Uit respect voor ieder die nog de interesse en moed vindt een onderwijsgerelateerd artikel te openen en tot zich te nemen, kreeg het de titel die u net las. Inderdaad, een tweede adem lonkt. Vele leerkrachten, mensen, die zich in pre-coronatijden reeds bekommerden over de ontwikkeling van kinderen, kregen de voorbije weken enkele geschenken toegestuurd. Geen sociaal verplichte eindeschooljaarsattenties, meer dan dat: vertrouwen, waardering en wat tijd.
De teugels van afstompende doelenregistratie werden plots wat losser, berichten naar ouders gingen heen en weer, sommige scholen gaven hun leerkrachten lesvrije woensdagen ter compensatie van bubbeltoezichten. Op deze manier kreeg de leraar weer meer verantwoordelijkheid, ontstond er een correcter ingeplande ontwikkel-, verwerkings- en verdiepingstijd en werden ouders meer betrokken bij de ontwikkeling van hun kind. Er was tijd om te doen wat eigenlijk altijd tot de kerntaak zou moeten behoren, om bepaalde essenties te (her)ontdekken, leerstof in perspectief te plaatsen, het leerplan uit te pluizen en de vertaling ervan naar de school- of klaspraktijk te maken. Tijd om vernieuwende ideeën die steeds in de wachtrij kwamen te staan door onnodige, tijdrovende taken (veelal gestoeld op een gebrek aan vertrouwen) vorm te geven… en ga zo maar door.
Vergis u niet. De afzender van deze geschenken was niet Brussel. De onderwijssector is nog steeds murw geslagen door de doofheid van beleidsmakers voor de talloze noodkreten van bestuurs- en onderwijzend personeel, ouders en kinderen. Als we in september weer zullen opstarten zoals voorheen, dreigen er, al dan niet op termijn, kinderrechten te worden geschonden.
Artikel 29 van het kinderrechtenverdrag zegt dat onderwijs kinderen moet helpen hun talenten en vaardigheden te gebruiken en ontwikkelen. Helaas is er een fabel in omloop dat de laksheid van beleidsmakers in stand houdt. Een leerkracht heeft geen superkrachten. Wie kent het leerplan op zijn duimpje, vinkt na elk schooljaar álle doelen af, werkt afwezigen bij, inspireert tijdens elke les en vindt tijd om thema’s uit te werken die ontstaan uit de verwondering van alle leerlingen? Wie veegt tranen weg, vult 5 logoschriften in, verzorgt schaafwonden en vergadert met een mond vol brood? Wie blijft goedgeluimd voor de klas staan wanneer je alle moeite van de wereld doet een kind aan boord te houden, terwijl psychologische of andere problemen het kind gijzelen? Wie kan een kinds talenten en vaardigheden degelijk helpen gebruiken en ontwikkelen als die dat moet doen voor 26 kinderen, voor zowat elk leergebied? Wie heeft zulke superkrachten? Niemand.
Dit is geen boodschap ontloken uit frustratie, wel uit bezorgdheid om iedereen. Want vroeg of laat raakt de toestand van het onderwijs elke mens en samenleving. Hopelijk kunnen we binnenkort fier zijn op het feit dat onderwijs de grootste uitgavenpost van Vlaanderen is. Hopelijk blijven deze woorden niet rusten op hoop, maar vinden ze hun weg naar de eerste plaatsen in de wachtrij in Brussel. Zoek, luister en durf hier vooral voor verandering te gaan. Nu.
