Als Leuvense existent, als opiniemaker en historicus lees ik gretig de tijdsgeest, daar wijzen vrienden mij geregeld op. Een van de manieren waarop je dit goed kunt doen, is een scherp oog te ontwikkelen voor het concrete, schijnbaar banale detail. Vanmiddag bij het klaarmaken van de lunch kreeg ik opnieuw de verse, rauwe aardappelen in het oog. Hun verschijningsvorm deed mij mijmeren,  liet mij de laatste vijftig jaar aan het oog voorbijtrekken en ik besloot even in de pen te klimmen.

Sinds het Natuurbeschermingsjaar 1970, toen ik acht was en op school een boompje mocht planten, wist ik dat deze maatschappij de Natuur veronachtzaamt en dat ik in deze kwestie drager was van een vurige missie. Het is dan ook aangenaam stilaan vormen van groene Wijsheid te mogen zien verschijnen en groeien. Vandaag trek ik graag even de aandacht op een klein concreet voorbeeld uit de huishoudelijke sfeer. Zoals in de jaren na de oorlog en tot in de jaren zeventig, mogen aardappelen weer wat scheuten vertonen na verloop van tijd van bewaring. In de tussentijd dacht de mens dat je die “lelijke dingen” kon, mocht en moest wegdringen met behulp van chemicaliën, die uiteraard giftig bleken voor mens en milieu. Vooruit nu, er is nog veel weg te gaan, maar we staan niet machteloos!