Tegenwoordig is niemand meer veilig voor zichzelf, een privé leven bestaat niet meer sinds de laatste ontwikkelingen online. Eerst blogs, My Spaces en MSN, daarna kwamen Facebook, Hyves, Netlog, eBay, Google+ enzovoort er nog bij. Ondertussen helpen FourSquare en gezichtsherkenning ons nog een extra handje de publieke richting uit: als je niet oppast weten mensen niet alleen alles over jou, maar weten ze ook nog eens waar jij op dit moment bent. Iedereen die op zo een plek een profiel aanmaakt, maakt iets bekend over zichzelf. Waar je woont, hoe je denkt, wie je vrienden zijn, waar je foto’s van maakt, mensen komen alles van je te weten. Je voelt je bekeken. Sommigen vragen zich af: Is het wel veilig dat zoveel mensen al die dingen van mij weten? Is het niet een beetje extreem aan het worden? Is het zelfs nog nuttig? Alles wordt bovendien ook nog eens opgeslagen in databanken die wie weet wel eeuwig blijven bestaan.
Hetzelfde geldt voor mensen die zelf geen profiel aanmaken, maar wel vaak op zoek gaan naar informatie op het web. Je bent onderzoek aan ’t doen voor een spreekbeurt, of je moet lesgeven. Je probeert je kinderen goed op te voeden of je probeert politiek bewust te worden en je zoekt wijze woorden online. Ook in dat geval ben je niet veilig. Voer een sleutelwoord in op een zoekmachine en je vind wellicht tientallen of honderden pagina’s die er iets over vertellen. Maar hoe zeker kun je zijn dat wat je vindt ook waar is? Veel van de informatie wordt gewoon door gebruikers online geplaatst. Welke garantie heb je dat wat je vindt, ook wel degelijk klopt?
Nee, het betreden van het internet houdt risico’s in.
We draaien de wereld even 100 jaar terug. We bevinden ons in een klein dorpje, ergens in Vlaanderen, Wervik bijvoorbeeld. Het wonen in een dorp/stadje – zonder internet dus – was best veilig. Toch?
Als je iets deed, kon het hele dorp mee kijken. Een nieuwsgierige buurman of -vrouw was altijd in de buurt en zordge ervoor dat diegenen die er niet waren, het zeker – met extra volume en verzonnen details – te horen kregen! In de rij bij de bakker werd dit dan nog eens goed samengevat (vlak nadat jij de bakkerij verliet natuurlijk) en zelfs mensen die je niet kenden, kregen een bevooroordeeld beeld van jou. Ze wisten veel over elkaar.
Mijnheer pastoor, de dokter en de onderwijzer waren natuurlijk de meest betrouwbare bronnen, maar mensen gingen niet altijd bij de juiste personen te rade. Vroeg je bij de beenhouwer om medisch advies, kon je er zeker van zijn dat je het ook kreeg, want de overgrootmoeder van de beenhouwer had het zus-en-zo gedaan en ja dat moet toch wel betrouwbaar zijn.
Zelfs het bewaren van informatie in databanken was goed beveiligd 100 jaar geleden. De reputatie van je grootouders kreeg je van bij je geboorte mee, en er was vaak weinig aan te doen: jou familie had nu eenmaal een bepaalde stempel, en die informatie kon niet zomaar gewist worden uit het geheugen van de dorpelingen.
Let op met je internetgebruik, maar let vooral op in AL je communicatie, mondeling, schriftelijk, offline en online.
Er is natuurlijk een positieve kan aan het verhaal, zowel in het echte dorp als in het virtuele dorp. Ik vind het namelijk heel mooi dat in een tijd van individualisering en eigen ik eerst, de mens toch vormen blijft zoeken om zich als groepsbeest te gedragen. Hoe we ook communiceren, we blijven op zoek naar elkaar en naar een groepsbeleving. En zo zijn we ook geschapen: als groepsbeesten, dat is onderdeel van wie we zijn: We zijn gemaakt om anderen lief te hebben, we hebben elkaar nodig!
The world is one global village. Handle with wisdom.
