Hillary Clinton (WikiMedia Commons)
Analyse -

Hillary Clinton zal het verschil niet maken

Clinton's retorische reputatie op vlak van vrouwenrechten is een mediacreatie die nergens door haar feitelijke politieke daden wordt bevestigd. Ze heeft altijd consequent antisociale beleidskeuzes ondersteund die vernietigend waren voor vrouwen, holebi's, armen en minderheden. Ook op buitenlands vlak staat zij voor meer van hetzelfde.

donderdag 16 april 2015 12:54
Spread the love

Hillary Clinton heeft van haar nederlaag tegen Obama in 2008 één ding geleerd: perceptie is alles. Een deel van de oorzaak voor het enorme
verschil tussen realiteit en perceptie over haar ligt onder meer bij de brutale seksistische aanvallen van haar Republikeinse (en heel wat Democratische) tegenstrevers, die principieel het idee van een vrouw in het Witte Huis totaal
niet zien zitten. Die geven haar de kans zich daar tegen af te zetten. Dat verandert niets aan het feit dat zij voor een verderzetten staat van de peilers van het Amerikaanse systeem van de voorbije 50 jaar: sociale regressie binnenlands en expansieve agressie buitenlands.

Consequent neoliberaal

De aanvallen van mysogiene Republikeinse fanatici maken van haar allesbehalve een toonbeeld van progressieve ideeën. Clinton heeft consequent het neoliberale economische beleid gesteund van overheidsbesparingen en
privatiseringen die vrouwen bijzonder zwaar treffen.

Zij zijn immers disproportioneel slachtoffer van dit beleid dat hen treft in de onderbetaalde, tijdelijke arbeidsmarkt en zij zijn de eersten om
ontslagen te worden. Vrouwen zijn ook het meest getroffen door discriminatie op het
werk, door geweld thuis en op het werk, door dakloosheid en door
mentale ziektes, allemaal gevolgen van de armoede waarin ze vallen
door de antisociale beleidskeuzes die Hillary Clinton steunt.

Haar werkelijk politiek profiel blijkt uit haar
effectieve politieke prestaties, eerst als first lady, verantwoordelijk voor
de hervorming van de gezondheidszorg, daarna als federaal senator voor de
staat New York en ten slotte als minister van buitenlandse zaken tijdens het eerste mandaat van president Obama. Ook haar privé-engagementen volgen
eenzelfde lijn.

Walmart

Van 1986 tot 1992 zetelde zij in de
raad van bestuur van Walmart, de grootste grootwarenhuisketen ter
wereld. Ze heeft daar nooit één woord gezegd over de campagne die
het bedrijf voert tegen de vakbonden, over hun strijd voor betere lonen
en arbeidsvoorwaarden.

In haar boek Living History van 2003 schreef ze over Walmart-CEO Sam Walton: “Hij leerde me veel over de
integriteit van ondernemen in grote bedrijven en over succes.” In
2013 schonk Alice Walton nog 25.000 dollar (het maximum toegelaten
bedrag voor een individuele burger) voor haar campagne ‘Ready for
Hillary’. Dat is meer dan het jaarloon van de gemiddelde
Walmart-werknemer, waarvan twee derde vrouwen zijn.

Hillary Clinton was en is ook een vurig
pleitbezorger van de uitbreiding van de lijst straffen waar de
doodstraf op staat, doorgedrukt door president Bill Clinton, haar
echtgenoot. Tijdens haar mandaat als senator (2001-2009) en als
minister van buitenlandse zaken (2009-2013) zette zij zich onvermoeid
in voor het ongebreidelde winstbejag van Amerikaanse
bedrijven in binnen- en buitenland en van het alleenrecht van de VS
om waar dan ook ter wereld militair te interveniëren.

Erkentelijkheid voor haar prestaties

Het zakentijdschrijft Bloomberg
Businessweek was haar daar zeer erkentelijk voor: “Clinton maakte
van het ministerie van buitenlandse zaken een machine voor de
promotie van de Amerikaanse zakenwereld… zij was de
hoogstgeplaatste lobbyist voor de zakenwereld in de regering. Tussen
2009 en 2013 onderhandelde ze rechtstreeks voor bedrijven als Boeing,
Lockheed en General Electric.”

Clinton is tevens een groot voorstander van
de vrijhandelsverdragen TTP en TTIP. Daarmee volgt zij de lijn van
haar echtgenoot president Bill Clinton die in 1994 het allereerste
grote vrijhandelsakkoord NAFTA wist door te drukken. NAFTA wordt nog
steeds gezien als het grote voorbeeld van alle voorstanders van dit
soort methodes om landen het recht te ontzeggen nog langer
democratische grenzen te stellen aan de macht van multinationals.

