Ik lees net dit stuk over een groot nationaal onrecht. Hoe 176.000 mensen vermalen worden. Hoe slechts 6 % inwoners in ons land kan genieten van een door de overheid gebouwde sociale woning. Terwijl dat in Nederland ongeveer 30 procent is, in Frankrijk 16 %, in Oostenrijk 24 en zelfs in het U. K. 17 procent. De vastgoedprijzen stijgen sterk. Velen, ook juist bouwpromotoren en speculanten, profiteren daarvan. Terwijl bijna 200.000 mensen op zoek zijn naar een flat met huurprijs tussen 400 en 700 euro. Die zijn bijna niet te vinden, en vaak van slechte kwaliteit. Die mensen betalen te veel voor een bijna onbewoonbaar krot. Verschillende hoogleraren kennen en volgen de situatie, bonden de kat de bel aan. De Vlaamse regering van Jan Jambon slaagt er niet in het tij te keren of de eigen bevolking (en immigranten) te beschermen. Integendeel, deze politieke familie maakt van de minder rijke mensen vijanden. Voor een paar tientallen fraudeurs worden honderddduizenden mensen in de kou gelaten. Dit stuk van Ruud Goossens in De Standaard is ontzettend. Binnenkort klaagt een groep Vlaamse sociale organisaties de Vlaamse overheid aan. Die treedt immers zijn eigen Wooncode , die iedereen recht geeft op menswaardig wonen, systematisch met de voeten. De Woonzaak, zo heet de organisatie, stapt naar het betrokken Europese Comité voor Sociale Rechten. Niets te vroeg.
Ik voeg nog een waarschuwing toe: zulke grote groep mensen die onrecht ervaren vanwege de overheid… je mag er van uitgaan dat zij een bron is van ressentiment. Het is bij zulke onrechtvaardig behandelde mensen dat het vreemde grote Wantrouwen groeit naar overheid, autoriteit en zelfs Wetenschap. Je drijft als overheid op die manier je bevolking naar obscurantisme, naar irrationaliteit, naar balorigheid, gebelgdheid en in de limiet wellicht naar geestelijk ongezonde toestanden. Naar religieus ongeloof wellicht ook: wie kan in miserie nog in een oprechte goede Vader geloven? En naar stemmen op protest- partijen.
Inspirerende reacties
Iemand reageert vanuit liefde en zorg voor de Natuur. Dat er al veel te veel gebouwen staan op het land in ons land. Deze kritiek is wijs en terecht; hoewel je niet kunt verwachten dat alle factoren van een grote kwestie in éen enkel stukje staan opgenomen. Dezelfde krant heeft eerder al bericht hoe er inderdaad zowat een derde van een miljoen woningen zijn van ouders waar de kinderen uit zijn getrokken. Die zijn dus te groot geworden. Die moesten dringend eigenlijk verbouwd worden met meerdere wooneenheden op dezelfde oppervlakte. Dat blijkt zo goed als onmogelijk. “Wetten en practische bezwaren” (Elsschot) staan in de weg…
Een man reageert met nadere informatie over het ronduit desastreuze beleid dat de Minister van Armoedebestrijding leverde toen die de naam droeg Liesbet Homans. Zij beloofde publiek bij de aanvang van haar mandaat duizenden nieuwe sociale woningen te laten bouwen. Dat lukte niet onder haar leiding. Zij liet tienduizenden mensen echter van de (vaak zeven jaar durende) wachtlijsten schrappen omdat zij geen tien jaar “lokale verankering” konden bewijzen of voorleggen.. Ja, deze mevrouw kreeg in de pers de titel “Bestrijder van de Armen” in plaats van bestrijder van de armoede…
