Ik herinner me nog discussies rond de periode dat ik de eerste keer mocht gaan stemmen. Zou Agalav (nu Groen) wel of niet hun boegbeeld Mieke Vogels op de affiche zetten? Zouden we als linksen naast de slogan ook een foto van onze kandidaten gebruiken? Dit lijkt nu een voorhistorische discussie. Het lijkt nu wel of zelfs de vraag “Zetten we nog een slogan naast onze foto?” niet meer gesteld kan worden.

Noem mij gerust oubollig, maar ik word niet goed als ik zie hoe de gemeenteraadscampagne vandaag in Antwerpen gevoerd wordt.
Dat je je lijsttrekkers in de verf zet, lijkt zelfs mij normaal. Dat je helaas mee moet in het mediaspel dat er bijna een rechtstreekse burgemeestersverkiezing van maakt, is spijtig maar helaas.

De huidige burgemeester, Patrick, is zijn campagne dus gestart met een magazine. De man op de voorpagina is enkel burgemeester, hij heeft geen familienaam en geen partij. Wel een flashy magazine. Eens iets anders, kan je denken. 

Wellicht heeft zijn reclame-instinct aangevoeld dat hij niet meer overal zo goed scoort. Ik hoor het promoteam al denken: “Wat verkoopt er nu beter dan een schattig baby’tje? Goh, onze man heeft toch net ne kleine? Kom, samen op de cover, met zo’n onschuldig, bloot baby’tje kan het toch niet mislopen”

Zo gezegd, zo gedaan. Maar het kan er bij mij niet in, je kind gebruiken voor je politieke doeleinden. Ik vind het er ver, zeer ver over. 
Wil ik de man achter de burgemeester dan niet kennen? Misschien wel, misschien niet. Maar in een verkiezingscampagne is die vraag irrelevant. Wat ik dan moet weten is wat de resultaten zijn van zijn beleid en wat de visie en de plannen zijn voor de toekomst.

We maken het politieke persoonlijk is niet alleen letterlijk de omkering van het persoonlijke is politiek. Het persoonlijke is politiek komt als idee uit de feministische beweging. Toen vrouwen bijeen kwamen en samen over hun ervaringen praatten, merkten ze dat er toch veel zaken waren die ze gemeenschappelijk hadden. Dat die zaken dus wellicht niet enkel persoonlijke ervaringen waren maar misschien ook wel maatschappelijke of zelfs politieke problemen. Dus waard om op de politieke agenda te zetten.

Kort samengavat is dat ook wat we met de PVDA gedaan hebben: naar honderden Antwerpenaren gegaan om te luisteren, te praten, te horen wat de problemen zijn. Ook de mogelijke oplossingen hebben we afgetoetst bij een kleine 5000 Antwerpenaren. Op basis daarvan, dus ook van al die persoonlijke verhalen, werd onze visie voor een stad op mensenmaat uitgewerkt.

Ik vind dat zelf veel straffer dan het leven van ene Patrick of ene Meyrem. Hopelijk ben ik daarin niet alleen.

Nadine Peeters
54ste gemeenteraad
Lijsttrekster district Antwerpen
PVDA+