Het MUOS gaat om het commandocentrum, de controle en de logistiek, voor de duizenden mobiele militaire gebruikers zoals jachtbommenwerpers, gevechtsschepen, duikboten, kruisraketten, drones, enz. van de Amerikaanse marine.

Met het MUOS wil de Amerikaanse overheid de snelheid en de hoeveelheid overgebrachte informatiedata per tijdseenheid vertienvoudigen. De militaire conflicten van de 21ste eeuw zullen steeds meer zonder directe tussenkomst van de mens op het terrein verlopen. De consequentie hiervan is dat oorlogsrisico’s groter worden (zowel de risico’s op conventionele, bacteriologische, chemische en/of nucleaire oorlog), ook louter door een eventuele fout van een computer.

Drie grote parabolen

De terminal in Niscemi zal bestaan uit drie grote parabolen met een diameter van 18,4 m voor de datatransmissie naar de geostationaire satellieten met frequenties die 31 Gigahertz zullen bereiken. Daarnaast komen er twee zenders van 149 m hoogte voor de geografische positionering met frequenties tussen 240 en 315 MHz. De elektromagnetische golven die ver in de ionosfeer zullen binnendringen met mogelijks effecten die verwoestend zijn voor het milieu en voor de gezondheid van de mens.
 
Bij de aanvang werd de inplanting van het MUOS-project voorzien voor Sigonella, het hoofdkwartier van de Amerikaanse Middellandse Zeevloot, in de haven van Catania. Later werd beslist de inplanting een zestigtal kilometer meer naar het zuiden op te schuiven, naar het station dat al meer dan twintig jaar in gebruik is door het Pentagon voor de communicatie met atoomduikboten in diverse oceanen.

Verhoging van de intensiteit van de elektromagnetische golven

Om de bestemmingswijziging te verantwoorden, gebruikte het Amerikaanse leger de resultaten van een studie over de impact van elektromagnetische golven. Het MUOS zou door de extreme emissies van elektromagnetische golven hoge risico’s met zich mee brengen die zelfs zouden kunnen leiden tot de ongewilde explosie van bommen die op de basis van Sigonella zijn gestationeerd. Klaarblijkelijk waren de effecten van het systeem op de gezondheid en de veiligheid van de bevolking die in de buurt van de basis in Niscemi woont, van veel minder belang.

Om de milieueffecten van het MUOS en de ‘zware gebreken’ in de door de VS uitgevoerde studies aan te tonen, heeft het Polytechnisch Instituut van Turijn in november 2011 een rapport gepubliceerd van de hand van de professoren Massimo Zucchetti en Massimo Coraddu.

“Met de bouw van de nieuwe paraboolantennes komt er een gemiddelde verhoging van de intensiteit van de elektromagnetische golven met enkele volt per meter in het gebied waar de meest nabije woningen staan”, schrijven de twee onderzoekers.

“Daarbij komt het risico van de effecten verbonden aan de directe blootstelling aan de stralenbundel die wordt uitgezonden door de MUOS-parabolen ten gevolge van een afstellingsfout. De schade voor personen, die hieraan accidenteel blootgesteld worden binnen een straal van 20 km, zullen ernstig en blijvend zijn, met weefselafsterving tot gevolg.”

Ernstige interferenties

De elektromagnetische golven zullen zeer zware effecten hebben, alleen al op het luchtverkeer boven Sicilië en in het bijzonder voor de luchthaven van Comiso. “De microgolvenbundel van het MUOS is zonder twijfel in staat ernstige interferenties te veroorzaken met de boordinstrumenten van een vliegtuig”, leggen Zucchetti en Coraddu uit.

“Zelfs voor vliegtuigen, die op tientallen kilometer afstand vliegen, zijn accidenten veroorzaakt door de de straling ook mogelijk. Het is onbegrijpelijk dat er hierover geen projectstudies werden overwogen. De interferentierisico’s raken potentieel het luchtverkeer van de grote zone boven het MUOS. In een straal van 70 km bevinden zich drie luchthavens: die van Comiso (op 19 km van de basis in Niscemi), de militaire luchthaven van Sigonella en de burgerlijke van Fontanarossa (Catania). Die bevinden zich respectievelijk op 52 en 67 km afstand.”

Op Sigonella zijn er bovendien roekeloze landings- en opstijgingsoperaties van drones, die er ter beschikking staan van het Amerikaanse leger en de NAVO.

