Vorig weekend kruiste ik Goedele. Ze showde me prompt de inhoud van haar vuilnisbak. Dat vond ik best aardig. Geen geleuter en bepotel, direct naar het stinkend afvalbergje. Deze bevat naast wat ordinair snuifspul (lijm en Rhinospray) een kleurshampoo voor een rode poes.  Maar verrassend genoeg bemerk ik ook knappe foto’s en behoorlijke artikels. Nou moe.

Door Tomas Bachot, Zonder Graten

Daar stond ik dan: hoopje vuil, omgekeerde bak en ‘La Liekens’.  De geur van zuur afval bemoeilijkt me even het onderscheid tussen de drie te maken. “U bent werkelijk erg gastvrij”, steek ik van wal. “Dat klinkt als een understatement”, reageert ze. “Aan mijn echte vrienden stel ik telkens voor om een ritje te doen op Bertha, mijn ezel. Spijtig dat slechts weinigen op haar willen rijden. Je moet weten, Bertha heeft een hekel aan egotrippers, die zwiert ze zonder twijfel op de grond. ” 
 

Verlegen meisje

“Oh”, zeg ik terwijl ze tracht na te bootsen hoe Bertha reageert, “maar uw vuilnis is best goed voor een eerste ontmoeting hoor. Meer zelfs, het valt te pruimen. Dit artikel over de werkwijze van de rioolpers om een voorbeeld te geven.” “Ik kan je enkel bijtreden”, zegt ze,” te meer omdat ik riooljournalistiek verfoei. De schreeuwende koppen over halve waarheden.” “En de vette quotes over hele onwaarheden, “vul ik aan. “Jij weet wat ik bedoel”, zegt ze met een knipoog.

Goedele: ‘Mijn vuilnis bevat veel meer dan ik in  werkelijkheid dacht’

“Maar waar ik het meest van onder de indruk ben zijn deze uitstekende foto’s”, zeg ik. ”Ja, ik sta graag model weet je”, vertelt ze, “op de cover voel ik me als een vis in ’t water. Tijdens zo’n fotosessie geef ik zonder schroom het diepste van mezelf prijs. Terwijl ik daarbuiten maar een verlegen meisje ben. Slechts een handvol mensen weet dat.”  

Egotrippers

“Om eerlijk te zijn”, zeg ik, “had ik het over de fotoreeks van Matthias Braschler en Monika Fisher van slachtoffers van de klimaatcrisis.” “Echt?”, gromt ze, “ je bent de eerste die me dat vertelt.” Ze bekijkt aandachtig de foto’s die ik aanhaal. Zonder nadenken schuif ik ook het geestige artikel over de sigaret als krachtige toverstaf voor haar neus. Ze pinkt een traan weg. Ietwat verbaasd vraag ik of alles oké is. “Natuurlijk, eindelijk zie ik wat er echt toe doet. Mijn vuilnis bevat veel meer dan ik in werkelijkheid dacht.”

“Valt u dat nu pas op?”, reageer ik, “misschien zou u beter wat meer van die inhoud in de spotlight zetten?”, vraag ik haar voorzichtig. “En wat dan met mijn cover, intro en dergelijke”, kaatst ze terug. “Wel daar zal je enige flexibiliteit aan de dag moeten leggen, maar het kan toch geen probleem zijn om eens iemand anders op de voorpagina te plaatsen.”, zeg ik. “Je hebt gelijk”, zegt ze glunderend. “Kan ik meteen ook eens op Bertha rijden. Maar zonder dat ze me op de grond keilt.”

“Deed Bertha dat niet alleen met egotrippers?”, roep ik haar na terwijl ik van haar weg stap.