Inmiddels heeft ook het Vast Comité van Toezicht op de Politiediensten (Comité P) mijn klacht in behandeling genomen. De klacht betreft: belediging, mishandeling, onteigening en privacyschending door een “controleteam” van de Antwerpose politie. De Pers heb ik ook benaderd (DS, DM en GvA) maar die reageren aarzelend, of vinden het geen “nieuws” meer.

Welnu, ik bedoel ook niet nieuws of actualiteit te produceren. Wel acht ik wat mij overkwam tekenend voor een toenemende verdwazing van de repressie in deze crisistijd, en acht ik het als voorbeeld daarvan van publiek belang. Elke Antwerpenaar kan tegenwoordig, of binnenkort door de uitvoerende macht (politie) in de boeien geslagen en ontvoerd worden, zonder opgaaf van reden, noch tastbaar bewijs van gevaar voor de publieke ruimte, dus enkel op basis van verdenking (of vooroordeel), dit ten koste van de rechtsorde en burgerrechten. Ook u kunt eerdaags ‘s-nachts uit uw bed opgepakt worden. Dit is het afglijden naar een politiestaat ofwel angstdictatuur. Het is daarom dat ik een en ander toch onder de publieke aandacht wil brengen.

Wat is me overkomen? Op een mooie vrijdagavond voor Kerstmis (11/12) zit ik in een café aan het De Coninckplein in Antwerpen 2060 met een kennis aan een tafel koffie te drinken en met de barman te praten. Dan komen daar een vijftal heren binnen en één dame in politie-uniform gekleed. Zoals het hoort – naar ik vermoed – hield een van hen (in dit geval de dame) zich wat op de achtergrond om een overzicht over gebeuren te houden. Enkelen wendden zich tot de barkeeper, waarschijnlijk om zijn arbeidsvergunning te controleren, anderen tot mijn kennis.

Aangezien ze dat nogal onbehouwen deden, heb ik de politie verontwaardigd aangemaand beleefd te blijven, toegegeven niet zonder enige ironie, vooral toen het volgende plaats vond. Terwijl een “agent “ mijn kennis van links ondervroeg, o.a. naar papieren, er bovendien een tweede persoon in burgerkleding uiterst vriendelijk deze met een soort enquête (ook van links) ondervroeg (“en mogen we een foto van u maken” hoor ik die nog even zeggen), begint een derde van rechts mijn kennis in de rug aan te spreken en die “agent” werd boos, omdat hij geen reactie kreeg.

Verontwaardigd over deze onredelijke aanpak, zei ik hem: “Hé mijnheer, één tegelijk a.u.b. En een beetje beleefd a.u.b.” Ik herkende de verwarrende wijze van verdachten te overhoren, zoals de handboeken voor sociale psychologie voor politieondervragingen dat voorschrijven (dit heb ik namelijk in mijn loopbaan onderwezen aan de UA).

Die opmerking nam de goedgebouwde slecht op, en hij vroeg mijn identiteitspapieren, die ik hem gewillig overhandigde, zijnde een kleurenkopie van mijn Nederlandse Paspoort en en “Certificat de Résidence” van de burgemeester van mijn woonplaats in Bretagne. Daarop zei hij, dat dit “niks waard” was en maakte hij het belachelijk door een naam, “Napoleon” op een papiertje te schrijven, om dit daarna voor mijn neus te houden, zeggende: “Ziede, dàt ben ik! Iedereen kan wat op een blaadje papier schrijven”.

Mijn antwoord: “Dat begon ik al te vermoeden, dat u Napoleon was, ik ben Einstein; maar mag ik er u op wijzen dat er een verschil is met deze kopie, die u alle informatie verschaft voor mijn identificatie, en dat we het origineel direct uit mijn valies kunnen gaan halen in mijn hotel aan het Kievietsplein. Ik neem die namelijk nooit mee, omdat het anders gestolen kan worden!” Zijn antwoord; “ In Antwerpen stelen ze niet! U bent verplichthet het origineel altijd bij te hebben”.

Op mijn mededeling, dat ik een professor van de Universiteit Antwerpen ben op pensioen, werd ik ervan beschuldigd te liegen, want ik was op pensioen “en dus geen professor.” N.B. Hierin meen ik een list te herkennen van het “betrappen op een leugen”, waarmee men dan alle verdere verklaringen (van een zogenaamde “leugenaar”) onderuit kan halen.

Hierop verzocht ik hèm zich te legitimeren, waarop hij een pirouette maakte en op zijn rug wees, waar op zijn jasje “politie” stond. Ik: “Iedereen kan zo’n jasje aantrekken mijnheer, dit bewijst me niets.” ‘Napoleon’ werd kwaad, schoof mijn tafel opzij, gooide daarbij mijn koffie om en beval me te zwijgen en op te staan. “Nog één woord en we gooien u in de bak”, een dergelijk dreigement werd mij toegesnauwd. Ik heb de tafel teruggeschoven en ben blijven bezwaar maken tegen hun optreden. 

