Het volksbedrog van N-VA

Nadat Vlaams Belang in alle luwte in augustus 2015 een ballonnetje opliet over het Australisch ‘push-back’ model van oorlogsvluchtelingen op zee, springt N-VA nu voluit op hetzelfde schip. Wat beide partijen moesten weten, en N-VA als regeringspartij zeker, is dat het ‘push-back’ beleid als een schending van de mensenrechten is veroordeeld. Dat N-VA zijn Europese parlementsleden in het Europees Parlement laten pleiten voor een illegaal, mensrechten schendend, beleid is des te zorgwekkender.

Het zogenaamde ‘push back’-beleid gaat om het buiten Europese territoriale wateren tegenhouden van vluchtelingen en om hen vervolgens op zee ‘terug te dringen’ naar het land van vertrek. In dit geval vindt N-VA dat asielzoekers die vanuit Turkije via de Middellandse Zee naar de EU reizen naar een Turkse haven moeten teruggeduwd kunnen worden. De EU moet dan enkel erkennen dat Turkse havens veilige plaatsen zijn om dit ‘push back’-beleid mogelijk te maken, dixit de N-VA.

Niets is minder waar.

Hoe gaat zo’n ‘push back’-operatie in zijn werk? Wanneer een kustwachtvliegtuig een vaartuig opmerkt dat  verdacht wordt van het vervoeren van vluchtelingen, gaat de grensbewaking over tot onderschepping. Dit betekent dat de migranten op  het vaartuig van de grensbewaking, hier in casu Frontex, moeten overstappen. Vervolgens worden de migranten teruggestuurd naar het land van vertrek.

Mensenrechtenorganisaties hadden reeds forse kritiek op Frontex in 2009 omdat de bootvluchtelingen niet de kans gekregen hadden om een asielaanvraag in te dienen. Iedereen moet volgens het internationaal recht de mogelijkheid krijgen om vervolging in eigen land te ontvluchten en asiel te zoeken in een ander land. Met deze werkwijze schendt Frontex het internationale vluchtelingenverdrag van Geneve, het Schengenverdrag en het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens.

Vluchtelingen zijn individuen in een rechtsstaat. Individuen met rechten zelfs. Met onvervreemdbare mensenrechten überhaupt.

In Europa is groepsuitwijzing verboden, alsook het terugsturen van vluchtelingen naar landen waar ze vervolgd kunnen worden. Dit staat klaar en duidelijk in het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens, het Handvest der Grondrechten van de EU en allerlei internationale VN verdragen.

Er zijn nog maar twee lidstaten door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens te Straatsburg veroordeeld wegens groepsuitzetting. Deze illustere eer viel België (1) als eerste te beurt omdat het in 1999 een groep Roma zigeuners naar het politiebureau lokte met als boodschap dat hun asielaanvragen nog bijgewerkt moesten worden. Eenmaal daar aangekomen werden ze opgepakt en per vliegtuig teruggebracht naar Slowakije. België werd daar in 2002 voor veroordeeld door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg, omdat het om een collectieve uitwijzing ging en de beroepsprocedure niet in acht werd genomen.

Het tweede Europese land dat hiervoor werd veroordeeld is Italië op 23/02/2012. Deze beslissing van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens te Straatsburg was niet meer of minder dan een absolute mijlpaal.

In de zaak ‘Hirsi Jamaa vs. Italy’ (2) stond het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg voor de juridische vraag of een ‘collectieve uitwijzing’ ook niet-territoriaal kan, met name op volle zee. Indien een vluchteling midden op zee aan boord van een buitenlands schip stapt, valt hij dan ook binnen de jurisdictie van die natie? Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens oordeelde van wel.

Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens heeft in de zaak ‘Hirsi Jamaa vs. Italy’ het ‘pushback’-beleid op zee aldus illegaal verklaard. Hiermee werd geschiedenis met een grote ‘G’ geschreven. Immers, als het verbod om migranten als groep uit te zetten enkel geldig zou zijn tot wie zich op het vasteland aandient, dan betekent dit dat een “betekenisvol deel van de hedendaagse migratiepatronen niet worden gedekt door deze bepaling”.

De uitspraken van het Hof zijn bindend en definitief: noch de klagende partij noch de aangeklaagde partij kan in beroep, behalve bij de Grote Kamer van het hof zelf. Verder is, indien een lidstaat in het ongelijk wordt gesteld, de lidstaat verplicht alles te doen om te voorkomen dat de geconstateerde schending in de toekomst nog eens voorkomt. Aangezien België al eerder veroordeeld werd is het des te opmerkelijker dat een federale regeringspartij zonder schroom in het Europees Parlement gaat pleiten om de schending van collectieve uitwijzing opnieuw te herhalen. Dat een tweede Europese staat hiervoor vrij recentelijk nog werd veroordeeld maakt het N-VA voorstel nog schrijnender.

Aangezien het N-VA discours om normen en waarden draait is het rationeel en consistent om van hen te verwachten de normen en waarden van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens ten volle te respecteren. Emoties horen in deze niet thuis zei BDW toch.

Kort samengevat: de natte N-VA droom is een slag in het water. Als een groep bootvluchtelingen in volle zee onderschept wordt moeten ze aan boord van dat schip (eender welke Europese nationaliteit dit schip zou hebben) asiel kunnen aanvragen en zijn deze vluchtelingen alsnog onder de jurisdictie van de Europese staat aan wie het desbetreffende schip toe behoort. M.a.w., de vluchtelingen zijn in afwachting van hun individueel asielonderzoek legaal in Europa.

1. http://www.errc.org/article/conka-v-belgium/3860
2. http://hrlc.org.au/hirsi-jamaa-and-others-v-italy-2012-echr-application-no-2776509-23-february-2012/

Typ of plak de tekst in dit veld…