinning te beschrijven van Syriza (op 5 juli 2015) tegen de draconische, door de EU opgelegde, austeriteit is ontluisterend. Dit zijn enkele voorbeelden van de subtiele, maar effectieve inkadering op de voorpagina van de krant (van 6 juli 2015) :
Het referendum wordt in de hoofdkop en in de tekst omschreven als ‘polariserend’, in tegenstelling tot wat het werkelijk is: een oefening in participatieve democratie. Als een overwinning van 61 procent een illustratie is van een gepolariseerde maatschappij, wat is dan de recente absolute overwinning van David Cameron bij deBritse parlementaire verkiezingen, met 24 procent van de stemmen? Tegenover de zware bedreigingen en intimidaties door het EU-establishment, luidkeels doorgegeven door de Europese media, hebben de Grieken getoond dat er een zeer brede consensus is tegen eindeloze austeriteit. Daar is niets ‘gepolariseerd’ aan.
Syriza wordt herhaaldelijk gekarakteriseerd als een ‘radicaal linkse’ partij, terwijl zijn ‘altijd koelbloedige’ leider Alexis Tsipras wordt weggezet als ‘hitsig’ (wil de Guardian enig evenwicht tonen door Duits bondskanselier Angela Merkel dan als ‘intimiderend’ (bullying) te etiketteren?). De waarheid is uiteraard dat Syriza een brede alliantie is van partijen die een waaier aan politieke visies vertegenwoordigen, van het centrum tot links, enkel verenigd door hun verzet tegen het eindeloze austeriteitsprogramma. Dit werd ontworpen enkel en alleen om de Europese financiële instellingen te dienen, niet de Griekse bevolking. Syriza ziet er alleen maar radicaal links uit omdat de media, zoals de Guardian, zich in het softe neoliberale centrum hebben genesteld.
Het artikel van de Guardian besluit met de stelling dat de NEEN-stem heeft gewonnen, omdat het werd “ondersteund door extreem links en neofascistisch rechts in Griekenland, terwijl de centrumlinkse en centrumrechtse partijen campagne voerden voor de JA-stem”. De duidelijke implicatie volgens de Guardian is dat de gekken het Griekse gekkenhuis hebben overgenomen. Is dat werkelijk zo? Of is dat alleen maar de manier waarop de EU-elites willen dat wij het resultaat interpreteren?
Duitsland heeft het hardst gepusht voor de meest baldadige austeriteit in Griekenland. Het is goed er hier aan te herinneren dat na de Tweede Wereldoorlog, na de Duitse agressie die een enorme verwoesting aanrichtte in heel Europa, de westerse landen, waaronder Griekenland – dat zo hard had geleden onder de nazi’s – beslisten Duitsland de meeste van zijn schulden kwijt te schelden. Als een exacte tegenpool van de austeriteitsaanpak van de EU tegenover Griekenland, hebben de VS het Marshallplan uitgevoerd om Duitsland te helpen bij zijn wederopbouw en om terug markten voor zijn industriële expansie te creëren in de vernietigde Europese
economieën.
De Europese elites worden vermeld als ‘schuldeisers’, maar in werkelijkheid vertegenwoordigen zij de grote Europese financiële instellingen. Zij worden voortdurend omschreven als ‘mainstream’. Daarmee wordt hen een zekere legitimiteit gegeven. Het suggereert dat zij Europa en de Europeanen vertegenwoordigen. Er is echter niets ‘mainstream’ aan deze elites, die aan niemand verantwoording afleggen, die een ‘regimeverandering’ pogen op te dringen aan Griekenland door het land alle hoop te ontnemen.
Als ze daarin slagen en Syriza valt, dan zal Griekenland met echte extremisten opgezadeld zitten – ofwel de neo-nazi’s van Gouden Dageraad of de oligarchiën die het land in deze wanhopige toestand hebben gebracht, met de hulp van de Europese elites. Wat de ‘mainstream’ in de rest van Europa ondertussen echt denkt over Griekenland, Syriza en het Europese project komen we niet te weten, want de meeste Europese regeringen zijn te bang om hun eigen kiezers daarover te bevragen, zoals Syriza heeft gedaan.
Joanthan Cook schreef How the media discredit Greek democracy verscheen op zijn blog op 6 juli 2015. Vertaling door Lode Vanoost.
