Nochtans
worden er wel nogal wat woorden aan vuil gemaakt. Er bestaan talloze
“pro-anorexia” en “pro-boulemia” websites die precies deze boodschap
verkondigen. Ze roepen mensen die de aandoening al hebben op om bovenal
vol te houden, zichzelf (zoals dat heet) verder te “perfectioneren”. En
hun volgelingen worden bewierookt als helden en heldinnen van de vrije
“lifestyle” keuze, de zelfcontrole en het doorzettingsvermogen. Als een
soort fysieke en mentale elite die neerkijkt op al die anderen die
klagen over hun gewicht maar niet de kracht hebben om hun probleem
radikaal aan te pakken. Wie hen bekritiseert of hun visie afwijst wordt
voorgesteld als iemand die geen respect heeft voor hun vrije keuze, hun
zelf gekozen en volgehouden “lifestyle”. Op die manier laten ze hun
discours aansluiten bij grotere en dominante vertogen over vrijheid en
consumentengedrag.

Volgens
een studie van het Britse Social Issues Research Centre hanteren deze
websites een soort van politieke visie, waarin anorexia- en
boulemia-patiënten worden voorgesteld als een minderheid die strijdt
voor haar rechten tegenover een alles verpletterende meerderheid die hen
de vrijheid om mager te zijn wil ontzeggen. Daarenboven verschaffen die
websites uiterst gevaarlijke adviezen inzake voeding en eetgewoonten,
en sommige van de daar besproken en aanbevolen praktijken zijn gewoon
levensgevaarlijk.

Dit
kan niet, en de initiatiefneemsters van deze brief – “overlevers” van
deze aandoeningen – willen deze websites geblokkeerd zien. Zonder
twijfel zullen deze laatste zich verschuilen achter het beginsel van de
vrije meningsuiting. Maar dat heeft Frankrijk er niet van weerhouden al
in 2008 een wet aan te nemen die oproepen tot anorexia en boulemia
strafbaar maakt, en dit vanuit een besef dat de vrijheid van
meningsuiting misbruikt wordt om mensen door middel van leugens en
propaganda op te roepen tot levensgevaarlijk gedrag. Elke jonge vrouw of
man die in de ban van deze sites raakt (en dat zijn er heel wat)
begeeft zich op een pad van uitgesproken risicogedrag, dat leidt tot
vaak blijvende lichamelijke en geestelijke beschadiging, en soms tot de
dood.

De
initiatiefneemsters van deze brief hebben ook dat pad bewandeld. En ze
weten dat het leidt tot jarenlange ellende en uiterst moeizame fysieke
en mentale revalidatie met wisselend succes. Het pad heeft niets
“elitairs”, het biedt geen glorie, schoonheid, trots of zelfwaardering,
enkel pijn, depressie, angst en aftakeling. Dat pad moet geblokkeerd
worden.

In
2008 nam onder andere de Open VLD, met toenmalig senator Margriet
Hermans als spreekbuis, een parlementair initiatief naar analogie met
het Franse verbod op pro-anorexia en pro-boulemia websites. Het
initiatief is, voor zover we weten, een stille dood gestorven, en ons
land heeft nog steeds geen beperkende wetgeving in dit verband. Er
worden wel waarschuwingen gegeven maar deze klik je zo weg!

Met
deze open brief vragen wij de parlementsleden in dit land om dit
initiatief op alle beleidsniveausniveaus nieuw leven in te blazen, en
websites die mensen oproepen om een reeds ernstige aandoening met opzet
nog erger of ongeneeslijk te maken buiten de wet te plaatsen.