Deze invasie heeft bijna niets te maken met de dreiging van het ‘islamisme’. Ze heeft wel alles te maken met het veiligstellen van grondstoffen (vooral mineralen) en een groeiende rivaliteit met China.

In tegenstelling tot China hebben de VS en haar bondgenoten echter al eerder aangetoond bereid te zijn om geweld te gebruiken. Ze demonstreerden dit onder andere in Irak, Afghanistan, Jemen en Palestina.

Net zoals tijdens de Koude Oorlog zien we bij de strijd om Afrika een taakverdeling waarin een rol is weggelegd voor de journalistiek en de populaire cultuur. Zij moeten zorgen voor het nodige draagvlak voor een ‘heilige oorlog’ tegen de dreiging van het islamitisch extremisme. Op dezelfde manier beschreven ze indertijd valselijk het ‘rode gevaar’ van een wereldwijd communistisch complot.

“Net zoals tijdens de Koude Oorlog zien we bij de strijd om Afrika een taakverdeling waarin een rol is weggelegd voor de journalistiek en de populaire cultuur. Zij zorgen voor het nodige draagvlak voor een ‘heilige oorlog’ tegen dreiging van islamitisch extremisme”

De strategie die toegepast wordt, doet denken aan de ‘scramble for Africa’ op het einde van de 19de eeuw. Het Amerikaanse militaire commando voor Afrika (Africom) heeft stelselmatig een netwerk van cliëntenstaten uitgebouwd onder meewerkende Afrikaanse regimes die de bewapening en het smeergeld uit Amerika gretig aanvaarden.

Vorig jaar voerde Africom samen met de legers van 34 Afrikaanse landen onder leiding van het Amerikaanse leger Operation African Endeavor uit. De soldier to soldier-doctrine van Africom schrijft voor dat Amerikaanse officieren de andere, Afrikaanse legers op elk niveau infiltreren, van generaal tot onderofficier. Enkel de tropenhelmen ontbraken nog.

Het lijkt wel of Afrika’s historische onafhankelijkheidsstrijd naar de vergetelheid verwezen wordt door een nieuwe zwarte koloniale elite onder een nieuwe meester. Frantz Fanon waarschuwde een halve eeuw geleden al voor de ‘historische missie’ van deze nieuwe elite: het promoten van een niets ontziend, gecamoufleerd kapitalisme.

Oost-Congo is hier een treffend voorbeeld van. Dit mineraalrijke gebied is onder de controle van de niets ontziende Rwandees-Oegandese rebellenbeweging M23. Deze twee landen zijn op hun beurt trouwe cliënten van Washington.

De oorlog om Afrika, die al langer als een NAVO-missie gepland stond (vooral voor de ijverige Fransen dan, die nooit een koloniale nederlaag lijken te willen erkennen), werd in 2011 plots prangender dan ooit.

Het begon er toen op te lijken dan de bevolking van de Arabische wereld er in zou slagen zich te bevrijden van haar leiders, de cliënten van het Westen. De paniek die dit in de imperiale hoofdsteden veroorzaakte, valt niet te onderschatten.

“Het begon er toen op te lijken dan de bevolking van de Arabische wereld er in zou slagen zich te bevrijden van haar leiders, de cliënten van het Westen. De paniek die dit veroorzaakte, valt niet te onderschatten”

De NAVO stuurde haar bommenwerpers niet naar Tunis of Caïro, maar naar Libië, waar Afrika’s grootste oliereserves nog steeds in kolonel Khaddafi’s handen waren. Nadat de stad Sirte in puin lag, zette de Britse SAS (Special Air Service) de rebellenmilities aan tot wat nu omschreven wordt als een racistisch bloedbad.

De Toeareg-strijders, de oorspronkelijke bewoners van de Sahara, vochten toen aan de zijde van kolonel Khaddafi. Na hun nederlaag vluchtten ze via Algerije naar hun thuisbasis in Mali, waar ze sinds de jaren zestig voor een onafhankelijke staat ijveren.

Patrick Cockburn van The Independent wees er al op dat het Westen zich meer zorgen maakt om dit lokale dispuut in het noordwesten van Afrika dan om Al-Qaeda. “Hoe arm de Toeareg ook zijn, vaak leven ze bovenop enorme vooraden van gas, olie, uranium of andere mineralen.”

Het bloedige einde van de belegering van een gascomplex in Algerije was bijna zeker het gevolg van de Frans-Amerikaanse inval in Mali op 13 januari. Het voorval inspireerde David Cameron tot een 11 september-moment. De voormalige pr-man voor Carlton TV ging tekeer over een ‘globale dreiging’ die ‘decennia’ van westers geweld zou vereisen.

