Om te beginnen: het ACV is een vakbond en dus niet hetzelfde als het ACW, wat een koepel is voor heel wat organisaties uit het zogenaamde christelijke ‘middenveld’, een beweging van vele duizenden geëngageerde vrijwilligers en werknemers die het goed voor hebben met onze maatschappij en hun medemensen. Onder die koepel vinden naast de vakbond ACV onder meer de ziekenkas CM, Okra, Familiehulp, KAJ, Femma, Ziekenzorg, Wereldsolidariteit, Pasar en KWB een thuis. Maar ACV en ACW zijn dus niet onderling inwisselbaar. Vanwaar deze intro? Omdat vele mensen met een zogenaamde ‘mening’ over de hele ACW hetze het verschil niet eens kennen en alles zomaar op een hoopje gooien.
Maar er is dus sprake van een hetze. Weliswaar misschien niet geïnitieerd maar zeker en vast aangewakkerd door de N-VA, een partij waar ik in deze blog verder weinig woorden aan wens vuil te maken. Een hetze dus, want waar rook is, moet wel vuur zijn. Iedereen aan de schandpaal, zonder kans op een eerlijk proces. Schuldig, bewijs van het tegendeel overbodig… Alles begon voor het ACW een tijdje geleden met het hele Dexia debacle, overgaand in de Arco affaire en nu uitmondend in het morele fiscusfaillissement. Vandersteen had de alliteraties niet beter kunnen bedenken. Er worden halve en onwaarheden verkocht als feiten, aanvallen gelanceerd alsof het ACW Syrië in het kwadraat zou zijn en mediatieke mist gespuid dat het een lieve lust is. Maar los van alle mogelijke financiële misstappen is het ACW in haar kern allesbehalve veranderd. Het is en blijft een beweging die in deze maatschappij niet enkel zorgt voor wat heet een ‘sociaal weefsel’, maar vandaag nog meer dan ooit tevoren noodzakelijk is als tegenbeweging voor de talloze opstoten van individualisme, narcisme, navelstaarderij, egoïsme en struisvogelpolitiek die onze maatschappij vandaag te verduren krijgt.
Maar stallen moeten uitgemest worden, fouten bestraft en schuldigen berechtigd. Ook dat staat voor mij als een paal boven water. Als er rook is, onderzoek dan de oorzaak ervan en neem die weg. Zorg ervoor dat dat in alle onafhankelijkheid en neutraliteit gebeurt, indien enigszins mogelijk ver weg van televisiecamera’s, luistervinken en partijen die het minder goed voor hebben met dat voor hun o zo bedreigende middenveld. Tenminste, tot er een onweerlegbare conclusie kan worden getrokken over schuld of onschuld. Laat recht op een democratische manier zegenvieren zodat een punt kan worden gezet achter een getroebleerd verleden, om met een propere of indien nodig nieuwe lei van start te gaan.
Het ACW zou volgens de vooralsnog niet bewezen aantijgingen zowel belastingen hebben ontweken als ontdoken, al naargelang de bron. Belastingontduiking is per definitie fout en strafbaar. Indien dit gebeurd zou zijn, wat het ACW overigens met klem ontkent, dan moeten de schuldigen hiervoor worden gestraft en dient de organisatie een groot ‘mea culpa’ te slaan. Belastingontwijking daarentegen is per definitie legaal en hoogstens moreel laakbaar. Maar als ik moest kiezen tussen enerzijds individuele personen en bedrijven (lees: aandeelhouders) die zich via belastingontwijking persoonlijk verrijken en anderzijds organisaties die via (legale) belastingontwijking proberen nog meer te kunnen doen voor een solidaire en rechtvaardige samenleving, dan weet ik het wel! Dan is het ACW als een milieuactivist die het vliegtuig neemt naar een klimaatconferentie aan de andere kant van de oceaan. Soms moet je je principes wat ombuigen om hogere doelen te kunnen bereiken… In die zin blijft de vraag naar een rechtvaardige fiscaliteit, met onder meer de invoering van een vermogensbelasting maar evenzeer een opvoering van de strijd tegen fiscale fraude, meer dan ooit legitiem.