Het gezelschap ging daarop in beraad op enige afstand. Plots werd ik toen langs achter overvallen, met mijn voorhoofd op een tafel geduwd, en werden mij langs achter handboeien aangedaan, met verwondingen aan mijn beide polsen tot gevolg, waarvan ik inmiddels door een arts vaststelling heb laten doen. Dan werden al mijn vest- en broekzakken geledigd en de inhoud mij ontnomen, zoals agenda, portefeuille (die nog talloze kaarten ter staving van van mijn identiteit bevatten overigens), mijn twee gsm’s, schrijfgerief, zoetjes, medicatie en zo meer, en werd ik naar buiten geleid en in een dienstwagen gezet. Bij het verlaten van het café heb ik hen erop gewezen, dat er geen enkele reden voor kneveling was, dat ik niet weerspannig was, dat ik een klacht zou indienen, maar me wel verontschuldigde voor enige heftigheid, waarmee ik mijn verontwaardiging over hun optreden had geuit.

Getuigen van dit voorval? De barkeeper en mijn kennis hebben hun aandacht op andere zaken moeten richten dan mijn aanranding, maar kunnen zeker een en ander bevestigen. Het “overvalsteam” zelf was er natuurlijk ook bij. Wellicht waren er enkele bezoekers, maar dat weet ik niet zeker.

Onze ‘Napoleon’ heeft me na een tiental minuten met een jonge assistent, “Antwerpen by night” laten zien: ik zag het park Park Spoor Noord, de Kinepolis en de Decathlon in het duister voorbijflitsen. Dan reden we een tijdje op een snelweg en daarna sloegen we rechtsaf en stopten voor een politiekantoor, na een rit van ongeveer 20 minuten.

Onze chauffeur ging daar naar binnen en kwam na zo’n 15 minuten later weer terug met de vriendelijke mededeling: “We rijden u terug en zetten u aan het station van Antwerpen weer af. En u hebt geluk, want u staat nog in het rijksregister geregistreerd, omdat u in België woondde” (in feite van september 1960 tot november 2011). Bij het uitstappen hebben ze me – gezien mijn leeftijd van 74 – geholpen en mijn boeien afgedaan en we hebben elkaar een prettige Kerst gewenst. Tot hier mijn relaas, mijn versie van het voorvval dat me overviel.

Ik voeg hier enkele bedenkingen aan toe. Naar mijn mening is het gevolg van dit soort optredens van de politie dat er ernstige schade wordt berokkend aan het “imago” van de stad en haar politie, vergroot het onveiligheidsgevoel van de burgers, én kunnen jongeren hierdoor tot radicalisering worden gebracht, wat Vlaanderen onveilig maakt op langere termijn.

Overigens is het niet de eerste keer dat ik onbehouwen optreden van de politie heb gezien en daarop heb gereageerd. Bijvoorbeeld één keer bij een publieke ontkleding van twee Afrikanen door 8 agenten op het De Coninckplein, die weigerden mijn vragen daarover te beantwoorden. En een andere keer bij het in handboeien wegvoeren van een Nigeriaanse dame, die niet weerspannig was, en waarbij mij het zwijgen werd opgelegd en de gsm afgepakt. Met het publiek maken van mijn overval, wil ik enkel waarschuwen voor het gevaar dat de zogenaamde “noodtoestand” van vandaag de politie en hun opdrachtgevers ertoe kan brengen de rechten van de burgers verder te gaan schenden dan reeds het geval was. Hierbij dreigen ze zelf tot oorzaak van onveiligheid te worden!

Onze politici zijn nu bezig in Europa de armslag van de uitvoerende macht te vergroten ten koste van de wetgevende macht, zodat de juridische en democratische controle op o.a. het politieoptreden vermindert. Ja zelfs, dat via nieuwe wetgeving het schenden van burgerlijke grondrechten stilaan wettelijk wordt gemaakt (gewoonterecht?).

De bezorgdheid hieromtrent zag ik ook geformuleerd door de voorzitter van de Brusselse rechtbank, Luc Hennart (in ”Regering creëert zelf nieuwe generatie terroristen” (DWM van 09-01-16, 09.07u – Bron: Het Nieuwsblad / Radio 1). Hij vreest dat onze maatschappij ten gevolge van de antiterreurmaatregelen afstevent op een heel andere structuur. “Als we zo doorgaan zal het onze kinderen niet meer gegeven zijn nog in een democratie te leven.”

Misschien moet het Europees Hof van Mensenrechten (CEDH) ook op de hoogte gesteld worden, want de nieuwe voorzitter, Guido Raimondi zegt dat dit hof open staat voor alle Europeese burgers En ook hij maakt zich zorgen over de versterking van de politie overal in Europa met het opschorten van het (“tijdelijk”) naleven van van de Europeese Conventie voor mensen 

Tenslotte wil ik nadrukkelijk stellen dat de politie van Antwerpen ook goed werk levert, maar meen toch dat aan hun opleiding en sociale vaardigheid aandacht moet worden besteed, om een vriendelijk en doeltreffend optreden te bereiken in onze multiculturele havenstad met een steeds mondiger wordende bevolking.