Bekaert, de inheemse staaldraadfabrikant die een multinational is geworden, zet een deel van zijn bedrijfsterreinen in de vesting in het Oost-Vlaamse Aalter in de etalage. Tot vorig jaar waren er nog zo’n 500 werknemers aan de slag, vandaag iets meer dan 100. De afdeling in Aalter is verworden tot een kmo’tje als gevolg van een herstructurering die ook in andere vestigingen veel arbeidsplaatsen heeft gekost. Om de werkgelegenheid in stand te houden, heeft het gemeentebestuur de bedrijfsbelastingen afgeschaft. Titelvoerend burgemeester is Defensieminister en vice-premier Peter De Crem (CD&V), een bovenmatig ambitieus man die tijdens het aanstaande defilé naast de nieuwe koning mag zitten. Hij drukte in Aalter de voetsporen van zijn vader die er burgemeester was. Het gemeentehuis staat in de volksmond bekend als het ‘Cremling’. Bekaert, van West-Vlaamse origine, geldt als een parel aan de kroon van ’s lands ondernemersschap.
Met de ‘kroon’ in Brussel bestaan trouwens al sinds mensenheugenis zeer goede relaties. Daar is een zeer interessant boek over te schrijven, dat een beeld zou schetsten van de ‘intieme’ relaties van het vorstenhuis en het bedrijfsleven. Dat de huidige voorzitter van de raad van bestuur van Bekaert, Paul baron Buysse, adviseur is van de nieuwe koning, zou er ongetwijfeld in vermeld moeten worden. Buysse, een vlotte prater, is één van de figuren achter het corporate gouvernance-manifest in ons land, dat zich kenmerkt door een doordrammerig en wollig taaltje. Zelf hebben ze het bij Bekaert liever over corporate social responsibility. ‘Better Together’ aldus de bedrijfsfilosofie van Bekaert in een notedop. In zijn jongste boek ‘Together’ dat onze nieuwe koning best eens leest, schrijft de internationaal befaamde Amerikaanse socioloog Richard Sennet gevat: “ In capitalism social cohesion is inherently weak.” Het is alvast een veel realistischer beschrijving van de werkelijkheid dan de marktkramerij als motivatie voor het ontslag van 609 werknemers van Bekaert in dit land met zijn nieuwe koning.
Uitgerekend in 2012 dat Bekaert zijn werknemers in naam van de concurrentiekracht aan de deur zette, raakte bekend dat de CEO van het bedrijf Bert De Graeve dat jaar 1,42 miljoen euro verdiende. Een vijfde minder dan in 2011 omdat hij, gezien de ophef, afstand deed van zijn bonus. Wat doet iemand met zo’n royaal jaarinkomen? Een huis kopen bijvoorbeeld, zonder financiële inbreng van de ouders. Dat deed De Graeve in Wambeek dat toen nog deel uitmaakte van de inmiddels opgedoekte kiesomschrijving BHV. De Graeve was er nieuw. Maar naar eigen zeggen raakte hij er geïriteerd door het lawaai in de feestzaal van de parochie Sint-Regidius, een ideale ruimte voor gezellige feesten, maar recht over zijn eigen woonst. Hij zette een gerechtelijke procedure in om een einde te maken aan die overlast. Nog nooit had in Wambeek daar evenwel aanstoot aan genomen. De politie werd meermaals ingeschakeld om de vermeende burenhinder vast te stellen. Hoe die zaak uiteindelijk voor de rechter is afgelopen, doet niet meer ter zake. De Graeve is verhuisd naar het fiscaalvriendelijker Knokke, naar bekend een oord voor mensen met veel poen. Frigoboxen zijn er op het strand niet toegelaten.