Niettegenstaande de opmerkingen van het Polytechnisch Instituut en de openlijke schending van de uitvoeringsnormen van het landelijk plan van het natuurreservaat ‘Sugherita’ van Niscemi, waaronder de VS-basis valt, heeft de Siciliaanse regionale overheid op 1 juni 2011 een bouwvergunning verleend voor het MUOS. Dat heeft al voor ontbossing gezorgd om de site bouwrijp te maken. Zo is al onherstelbare schade aangericht aan een natuurgebied dat geclassificeerd wordt als ‘zone A’, wat betekent ‘onbebouwbaar’.

Zwaar geknoei met het milieu

“Het geheel van ingrijpende transformaties die aan de gang zijn, wijst op zwaar geknoei met het milieu in een gebied dat internationaal beschermd wordt”, aldus het bittere commentaar van de verantwoordelijke van het Centrum voor milieuopvoeding en –vorming van Niscemi, Salvatore Zafarana. “Er werden enkele percelen bos van beperkte omvang gespaard, maar ze zijn landschappelijk veeleer onbelangrijk.”

Vanwege de milieumisdrijven aan het reservaat heeft de procureur van Caltagirone een onderzoek geopend en op 6 oktober 2012 heeft hij zelfs de vervolging bevolen van de bouwplaats van het MUOS. Nadat de advocaten een beroepsprocedure hadden ingespannen, heeft de rechtbank van Catania de bouwplaats opnieuw vrijgegeven.

Enkele honderden burgers van Niscemi en uit heel Sicilië zijn daarop een campagne begonnen van geweldloze acties met als doel de toegang van de machines tot de bouwplaats te blokkeren, meer bepaald de reuzenkraanwagens die de drie paraboolantennes zouden moeten bouwen. Bij de meeste acties reageerden de autoriteiten zwaar: manifestanten werden opgepakt, met knuppels geslagen, geduwd en gesleurd en zelfs aangeklaagd voor verschillende misdrijven.

Het MUOS, het HAARP en de klimatologische oorlogen

De beweging ‘Geen MUOS’ waarschuwt voor het gevaar dat het nieuwe telecommunicatiesysteem van het Amerikaanse leger verbonden zou kunnen zijn met het HAARP (High Frequency Active Auroral Research Program), het onderzoeksprogramma dat de Amerikaanse luchtmacht en marine sinds 1994 uitvoeren vanop de basis van Gakona in Alaska. Het HAARP voorziet honderden antennes, in de lage frequentieband van 2,8 tot 7 MHz en in de hoge frequentieband van 7 tot 10 MHz, die in staat zijn elektromagnetische golven uit te zenden tot 350 km.

Het gaat om een frequentiebereik dat een beetje lager ligt dan dat voorzien is voor het MUOS. Het komt overeen met dat van de 46 antennes van het NRTF (Naval Radio Transmitter Facility) van de bestaande Amerikaanse basis in Niscemi, die sinds meer dan 20 jaar de communicatie verzekert met de eenheden op zee en onderzee.

Officieel bevestigde Washington dat het HAARP als taak heeft de ionosfeer te bestuderen en ernstige atmosferische fenomenen te voorkomen. Maar meer dan een wetenschapper voorspelt dat de testen en de activiteiten van het megastation in Alaska zullen zorgen voor enorme milieu- en klimaatverstoringen.

Een onafhankelijke fysicus, Corrado Penna, heeft de hypothese ondersteund dat bij het gebruik van de MUOS-antennes afwijkingen aan het milieu zouden kunnen voorkomen die nog niet bekend zijn. Bij het HAARP-systeem werd eerder al aangegeven hoe de toepassing van deze technologieën ertoe kunnen leiden “aardbevingen of andere fenomenen zoals droogtes, orkanen, overstromingen, enz. te veroorzaken, hetzij door de stralingsbron te richten naar de kern van de aarde (aardmagnetisme beïnvloedend), hetzij naar de ionosfeer”.

Hoorzitting Europees Parlement

Op 5 februari 1998 organiseerde de commissie voor Buitenlandse Zaken, Veiligheid en Defensie van het Europees Parlement een publieke hoorzitting over het HAARP; de NAVO en het Amerikaanse leger verkozen hier niet aan deel te nemen. De EU-parlementariërs slaagden erin te begrijpen dat de onderzoeksprogramma’s naar de straling met hoge frequenties worden geleid door Amerikaanse militairen en door het Geofysisch Instituut van de Universiteit van Fairbanks in Alaska.

Gelijksoortige projecten zouden worden ondernomen in Noorwegen, waarschijnlijk op Antarctica, en staten van de vroegere Sovjet-Unie. Via sites op het land en een hele serie antennes, die elk gevoed worden door een eigen zender, verwarmen zij met krachtige radiogolven delen van de ionosfeer, waar zich enorme magnetische beschermingsvelden bevinden, de ‘stroken van Van Allen’ genoemd. De energie die op die manier gegenereerd wordt, warmt sommige delen van de ionosfeer enorm op en doet zo kunstmatige gaten ontstaan.

