De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Het kamp van de vluchtigheid

Het kamp van de vluchtigheid

vrijdag 11 januari 2019 15:56
Spread the love




Camp de la volatilité

Bij elke stap zinkt de weinige moed die er nog rest dieper weg in schoenen die al veel te lang op de vlucht zijn. Elke rudimentaire vorm van leven dat zich tracht te vestigen op deze sombere plaats sterft een stille dood. De bossen van Puythouck worden uit hun winterslaap gehouden. Een schouwspel van vluchtigheid onttrekt elke vorm van menselijkheid uit dit vacuüm. Nochtans, dit gaat over mensen! Wat overblijft is minder dan niets. Alleen de veldkeuken van mensensmokkelaars, een eenvoudige barak overspannen met blauwe zeilen weet zich verrassend genoeg staande te houden.

 

Met weemoed denken we terug aan de tijd dat grote potten biryani op vuurtjes stonden te pruttelen en kinderen door het kamp trokken met goudgekleurde knapperige kibbe. Toen werd er gelachen. Toen meenden we dat erger niet kon. Vandaag onthult zich een nieuwe waarheid. Uitgeputte lichamen bewegen zich traag vooruit terwijl de temperaturen rond het vriespunt flirten. Dit is het lelijkste gelaat van de republiek.

De kracht en belangrijkheid van een vertrouwde maaltijd die de knagende heimwee verlamt is verleden tijd.

Heel eenvoudige dingen zoals zelf beslissen om te eten, wat te bereiden en op welk moment. De kracht en belangrijkheid van een vertrouwde maaltijd die de knagende heimwee voor even verlamt is al even verleden tijd. Ik maak kennis met een jonge vrouw die drie jaar geleden uit Syrië is weggetrokken. In haar kielzog lopen twee tienermeisjes, een flink opgeschoten ietwat verlegen jongen en een peuter van vier. Ze vertelt dat ze moegestreden is. Het gebrek aan gezonde voeding, de zoektocht naar een degelijke maaltijd. Het put haar uit en maakt haar neerslachtig. Deze familie van tien slapen in het gebouw voorzien door de overheid aan de andere kant van dit immense natuurgebied. Maar elke dag keren ze terug naar de jungle in de hoop een stevige warme maaltijd te bemachtigen. ‘We kunnen niet koken in het gebouw, het enige wat wordt voorzien is een slaapplaats.’ legt ze uit. ‘ Waarom stop je niet met vluchten?’ vraag ik haar. Van waar die ontembare drang de moeilijke overtocht te wagen naar het Verenigd Koninkrijk? Ze hebben geen geld wat de oversteekkansen aanzienlijk verkleint. ‘Mijn moeder wacht op ons en ik mis haar erg.’ Een argument dat elk weerwoord ontkracht.

Stil lopen we naar de supermarkt. De witte enveloppe met geld die ik enkele weken geleden discreet toegestopt kreeg brandt in mijn jaszak. We zoeken stokbrood, yoghurt, citroenen en noten. En wanneer we de immense rayon chips en ‘bisquits’ passeren lichten alle kinderogen als heldere sterren op. ‘Please, we like chips very very much!’ roepen ze enthousiast. Het kleintje wijst naar een hele grote zak ketchup chips. Exact dezelfde smaak mijn zoon telkens kiest. Ach, denk ik, het is pas nieuwjaar geweest.

https://www.youtube.com/watch?v=GRGVQXSyCkQ&t=28s




take down
the paywall
steun ons nu!