Wat betreft het recht van de VS om
unilateraal waar ook ter wereld op te treden staat Hillary Clinton
voor de continuïteit van alle presidenten sinds Ronald Reagan. Als
senator was zij tevens een harde criticus van de VN, omwille van het
verzet van deze organisatie tegen de invasie van Irak, een invasie
waar zij volledig achter stond. 

With Google on my side

Ook over klokkenluiders zoals WikiLeaks
staat Hillary Clinton solide in het aartsconservatieve kamp, dat alle
bestaande spionagewetten van Obama en voorganger W. Bush wil behouden
en uitbreiden. Haar adviseurs over internet zijn uitgesproken vijanden van organisaties als WikiLeaks en van klokkenluiders als Edward Snowden en Cheslea Manning. Jared Cohen, huidig directeur van Google Ideas, was
adviseur van zowel Hillary Clinton toen ze minister van buitenlandse
zaken was onder Obama, als van haar voorganger Condoleezza Rice onder Republikeins president W. Bush.

Zonder twijfel zullen de media zich de
komende maanden concentreren op de persoonlijkheid van Clinton, met weglating van inhoudelijke thema’s zoals hierboven beschreven. Het enige ‘nieuwe’ element dat Hillary Clinton in
de strijd zal inzetten is dat ze een vrouw is. Voor het overige zal
ook haar campagne werken zoals al die van haar tegenstrevers binnen
en buiten de partij, in het heden en in het verleden. Het zal gaan
over complete trivialiteiten als daar zijn: “Kan zij haar taken als
moeder en grootmoeder combineren met deze nieuwe
verantwoordelijkheid?” “Weet zij wat de gewone man en vrouw roert?” “Er moet iets gedaan worden tegen die kliek in Washington”, en dergelijke meer.

De hoogste bieder wint

Bovendien, ook in deze campagne zal meer dan
waarschijnlijk het record worden gebroken van de hoogste bedragen ooit
gespendeerd door één kandidaat. Dat record wordt sinds 1996 telkens weer om de
vier jaar gebroken en bevestigt de bevindingen van politicoloog
Thomas Ferguson.

Volgens zijn ‘investeringstheorie van de
partijpolitiek’1
is niet de politieke inhoud van een kandidaat de bepalende factor
voor een verkiezingsoverwinning maar het geldbedrag dat hij (en nu voor het eerst ‘zij’) achter
zich weet te scharen. Het heeft er – gezien de grote steun die
Clinton nu al geniet bij de zakenwereld – alle schijn van dat zij ook effectief de
grootste steun zal krijgen van alle kandidaten en dus de Democratische nominatie
zal winnen. Bovendien krijgt ze de steun van zetelend president Obama.

Lof van de Amerikaanse media

De grote media laten ondertussen niet na de
feministische verdiensten van Clinton in de verf te zetten. Het gaat dan wel over intentieverklaringen, niet over concrete beleidsdaden.

“Als minister van buitenlandse zaken
zei ze ooit: “Vrouwen en meisjes zijn centraal voor ons buitenlands
beleid… landen die vrouwen steunen zijn stabieler en het is minder
waarschijnlijk dat (in die landen) extremisme ontstaat.” (Time, 12
juni 2014)

“Clinton heeft het grootste deel van
haar carrière als first lady, senator en minister van buitenlandse
zaken gewijd aan zaken die vrouwen en meisjes aanbelangen.” (NBC
News, 18 september 2014)

Deze uitspraken houden echter geen minuut
stand wanneer ze vergeleken worden met haar effectieve politieke
beslissingen, zowel binnenlands als buitenlands. Clinton heeft de drone-aanvallen van W. Bush en Obama in Pakistan, Jemen en
Afghanistan altijd zeer uitgesproken verdedigd, ook al
terroriseerden, verminkten en doodden die aanvallen vrouwen en
kinderen.

Drones, Israël, Honduras

Toen Israël zijn genadeloze
bommencampagne van Operation Protective Edge tegen de Palestijnse
bevolking van Gaza lanceerde, waarbij ongeveer 2.200 Palestijnen
omkwamen, waarvan 70 procent ongewapende burgers waren, waaronder 287
vrouwen en 190 jonge meisjes (volgens de cijfers van de UNOCHA),
presteerde Clinton het om de schuld voor deze slachting bij de
slachtoffers te leggen Zij ontkende de cijfers niet maar beschuldigde
Hamas er van “de afslachting van kinderen te managen om
internationale sympathie te winnen.”

Ook voor de duizenden kinderen die naar de VS vluchtten voor het met Amerikaanse logistieke steun georganiseerde
geweld in Centraal-Amerika kent ze geen genade. “Die (kinderen)
moeten teruggestuurd worden… om een klare boodschap te geven aan
hun ouders dat, alleen maar omdat ze erin zijn geslaagd over de grens
te geraken, dat dat niet betekent dat ze mogen blijven.” (CNN, 71
juni 2014). 

