Na een goede nachtrust en veel vitamine C is de griep vanmorgen zo goed als uit mijn lijf. Tijd om op pad te gaan in deze wondermooie regio.

Het meest Zuidelijke punt van Afrika.

Het is lang niet zo toeristisch als Cape Point en Kaap de Goede Hoop maar het is wel het meest Zuidelijke punt van het ganse continent Afrika. Een prachtig ongerept natuurpark war je uren kan in rondlopen. Op het meest Zuidelijke punt staat een heel gewone steen die aanduid dat hier de Indische- en de Atlantische oceaan in elkaar overvloeien. Je merkt er niets van maar blijkbaar is dit één van de gevaarlijkste kusten ter wereld waar mening schip is ten onder gegaan.

Je waant je echt wel op het einde van de wereld wetende dat acher de uitgestrekte blauwe zee nog enkel Antarctica ligt. Het geeft ons een heel apart gevoel en blijven dan ook wat uitkijken op één van de vele rotsen die de zee precies willen tegenhouden. Als ik mijn ogen toe doen en luister naar het geluid van de golven en de branding zie ik telkens weer de schepen die deze bocht moeten nemen en schrijlings langs de vele rotspieken varen. Wat moeten deze kustvaarders experten geweest zijn in de zemanskust. Een vak apart als je het mij vraagt. Maar toch is het meerdere keren gebeurt dat een schip in de problemen is gekomen, gestrand of gezonken en dan vindt je… Deze plek is het graf van meer dan 250 ooit zo trotse schepen.

Scheepswrakken:

Een kleine 20 minuten wandelen vanaf het meest Zuidelijke punt zie je de restanten van wat eens een groot schip moet geweest zijn. Hier rust en roest de Japanse trailer “Meisbo Maru 38”. Het aan de natuur overgedragen schip ligt er onverdroten bij en getuigd dat deze kust bijzonder gevaarlijk moet geweest zijn. We trachten zo dicht mogelijk bij het wrak te komen zodat Sylvie foto’s kan maken. En toch heeft het iets. In mijn gedachten hoor ik de scheepsmannen vloeken, tieren maar ook bidden dat ze het er levend mogen vanaf brengen als de wilde golven van de woeste zee het schip opslokt. Ik vraag mij ook af hoeveel jaren het nog zal duren voor er niets meer zal overblijven van dit eens zo mooie en troste trailer?

Ocean Art House:

Tijdens onze terugweg rijden we voorbij een zeer modern complex dat echt wel opvalt tussen al de ander kustgebouwen. We lezen dat het een “art house” is en onze nieuwsgierigheid is geprikkeld. Het blijkt een Guest House te zijn met Galerij. Grant, de vriendelijke uitbater van het complex, heet ons van harte welkom. We mogen overal rondkijken tot in de slaapkamers toe. In elke ruimte hangen meerdere prachtige foto’s, schilderijen of beeldhouwwerken. Het ene al specialer dan het andere maar we zijn toch onder de indruk. Ook de fraai ingerichte en verzorgde kamers vallen in onze smaak.

In het art café drinken we een café latte en een verfrissende appelsap. We hebben een meer dan aangenaam gesprek met de Grant die ook vol interesse is van onze trip door Zuid Afrika. Hij vraag meteen de link van onze blog die wij dan ook maar al te graag zullen doormailen. Sympatieke kerel die Grant!

Elim:

Elim is een in 1824 opgericht Moravische missiepost. Het dorp is nu een rijksmonument met allemaal witgekalkte huisjes met rieten daken en vijgebomen.

We worden ontvangen door de plaatselijke gids die ons voor 50 Rand/pp een persoonlijke rondleiding wil geven. We gaan graag in op het aanbod en het was de moeite meer dan waard. Momenteel wonen er ongeveer 2000 mensen in het dorp. Zeer bijzonder is dat al de huizen in het dorp eigendom zijn van de Moravische (Christelijk Lutherse) kerk. De inwoners wonen er gratis maar als de kerk in geldnood zit wordt een bijdrage gevraagd. Volgens onze bijzonder sympatieke gids valt dit bijna nooit voor. Je moet dus wel lid zijn van deze kerkgmeenschap of je kan hier niet komen wonen. Jammer voor ons!!!

We bezoeken een modelhuisje hoe de mensen vroeger leefde in het dorp, bekijken het monument ter nagedachtenis van de emancipatie van de slaven in 1834 en de plaatselijke kerk. Het kerkgebouw dat er van buiten vrij gewoon uitziet is echter verassend van binnen. Geen glaswerk, geen schilderijen en geen kruisen. Alles is in het wit, licht, ordelijk en sober. Het voelt echter warm aan deze eenvoudige gebedsruimte waar blijkbaar elke zondag gemiddeld 900 mensen naar de kerkdienst komen.
Tot slot brengen we nog een bezoek aan een recent gerestoreerde molen. Het is de bedoeling dat deze molen in de loop van volgend jaar terug in werking zal treden. Het is een vernuftig stukje techniek uit vervlogen tijden.

In het aanpalende huisje nuttigen we een fruitsap van verse abrikozen en een heerlijk stuk melktaart. Wat moet een mens nog meer hebben op vakantie.

De grotten van Arniston:

Via onverharde wegen rijden we vanuit dit pittoreske dorpje naar Arniston. Het is verassend hoe azuurblauw de lucht is in dit kustdorp dat veel zandstranden maar ook enkele hoge rotsen heeft. En in één van deze rotsen kan je een grot bezoeken. Ten minste als je laag water hebt. Jammer maar helaas voor ons is het geen laag water en zien we niets van de grotten. Toch was het een prachtige wandeling van de parkerplaats naar de caves. Een beetje telleurgesteld beslissen we dan maar om langs dit stukje woeste kuststreek terug te stappen. Maar de zeegoden zijn ons meer dan gunstig gezind. Onderweg komen we een paar zeer mooie plaatsen tegen waar de zee vrij spel neemt in uitgesleten rotsformaties. Moest hier klank en licht bij geweest zijn zouden we nogal een schouwspel gezien hebben. Het is alsof een reusachtige mixer het water doet opspatten tegen de boosuitziende en dreigende rotsen. Wie zal hier de sterkste zijn?

En om ons nog meer de verwennen zien we op het moment dat we boven aan een vieuwpoint komen enkele walvissen in het ruime sop. Traag maar sierlijk zwemmen deze kollossen tegen de stroom in. We worden er gelijk stil van. De verrekijker die we van onze vriend Francis hebben meegekregen doet hier uitstekend zijn werk. Het is een bijzondere afsluiter van een prachtige dag. Volgens de lokale bevolking was deze dag de eerste echte zomerdag sinds april. Hebben wij nu geluk of wat?

Na een verkwikkende douche, een biertje met de eigenares van de B&B waar we verblijven genieten we nog na in een eenvoudig visrestaurantje in de haven. We nemen calamarissteak waar we verzot op zijn.

En morgen?

Morgen rijden we naar Mcgregor. Maar dat zullen jullie morgen wel lezen.