“Het HAARP kan worden gebruikt voor diverse doelen”, schrijft majoor Britt Theorin in het voorstel van de veiligheidscommissie van het Europees Parlement (dat nooit werd aangenomen) over het mogelijke gebruik van bronnen met militair karakter voor milieustrategieën.

“Door de atmosfeer met elektromechanische golven te manipuleren, is men in staat immense krachten op te wekken. Als militaire krachten daar beroep op doen, zouden de gevolgen wel eens vernietigend kunnen zijn voor de vijand. Door het HAARP is het mogelijk in een afgesproken gebied energie te concentreren die miljoenen keren intenser is dan deze die zou kunnen worden uitgestuurd door om het even welke andere traditionele bron.”

“De energie kan ook worden gericht op een bewegend doel, waardoor deze techniek ook zou kunnen worden toegepast tegen vijandelijke raketten.” Misschien is het daarom wel dat Washington de HAARP-technologie geperfectioneerd heeft in het kader van het Strategisch Defensie Initiatief (IDS) van de NAVO, meer bepaald dat van het ruimteschild en van Star Wars.

Ionosfeer manipuleren met experimenten

Het Amerikaanse project geeft ook toe communicatie met atoomduikboten te ontwikkelen en de globale meteorologische situatie te kunnen manipuleren. “Maar het tegenovergestelde is ook mogelijk: dat wil zeggen de communicatie grondig verstoren”, voegt de europarlementariër eraan toe. “Door de ionosfeer te manipuleren, is het mogelijk de algemene communicatie te verhinderen, terwijl de eigen informatie wél op zijn bestemming kan aankomen.”

Een andere toepassing van het systeem is het peilen met X-stralen in de diepte van de aarde, over meerdere kilometer; dit kan via een speciale tomografie met een zeer indringend effect, dat ook wordt gebruikt om gas- en olievelden op grote diepte op te sporen, maar ook met ondergrondse militaire apparatuur. Radars, die voorbij de horizon kunnen kijken en objecten kunnen definiëren op grote afstand, zijn een andere toepassing van het HAARP-systeem.

Het is zeker dat vanaf de jaren vijftig de VS nucleaire explosies heeft uitgevoerd in de ‘stroken van Van Allen’ om er te peilen naar de effecten op grote hoogtes. Explosies die hevig waren dat ze in staat waren een intensieve elektromagnetische impuls te ontketenen.

Deze experimenten hebben nieuwe stroken magnetische straling doen ontstaan over bijna heel de wereld. “De elektronen liepen langs magnetische veldlijnen en creëerden zo een kunstmatige noordelijke dageraad boven de Noordpool”, voegt majoor Britt Theorin nog toe. “Met deze militaire testen riskeert men ernstig de ‘stroken van Van Allen’ voor langere tijd te beschadigen.”

“Volgens Amerikaanse wetenschappers zullen we vele honderden jaren nodig hebben om dit terug te brengen naar zijn normale, stabiele uitgangspositie. Het HAARP kan ook het hele ecosysteem beïnvloeden, vooral in de gevoelige zone van Antarctica. Daarenboven kunnen de krachtige radiogolven ionosferische gaten veroorzaken, die het systeem, dat ons beschermt tegen stralingen uit de kosmos, ernstig beschadigt.”

Internationale verdragen en HAARP

Precies door de implementatie van het HAARP-systeem als mogelijk instrument voor de manipulatie van het milieu heeft de commissie, voorgezeten door maj. Britt Theorin, vruchteloos de opschorting van alle experimentele activiteiten gevraagd. Tevens vraagt de commissie een analyse van de juridische, ecologische en ethische gevolgen door een internationaal onafhankelijk organisme.

“Een volledige reeks normatieve internationale verdragen (de Conventie over het verbod op het gebruik van technieken die het milieu beïnvloeden met militaire of met andere vijandelijke doelen, het Antarctica-verdrag, de gedragscode voor staten bij de exploitatie van buitenlandse grondstoffen en de VN-conventie over het zeerecht) geven het HAARP een twijfelachtige uitkomst. Niet alleen vanuit een humaan en politiek standpunt, maar ook vanuit een juridisch”, aldus de conclusie van de europarlementariër.

Klimaatoorlogen

In een van zijn recente essays over klimaatoorlogen (‘Owning the weather‘; Limes) onthulde generaal Fabio Mini, commandant van de NAVO-troepen in Kosovo, hoe sinds meerdere jaren de militaire research zich heeft gericht op de laagste frequenties (ELF) ofwel op de hoogste.

