Diversiteit wordt vaak gekaapt door de migrantengemeenschap maar hoe zit het met de vrouwen, de LGBTI’s en de mensen met een beperking? Wat doen we daarvoor? Onlangs woonde ik een Diversiteitsdebat bij waarbij partijkopstukken hun mening eens kwamen geven.

Weinig animositeit

Het debat werd opgesteld aan de hand van 8 stellingen. 4 verenigingen brachten elk twee stellingen naar voor omtrent de discriminatie van hun doelgroep. Zo hadden we een vereniging die vocht tegen seksisme, een LGBTI-organisatie, een groep tegen discriminatie van migranten en een vereniging die opkwam voor een maatschappij waarin andersvaliden beter geintegreerd worden.

De stellingen volgden elkaar snel op zonder al te veel animositeit tussen de kopstuken. Over de algehele lijn hoorde men vooral het idee van ‘eigen verantwoordelijkheid’. Vrouwen moesten zelf maar uit hun schulp komen, homoseksuelen en transgenders moesten maar voorbij het taboe van de maatschappij kijken, migranten moeten zelf moeite doen enzovoorts.

Vrouwen

Zo las ik vandaag een artikel uit de Knack waarin Bekaert-voorzitter Paul Buysse zich uitspreekt tegen ondernemingsquota. Tegen 2017 moeten beursgenoteerde ondernemingen namelijk 30% vrouwen in hun raad van bestuur opnemen. Dhr. Buysse vindt dat dit zal leiden tot minder kwaliteit omdat vrouwen vaker minder schitterende carrières achter de rug hebben. Hij vindt tevens dat vrouwen daar ook de offers niet voor willen opbrengen.

Laten we even – hypothetisch – meegaan met de bewering dat er niet genoeg vrouwen met een fatsoenlijke carrière zijn, maar is dat op zich ook niet het resultaat van een mannenwereld waarbij passief beleid duidelijk niets geholpen heeft. Te weinig vrouwen die de offers daarvoor willen opbrengen. Ik vrees dat mr. Buysse te weinig in aanraking is geweest met het feminisme.

De quota’s zijn een proactief beleid die zorgen dat vrouwen carrières kunnen opbouwen. Quota’s buigen de hand om van mannen zoals mr. Buysse die menen dat er een kwaliteitsverschil is tussen mannen en vrouwen. Gedaan met folders en holle slogans, direct en offensief, dat is nodig om verandering te brengen in de maatschappij.

LGBTI

“Lesbians, gay, bisexual, transgender and intersexual”, daar staat het voor. Welke problemen ondervindt deze gemeenschap dan? “Gaybashing” of het – fysiek of verbaal – aanvallen van LGBTI’s is een probleem dat hard moet worden aangepakt. Ook hier weer horen we het verhaal van eigen verantwoordelijkheid. Een meldpunt tegen gaybashers bijvoorbeeld. Maar daarmee vergeet men het stigma dat deze mensen met zich mee sleuren. Het is niet zo evident om voor je seksualiteit uit te komen. Op het werk, in school, op straat zijn deze mensen meteen een schietschijf.

Het gaat dus niet over hoe kunnen we deze mensen helpen door hun van bovenaf een hand toe te steken, het gaat om van onderaan de maatschappij aanpassen. Homoseksualiteit is geen keuze. Daarmee wordt je geboren. Net zoals met het gevoel tot een ander geslacht te horen. Er zijn honderden diersoorten waar homoseksualiteit al bij is waargenomen, homofobie is echter enkel bij de mensen gekend. En zelfs al was het een keuze, welk nadeel ondervinden we daar als gemeenschap dan van? Welke reden zou er kunnen bestaan om dat verschijnsel tegen te gaan? Ik zal het u zeggen, geen enkel en daarom hebben ze net zozeer recht op een comfortabel leven zonder te moeten worden afgerekend op hun seksualiteit.

Concreet? Zwaar bestraffen van discriminatie. Of het nu verbaal of fysiek is. Er is een duidelijke grens tussen het uiten van een opinie als “ik vind homoseksuelen maar verwijfd” en discriminatie als “jeannette” staan roepen tegen een homoseksuele jongen. Dat eerste vraagt om sensibilisatie, dat gaat over het herbuigen van de stereotype beelden. Dat tweede vraagt om proactief beleid. Men moet stoppen met denken dat een homoseksuele tiener of een transgender maar zelf naar de nodige instanties moet stappen. Het opsporen van georganiseerde LGBTI-haat. Het proactief tegengaan van dit soort discriminatie.

Migranten

Voor de derde keer zal mijn verhaal hetzelfde zijn. Allerhande folders, slogans en politici die ingaan tegen discriminatie, tegen racisme. Passief en terwijl blijft men vrolijk verder discrimineren. Denk aan de BBB-affaire. Zo zijn er speciale taalklassen, integratiecursussen enzoverder. Allemaal bedoeld om de integratie te bevorderen. En op elk vlak verwacht men dat de migrant naar hun toe komt. Hoe vraag je in het Arabisch informatie over zo’n cursussen? Hoe vraag je de weg naar het VDAB-kantoor in het Algerijns?

Een eerste goede stap vind ik het afschaffen van het woord ‘allochtoon’, als we gelijkheid willen creëren, halen we de aanzet tot verdeling gewoon weg. Maar is dat proactief genoeg? Voor mij alvast niet. Net zoals bij de LGBTI-gemeenschap is het een kwestie van een andere kijk creëren. We blijven sukkelen met het brave, passieve beleid van ‘speelt eens schoon met elkaar’. Bedrijven die discrimineren horen gesanctioneerd te worden. Personen die discrimineren horen gesanctioneerd te worden. Het moet onaanvaardbaar worden om iemand op basis van zijn afkomst andere rechten toe te kennen.

Mensen met een beperking

In het debat, waar dit stuk mee begon, kwam vooral de stelling naar voor dat er nog steeds onvoldoende rekening wordt gehouden met mensen met een beperking (zij het nu fysiek of mentaal). Zo kregen we vanuit het publiek een getuigenis van een autistische jongen die anderhalf jaar een of andere cursus is gaan volgen om toch maar een kans op werk te hebben. Ook hier weer eist de maatschappij dat deze mensen naar voren komen. Zo is er bijvoorbeeld een belastingsvermindering mogelijk maar die moet worden aangevraagd. Waarom kan bij de toekenning van de status als andersvalide die vermindering niet gewoon meteen worden toegekend?

Die jongen moest geen cursus gaan volgen, de werkgevers zouden dat moeten doen. Een maatschappij moet daarop ingesteld zijn om iedereen op gelijke basis te kunnen dienen. Lesbisch, Roemeens of rolstoelgebruiker. Iedereen dezelfde rechten en kansen. En de tijd is gekomen om daar proactief mee om te gaan.