Nee, ik zou op deze mooie ochtend fietsen geen foto’s maken -had ik mezelf beloofd. Ik zou het houden bij fietsen en terloops wat boodschappen doen. Maar dit beeld vind ik wel passen bij het verhaal in mijn hoofd.
Hier komt het:
We hebben nood een nieuw narratief, hoor je wel ‘s zeggen. Om de samenleving weer op het spoor te helpen en mensen weer menselijk te laten omgaan met elkaar.
Er is inderdaad een grote nood aan meer gelijkheid, meer rechtvaardigheid, meer empathie. Minder voorrangsregels voor wie het al breed heeft, minder achterdeuren voor mensen en bedrijven die al vooraan staan.
En daarvoor heet het dat we dat nieuwe narratief nodig hebben.
Maar hoe moet dat narratief er dan uitzien? En wat moet daar dan in staan? En kunnen we dat wel vatten? Is dat wel mogelijk, zo’n groot narratief? En wat kan ik daarin betekenen? Hoe kan elk van ons daaraan helpen?
Is een klein narratief dan niet even belangrijk, durf ik als kleine garnaal dan wel ‘s denken.
Zoals dat van vanmorgen, bij de lokale witloofboerin.
Met mijn fiets op de oprit, zegt een volgende klant me gedag; en of ‘het niet te koud is, met de fiets op deze frisse ochtend?’. Gezwind ga ik aan de praat met de man. Een senior, zo blijkt. Hij fietst ook, elke week ‘met een paar moaten’. Ik begrijp dat hij dat doet met een sportfiets. Vriendelijk en met open geest vul ik hem aan dat boodschappen doen met de e-bike het nieuwe slimme fietsen is; dat je er meteen het nuttige aan het sportieve mee koppelt. En dat boodschappen doen dan net dat ietsje meer heeft. Dat je daarmee ruimte vrij maakt, niet enkel in je eigen hoofd: minder auto op de weg, maakt ons allen weer dat ietsje meer vrij. ‘Met de velo, zoals dat in uw jonge tijd gewoon heette..’
De brave man probeert te ontwijken met het geplogen ‘Ja, maar..’.
‘Dat kan ook’, zeg ik terwijl op mijn fiets spring en hem achterlaat bij zijn logge automobiel.
Heb ik een nieuw narratief verteld? Vast niet. Ik heb evenwel zijn oude niet bevestigd. Misschien kan het hem een aanzet geven. Misschien ook niet. Dat is ook de inzet niet van mijn betoog.
Kan meer functioneel fietsen de wereld redden? Vast niet. Daarvoor is een fiets voorwaar veel te klein..
Kan autodelen de wereld redden? Geenszins -hoewel een auto een stukje groter is dan die fiets.
Kunnen die delen samen een verschil maken? Zijn vele kleine stukjes bij elkaar een grote taart?
Kunnen we dat Grote Narratief niet beter zien als een verzameling van al die kleintjes?
Het is een vraag waarmee ik het einde van het jaar -en het nieuw begin- graag in ga.
Denk je d’ er ‘s mee over na?
Veel licht, liefs en alle goeds voor 2020!