“In beide gevallen is het doel te interfereren in de ionosfeer om de capaciteit van het zenden van radiomagnetische signalen te vergroten of te verkleinen, inclusief de eliminatie ervan”, schrijft de hoge militair. “De stralingen van de HAARP-zenders, die in 4 periodes van het jaar optreden, zijn in staat stralingen in de ionosfeer te sturen groter dan een gigawatt.”

“De wetenschappers die zich bezig houden met het programma, ontkennen dat hun activiteiten om het even welke militaire waarde zou hebben of zou interfereren met het natuurlijke milieu. Nochtans heeft de aurora, die deel uitmaakt van het HAARP-letterwoord, betrekking op het fenomeen van de noordelijke ochtendgloed, die zich aftekent in een zone op de grens tussen de ionosfeer en de atmosfeer.”

“Wanneer emissies met de hoogste energie komende van de zon worden samengetroept aan de polen door het aardmagnetisme en zo in botsing komen met de ijlere deeltjes van de atmosfeer. HAARP ontkent dat zijn emissies zomaar in het wild dit verschijnsel zouden produceren, ook als deze emissies precies gericht zijn op dezelfde zone en eigenschappen hebben die erg gelijken op die met de energie komende van de zon.”

Atoombommen tot ontploffing

Generaal Mini herinnert er vervolgens aan hoe de militaire experimenten om de ionosfeer te veranderen minstens teruggaan tot de tweede helft van de jaren vijftig van de vorige eeuw. In 1958 bracht het Amerikaanse leger drie atoombommen tot ontploffing: een als splijtzwam in het onderste deel van de ‘Van Allenbundel’ en twee voor een samensmelting in het hoger gelegen deel van de atmosfeer om zo bewust het evenwicht van de ionosfeer te veranderen.

Tal van experimenten gingen verder tot in 1962, wanneer de overrompelende protesten van de internationale gemeenschap van wetenschappers Washington ertoe dwongen te stoppen met deze experimenten. In dezelfde periode evenwel startten de nucleaire experimenten in de ionosfeer en de ‘bundels van Van Allen’ in de Sovjet-Unie.

“Vandaag zijn het precies de meteorologische radars, die – dikwijls in gebieden die getroffen werden door zware atmosferische fenomenen – de typische circulaire signatuur op het spoor komen van elektromagnetische golven met hoge frequentie zoals die werden opgewekt door zenders van longitudinale golven, klimgolven, silent sound en de HAARP-golven”, concludeert Fabio Mini.

Massavernietigingswapen

Volgens de Canadese econoom Michel Chossudovsky is het HAARP een echt massavernietigingswapen. Meer nog dan te interfereren met de radiocommunicatie met hoge frequentie en die van televisiegolven en radars, kunnen de HAARP-antennes de elektrodynamische circuits beïnvloeden in een natuurlijke elektrische stroom, die varieert van 100.000 tot 1 miljoen megawatt.

Op die manier is het mogelijk de zonnewind te gebruiken om satellieten en apparatuur, geïnstalleerd op de kruisraketsystemen van vijandelijke landen, te beschadigen. In dit geval doorkruist ook het onderzoeksprogramma naar de straling met hoge frequentie de activiteiten van het NRTF in Niscemi.

Enkele zenders op de Amerikaanse legerbasis in de wijk Ulmo werken in VLF (Very Low Frequency), met frequentiebanden die samengedrukt zijn van 3 tot 30 kHz. Dit in het kader van het planetaire systeem ‘Bewaking van de zonneactiviteit’ en voor monitoring van de zogenaamde SID (Sudden Ionospheric Disturbances), storingen in de radiocommunicatie die veroorzaakt worden door eruptie-activiteiten van de zon.

Op de lijst van VLF-zenders (bruikbaar voor de monitoring van de SID) van het Amerikaanse leger, staat – naast het station van Niscemi – ook nog dat van het eiland Tavolara in Sardinië.

(uit een verslag gepresenteerd op de conferentie ‘Beyond Theories of Weather Modification – Civil Society versus Geoengeneering‘, Europees Parlement, Brussel 9 april 2013).

Antonio Mazzeo

Antonio Mazzeo is een Italiaanse onderzoeksjournalist die woont en werkt in de Siciliaanse stad Messina. Hij is gespecialiseerd in militaire onderwerpen en de rol van de NAVO in conflicten. In 2012 publiceerde hij het boek ‘Un EcoMuostro a Niscemi. L’arma perfetta per i conflitti del XXI secolo’ (uitgeverij Sicilia Punto L, Ragusa).

(oorspronkelijke vertaling uit het Italiaans Il MUOS di Niscemi, un’ arma ambientale door Maaikel Cré, eindredactie door Jan Van Criekinge)