Hij doelde hiermee op de implementatie van het westerse businessplan voor Afrika, de verkrachting van het multi-etnische Syrië en de verovering van het onafhankelijke Iran.

Cameron heeft nu het bevel gegeven tot de inzet van Britse troepen en een RAF-drone in Mali. Ondertussen verkondigde zijn breedsprakige militaire chef, generaal Sir David Richards, een duidelijke boodschap aan jihadisten wereldwijd: “daag ons niet uit, want we zullen robust reageren” – net wat jihadisten willen horen.

“Generaal Sir David Richards, de militaire chef van Cameron, had een duidelijke boodschap aan jihadisten wereldwijd: “daag ons niet uit, want we zullen robust reageren” – net wat jihadisten willen horen”

De woorden van de generaal worden des te ironisch in het licht van het bloedspoor van de de Britse militaire terreur – alle slachtoffers waren moslims – en de systemische folterzaken die nu voor de rechtbank komen.

Toen ik Sir David vroeg of hij de beschrijving van het barbaarse gedrag van westerlingen en hun cliënten in Afghanistan door de Afghaanse feministe Malalai Joya had gelezen, maakte ik kennis met zijn robuste aanpak. “Je bent een apologeet van de Taliban”, was zijn reactie. (Hij heeft zich later voor deze reactie verontschuldigd).  

Deze kille komedianten, die rechtstreeks uit het werk van Evelyn Waugh lijken te komen, confronteren ons met de onfrisse wind van de geschiedenis en de hypocrisie. Het ‘islamistische terrorisme’ dat als excuus fungeert voor de onvermoeibare plundering van Afrikaanse bodemrijkdommen had net zo goed door een van Waughs personages bedacht kunnen worden.

Er zijn geen uitvluchten meer om het discours van de BBC en CNN te slikken en de waarheid te blijven negeren. Lees Mark Curtis’ Secret Affairs: Britain’s Collusion with Radical Islam (Serpent’s tail) of het boek Unholy Wars: Afghanistan, America and International Terrorism (Pluto Press) van John Cooley, of The Grand Chessboard (HarperCollins) door Zbigniew Brzezinski.

Deze laatste stond overigens mee aan de wieg van de moderne fundamentalistische terreur. De mudjahedeen, Al-Qaeda en de Taliban zijn tenslotte creaties van de CIA, de Pakistaanse inlichtingendienst (ISI) en de Britse MI6.  

Brzezinsky, die onder president Carter nationaal veiligheidsadviseur was, beschrijft een geheime presidentiële richtlijn die in 1979 de basis legde voor de huidige war on terror. Gedurende 17 jaar creëerde de VS doelbewust milities van betaalde, gewapende en gebrainwashte extremisten die “een volledige generatie in geweld onderdompelden”.

Onder de codenaam Operation Cyclone deed dit masterplan, dat de Sovjet-Unie op de knieën moest krijgen, uiteindelijk de Twin Towers instorten.

Sindsdien is het nieuws dat voordien door intelligente en opgeleide individuen werd geproduceerd en geconsumeerd, vervallen tot een soort van Disney-journalistiek.

“Sindsdien is het nieuws dat voordien door intelligente en opgeleide individuen werd geproduceerd en geconsumeerd, vervallen tot een soort van Disney-journalistiek”

Zoals steeds wordt het hierin bijgestaan door Hollywoods mandaat om te liegen. Zo krijgen we een Dreamworks-adaptatie van het WikiLeaks-verhaal, een fabricatie geïnspireerd op een boek vol perfide gebazel van twee journalisten van The Guardian.

Verder is er nog Zero Dark Thirty, een verheerlijking van folteringen en moord, geregisseerd door Oscar-winnares Kathryn Bigelow, de Leni Riefenstahl van onze tijd. Net als de filmmaakster van de Führer promoot ze gedwee de boodschap van de meester. Het lijkt wel een eenrichtingsspiegel, waardoor we amper een glimp kunnen opvangen van wat in onze naam met macht gedaan wordt.

John Pilger

John Pilger is een Australische radicale journalist en documentairemaker. Zijn artikels verschenen onder meer in de The Guardian, New Statesman, The Independent, The New York Times, The Los Angeles Times, Mail & Guardian (Zuid-Afrika) en Il Manifesto (Italië). Zijn laatste film is ‘The War You Don’t See’ (2010).

(Vertaald uit het Engels door Wannes Breine)