De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Het leven op de ‘aldeas’ in Choluteca

Het leven op de ‘aldeas’ in Choluteca

maandag 10 juli 2017 15:40
Spread the love

na-de-oogst-e1496997890235-1680x894

In het verzengende Choluteca, in het zuiden van Honduras, een van de droogste en armste regio’s van het land, vind je de ‘aldeas’. Dit zijn de gemeenschappen die wonen rond de uitgestrekte meloenenplantages rond de stad.

Ahrax Mayorga, de jonge coördinator van de vakbond STAS, Vakbond voor werknemers/sters in de Agroindustrie en Gelijkaardige Producten en lid van FOS-partner FESTAGRO vertelt over de situatie.

“De meerderheid van de bewoners, vooral vrouwen, doen aan seizoensarbeid bij een van de drie onderaannemers van Fyffes, een Ierse transnational die hoofdzakelijk naar de VS exporteert. Reeds enkele jaren werken zij onder het juk van de plantagehouders die hen naar willekeur kunnen aannemen of ontslagen, zonder enig respect voor hun arbeidsrechten.”

A day in the life

Wanneer je aan Mario Ramiro, uit de gemeenschap Yaguites, vraagt hoe een werkdag eruitziet krijg je het volgende antwoord:

“Onze vrouwen staan op om 3u ‘s nachts, omdat we van op de berg moeten wandelen naar de bushalte om een bus te nemen om 5u. Om 6u stipt begint het werk op de plantage. Dan wordt er ononderbroken gewerkt tot ‘s middags, waarna we exact een halfuur krijgen om te eten. Vervolgens werken we weer verder tot 17u, zonder het uitbetalen van overuren. Soms moeten we loodzware ‘guias’ (geplukte meloenen) een heuvel opsleuren, een hele dag lang, soms tot onze handen bloeden. Op medische verzorging hoeven we ook niet te rekenen.”

“De meeste onder ons werken met een tijdelijk contract. Op het moment dat we het contract ondertekenen, is de einddatum niet ingevuld. Het wordt voor onze neus geschoven zonder de mogelijkheid tot nalezen, we krijgen zelfs geen exemplaar. Wie weet tekenen we wel onze eigen dood. Dit is het ritme waarin we leven.”

“Op de plantages werken mensen ouder dan 60 jaar omdat er geen enkele andere optie is om voor eigen onderhoud in te staan. Het is letterlijk werken tot je erbij neervalt. Tijdens de winter, wanneer er geen werk is op de plantages, trachten we zelf maïs of bonen te telen. Of we zoeken werk in de steden, wat vaak niet lukt.”

En het huishouden?

Celia Hernandez staat hem bij, “Ik sta op om 2u ‘s nachts. Voor ons vrouwen is het werk harder, omdat de mannen iets meer kunnen ontspannen dan de vrouwen. Wanneer de planten gepoot worden, gaan 4 vrouwen het veld op en gaan we zonder ophouden gebukt een eentonig werk tegemoet: gat in de grond, plant erin, gat in de grond, enz. Ons hele lichaam doet pijn. Doordat we met blote handen de vruchten plukken, raakt onze huid geïrriteerd door de fijne haartjes op de vrucht en de chemische producten die worden gebruikt. Het doet zoveel pijn dat we amper nog iets kunnen aanraken zonder pijn. We krijgen geen handschoenen, sterker nog, we mogen geen handschoenen gebruiken omdat dit volgens het bedrijf de vrucht zou besmetten”.

“Ik heb 1 zoon en 1 dochter, ‘s avonds na het werk moet ik meel maken van mais om tortillas te kunnen klaarmaken, gelukkig heb ik een dochter dat nu ‘s avonds kookt. Om 20u ga ik doodop slapen. ‘s Middags eten we op de plantage, tussen de meloenen die soms net zijn bespoten.”

We staan niet alleen!

De meloenenarbeiders zijn tevreden met de hulp van STAS, dat beaamt ook Celia.

“De komst van STAS heeft ons op vele vlakken geholpen, ten eerste materieel, met eten, een rugzak, werkmateriaal. Ten tweede hebben we iemand die ons helpt de volgende dag in te zetten, ze geven ons ademruimte en hoop, morele steun, iemand die zegt ‘we gaan jullie helpen’, en ons de hand reikt zodat we terug kunnen opstaan. Bovendien voelen we ons versterkt door de kennis die wordt aangeboden, over onze rechten, en wat we kunnen doen om ze op te eisen. Niemand kende de wetten, ze konden doen met ons wat ze wouden. Nu weten we dat er misdaden gebeuren, tegen de arbeidswetten in. We hebben een salarisverhoging kunnen afdwingen, nog steeds onder het minimumloon maar toch iets beter. Sommige van de permanente arbeiders zijn nu aangesloten bij de sociale zekerheid. Het transport moest vroeger uit eigen zak betaald worden, nu verzorgt het bedrijf dit in de meeste gevallen.”

In San Lorenzo, vlakbij de Golf van Fonseca, ontmoeten we de advocaat die het voor de arbeiders heeft opgenomen in een eerste hoorzitting op 24 April. Hij heeft vertrouwen dat de aanklacht rond de uitbetaling van achterstallige lonen en de verplichte sociale voordelen (pensioenen, vakantie, sociale zekerheidsbijdragen) kan gewonnen worden. De reïntegratie van ontslagen werknemers is moeilijker hard te maken omdat dit zal afhangen van de interpretatie van de rechter.

Ondertussen loopt er ook een internationale campagne, ‘Make Fruit Fair’ die via de consumentenzijde druk wil leggen op het bedrijf om tegemoet te komen aan de eis van de werknemers om zich te organiseren en deel te nemen aan collectieve onderhandelingen om hun arbeidsrechten te vrijwaren. Ook jij kan je steentje bijdragen!

Auteur: Stijn Roovers

take down
the paywall
steun ons nu!