Ik ben dag in dag uit bezig met het Music for Life weeskinderenproject. Dat betekent planningen en contracten opvolgen, boekhouding nakijken, vergaderen, instrumenten testen, informatie verzamelen,… Er worden voedselpakketten aangekocht, medische hulp wordt op poten gezet,…
En dan
onverwacht,
kan een gebeurtenis je opeens  raken waardoor je weer weet, of beter, voelt waarover het gaat. Dit kinderliedje bijvoorbeeld gezongen door een groepje weeskinderen:

vertrouw niemand
vertrouw je moeder niet
vertrouw je vader niet
vertrouw je familieleden niet
Leef je leven op een positieve manier
Want hiv is geen mythe
Het is realiteit
…
Hiv laat enkel wezen achter
En dan, waar kunnen we naartoe lopen voor veiligheid?

Deze kinderen moeten zich terugtrekken uit het leven om voor zieke en stervende ouders te zorgen. Ze moeten de dood van hun ouders verwerken. En dan zijn ze overgeleverd aan de willekeur van de familieleden, waarbij het vaak het oudste mannelijk familielid is die (de zorg over) de kinderen erft. In een context van armoede, komen liefde, begrip en een dak (vaak) niet zonder prijs. Zonder hun ouders, moeten deze kinderen de school vaak verlaten zodat ze kunnen werken op het veld of een kudde hoeden. In het slechtste geval kijkt niemand naar hen om, zoeken ze hun heil in de straten van de steden waar ze nog kwetsbaarder zijn voor misbruik. Leven is voor deze aidsweeskinderen wild en oneerlijk.

Kan een voedselpakket, onderwijs, een matras om op te slapen, een vrijwilliger die 2 keer per week langskomt, medische zorg,… dit gebrek aan basisvertrouwen en veiligheid ooit helpen te verwerken?

An Vanderheyden is sinds mei 2011 afgevaardigde van Rode Kruis-Vlaanderen in Oeganda. Ze volgt er, samen met het Oegandese Rode Kruis, programma’s op rond eerste hulp en weeskinderen (Music For Life).