Ongeveer 13.000 van de 47.000 kinderen
die tussen oktober 2013 en mei 2014 werden opgepakt in de VS kwamen
uit één enkel land, Honduras. Die toename van gevluchte kinderen
uit Honduras alleen – 13 keer meer dan in de jaren voor 2009 – begon
nadat een door de VS gesteunde militaire staatsgreep verkozen
president Manuel Zelaya had afgezet.

Sindsdien heerst in het land een
schrikbewind tegen journalisten, vakbondsactivisten, strijders voor
de mensenrechten en zowat iedereen die zich tegen de brutale repressie van
het nieuwe regime verzet. In haar boek Hard Choices (2014) eist
Clinton openlijk de eer op om er persoonlijk voor te hebben gezorgd dat
verkozen president Zelaya na de internationaal zowat unaniem veroordeelde staatsgreep niet meer terug aan de macht kon
komen.

Alleenstaande moeders

Ook op binnenlands vlak houdt haar
feministische retoriek geen stand tegen de feitelijke inhoud van haar
politieke daden. In haar memoires beroemt ze zich er onder meer op
dat ze in 1996 actief heeft gelobbyd voor de goedkeuring van het
wetsvoorstel van president Bill Clinton, dat er voor heeft gezorgd
dat het aantal gezinnen met kinderen in diepe armoede spectaculair is
toegenomen (National Poverty Center, februari 2012), een
wetswijziging die vooral alleenstaande moeders keihard heeft
getroffen (New York Times, 8 april 2012).

Clinton’s ‘feminisme’ staat met andere woorden voor
bikkelharde sociale inlevering ten bate van de grote bedrijven.Zij staat voor het soort vitrine-feminisme dat Wall Street en de massamedia
volgaarne promoten.
Het komt er op neer dat het feit dat ze vrouw is het
enige nieuwe element van haar kandidatuur is. 

Er wordt door haar fans met veel lof gesproken over haar grote ervaring. Haar poging om onder president Bill Clinton
de gezondheidszorg te hervormen, was vanuit het standpunt van de
gewone Amerikaan een complete ramp. Dat kon ook niet anders, want
voor die ‘hervorming’ had ze achter gesloten deuren uitsluitend experts van de grote
privé-gezondheidsbedrijven geconsulteerd en geen enkele
ngo of sociale organisatie van gezondheidswerkers, laat staan de vakbonden van het medisch personeel. Ze deed toen geen
enkele inspanning om het brede publiek bij het debat te betrekken. Overleg, zeker met volksorganisaties is aan haar niet besteed.

Irak

Als senator was ze een middelmatig
doorsnee provinciaal politicus. Ze stemde toen wel met volle overtuiging
voor de invasie van Irak. Ze was zelfs een van de meest uitgesproken
voorstanders van die oorlog, die niet aarzelde weifelende Democratische collega’s met de vinger te wijzen. Als minister van
buitenlandse zaken heeft ze bitter weinig zelf bijgebracht aan het
buitenlandbeleid, dat toch grotendeels door Obama zelf werd bepaald. Wat ze wel deed was veel rondreizen, veel ronkende verklaringen afleggen. 

Zonder twijfel zullen extreem-rechtse
antifeministische fanatici dat beperkte palmares in de verf zetten. Hoe relatief die ervaring ook is, ze
vergeten er dan wel bij te vermelden dat ze nog altijd meer ervaring
heeft dan Barack Obama voor hij president werd (7 jaar lid van de
senaat van de staat Illinois en drie jaar federaal senator), meer ook dan W. Bush, dan haar eigen echtgenoot Bill Clinton (die enkel gouverneur was geweest
van de landelijke staat Arkansas), meer dan Ronald Reagan, zelfs meer dan John Kennedy en
vele anderen mannelijke presidenten, die allemaal in het Witte Huis
geraakten met nog minder nationale politieke ervaring dan zij.

Continuïteit

Waar Hillary Clinton in geen geval voor staat is een nieuwe
politieke economie, voor een meer gelijke herverdeling van het nationaal inkomen, voor een degelijk progressief fiscaal beleid en al helemaal niet voor
een ander buitenlands beleid, weg van het unilaterale wereldwijde
interventionistische beleid van alle vorige Amerikaanse presidenten sinds 1945.
Ze staat voor continuïteit van de economische elite, voor
deregulering, voor dominantie van de financiële sector, voor verdere
sociale marginalisering van de rest van de bevolking.

