Als minister moet je problemen met naam en bijnaam durven benoemen.
De uitspraken van Hilde Crevits over de problematische betrokkenheid van allochtone ouders bij de schoolwerking van hun kinderen was ongetwijfeld een goedbedoelde poging daartoe.
Als beleidsmaker moet je er evenzeer voor zorgen dat je bij de omschrijving van een probleem geen veralgemeningen maar ook geen pars pro toto hanteert en daardoor in een ruimere context ongewild de mogelijke stigmatisering van bevolkingsgroepen bevestigt. Iedereen heeft het recht om kritiek te geven en te verwerken, én op beleidsmatige zorg. In dit geval bijvoorbeeld ook elke ouder die omwille van kansarmoede minder contact heeft met het schoolmilieu van de kinderen.
Het doet me denken aan Vlaams Minister Ben Weyts voor dierenwelzijn die in een eerste faze de moslimgemeenschap en haar offerfeest viseerde om onverdoofd slachten in de publieke opinie aan te kaarten. Zijn huidige visie gaat terecht uit van het dier en viseert alle vormen van onverdoofd slachten. Ook door de modale kleinveehouder die zelf nog zijn slachtrijpe dieren prepareert voor de diepvries.