Alles verkruimelt en beduimelt,

De wereld versplintert,

in burchten van ongeremde arrogantie

in oorden van wan van hoop zonder troost,

te midden de stervende zorgstaat

jagen de brutalen en de sterksten

in naam van radicale vrijheid,

op de grazigste weiden,

terwijl de dromen van machtelozen en zwakken

worden gesmoord en gebroken,

in de privatisering van verlangens en verwachtingen,

van de menselijke lotsbestemming,

terwijl de overtolligen wegzakken in de modder

reiken de konsumptiepaleizen naar de sterren,

stralende tekens van welvaart,

of dikke muren van onverschilligheid,

uitkijktorens die nieuwe grenzen trekken,

het angstzweet van de aandelenbeurzen

en opgeblazen obligatiemarkten,

waardoor de armsten van de planeet

tot zonevreemd worden geregistreerd,

tot barbaren geficheerd,

post-industrieel afval,

gedumpt in wijken van verval,

steden kraken in hun sociale voegen,

solidariteiten wijken,

traders, de nieuwe beurzensnijders,

gaan over lijken.

Het wordt tijd om wakker te worden,

misschien in een volkomen vreemd land,

een land waarin iedereen reiziger wordt,

een land waarin het eigene en het vreemde

onder één dak huizen,

waarin geen verloren paradijzen zijn,

en niemand uit een paradijs wordt verjaagd,

waarbij het private onttroond wordt door het publieke,

en het individuele geluk samenvalt met de republiek van de verlangens,

het wordt dringend tijd

dat we uit onze dromen revoltes weven,

die niet alleen de rede beroeren,

maar ook de harten betoveren,

en al moeten we opnieuw alle hemelen bestormen,

laten we teruggaan naar de bronnen van de Verlichting,

en de menselijke waardigheid

teruggeven aan de vertrapte mens.

(Eric Goeman, 3/7/2000, woordvoerder Attac Vlaanderen)