Last but not least, Clinton staat niet
voor een substantiële aanpak van de klimaatwijziging. Zij staat voor een cosmetische strategie van uitstel, mooi verpakt met de juiste
worden, net als de zoveelste groene reclame van de grote
petroleumbedrijven – haar grote sponsors. Over zaken zoals
bijvoorbeeld de nieuwe pijplijn van Canada naar de Golf van Mexico
(die verdere uitbreiding van fracking zal veroorzaken) heeft ze nog
geen enkel uitspraak gedaan.

200 adviseurs

Clinton heeft een team van 200
adviseurs ter beschikking die haar uitleggen hoe ze een populistische
indruk kan geven aan de kiezers van de middenklasse, de grootste
groep kiezers, zonder haar echte partners van de bedrijfswereld tegen
de haren in te strijken. Dat zal in de komende weken en maanden niet
eenvoudig zijn. Op dit ogenblik gaan in de VS de grootste manifestaties ooit door voor de eis van een algemeen minimumuurloon in heel het land van 15 dollar. 

De verslaggeving over haar kandidatuur en over de electorale campagne in het algemeen, wordt een kopie van alle vorige. Veel historische adjectieven, weinig of geen inhoud. Net als bij zowat alle voorgaande presidentsverkiezingen in de VS zal de Europese pers een voorkeur voor de Democratische kandidaat laten blijken.

Het argument van ‘de minst slechte van de twee
kandidaten’ zal ook weer naar boven gehaald worden. Het probleem met
dat argument is dat het in de eeuwigheid kan herhaald worden, het is
een prachtig argument voor het status-quo, omdat het de echte vraag
ontwijkt: is de VS wel een pluralistische democratie met een
representatief parlementair systeem?

Het lijdt geen twijfel dat de huidige Republikeinse Partij op zowat alle vlakken staat voor een nog meer regressieve sociale afbraak en voor een nog gevaarlijker unilateraal optreden in het buitenland. Het drama is dat de keuze die de economische elite van de VS aan de bevolking zal voorleggen er een is tussen ‘heel erg’ en ‘nog veel erger’. Het argument van ‘de minst slechte van
de twee’ betekent concreet dat de duopolie van de twee politieke machtsapparaten
verankerd blijft en dat andere politieke alternatieven uitgesloten blijven.

Uit
alle ernstige opiniepeilingen blijkt ondertussen dat een steeds groter deel van de
Amerikaanse bevolking geen enkel vertrouwen meer heeft in het eigen
politieke systeem en compleet afzijdig blijft uit het politieke
debat.

Net als de eerste zwarte president acht jaar geleden zal een eerste vrouwelijke president in de VS op zich wel een opsteker zijn. Net als Obama staat Clinton echter voor de continuïteit van alles wat fundamenteel fout zit in het politieke systeem van het machtigste land ter wereld. Net als Obama zal Clinton een president zijn zoals alle vorige. Dat blijft reden voor grote bezorgdheid.

Er zijn in de VS na de Tweede Wereldoorlog heel wat sociale overwinningen behaald. Die hebben allen met elkaar gemeen dat ze ingingen tegen het beleid van de zetelende presidenten. De berichtgeving over de komende vierjaarlijkse kermis van de presidentsverkiezingen negeert die sociale strijd volkomen. Dat maakt die sociale strijd er niet minder relevant om.

Bronnen:

https://www.jacobinmag.com/2015/03/hillary-clinton-womens-rights-feminism/

https://wikileaks.org/google-is-not-what-it-seems/

http://www.demorgen.be/buitenland/hoe-geloofwaardig-is-hillary-als-voorvechtster-van-de-gewone-amerikaan-a2285500/

http://fair.org/home/hillary-clinton-and-the-feminism-of-exclusion/

http://therealnews.com/t2/index.php?option=com_content&task=view&id=31&Itemid=74&jumival=13069

http://www.commondreams.org/news/2015/04/12/hillary-clinton-readies-2016-presidential-run-progressives-await-answers

http://www.democracynow.org/2015/4/13/debate_hillary_clinton_sounds_populist_tone

http://www.informationclearinghouse.info/article41540.htm

http://www.theguardian.com/us-news/2015/apr/13/european-foreign-ministers-back-hillary-clinton-presidential-bid

http://www.counterpunch.org/2015/04/13/80658/

http://www.nationaljournal.com/energy/big-oil-and-pro-keystone-groups-gave-millions-to-clinton-foundation-20150218?hc_location=ufi

http://zeroanthropology.net/2008/04/22/a-white-womans-burden-hillary-clinton-imperialism-and-racism/

1 Thomas
Ferguson. Golden Rule: The Investment Theory of Party Competition
and the Logic of Money-Driven Politics
(1995). In dit boek legt de
auteur uit dat ‘regering door het volk’ altijd een illusie
is geweest, omdat de politiek in de VS volledig wordt bepaald door
economische krachten, waar de gewone kiezer geen vat op heeft.

take down
the paywall
steun ons nu!