Deven Sharma, voorzitter van kredietbeoordelaar Standard & Poor’s treedt af. Hij wordt opgevolgd door ene Douglas Peterson, vroeger bedrijvig bij Citibank (2). Het was Sharma’s ratingbureau dat de VS een verlaging van AAA naar AA+ aan de broek smeerde.
Terwijl de Van de Clooten, de Pascal Paepe’s en de De Grauwe’s onder ons zich in alle bochten wringen als zo’n ratingbureau maar met de ogen knippert, lost men het over de Grote Plas anders op : een onderzoek naar de duistere werkzaamheden van S & P.
Ik zie het President Van Rompuy nog niet direct presteren. Al weet hij het wel : een haiku zal het getij niet keren. Zelfs tante Angela of nonkel Nicolas durven dat nog niet aan.
Ach politici, je wordt er wat meewarig van. Aandoenlijk hoe allen (van Ashton tot De Crem, van Leterme tot Rasmussen, van Van Acker tot Obama) over Libië steeds maar weer de in New York afgesproken mantra (3) van de ‘veiligheid van de burgers’ of ‘de uitvoering van het VN mandaat’ man/vrouwmoedig debiteerden.
Zeker Cameron heeft zich de laatste dagen onverdroten uitgesloofd om deze boodschap belangeloos uit te dragen. Als Murdoch of News of the World maar niet ter sprake komt, zag ik zijn ogen denken.
Niet één die het over de oliebelangen in die contreiën had. De politieke marjonetten van het hogere belang. Zelfs de verzamelde media is opvallend gewillig volgzaam in deze oefening. Daar kan een BVN-prijs niets aan veranderen (4).
Vervuld van een sterk Berlusconi en Tea Party gehalte klinkt vandaag ook een andere mantra : de schrik voor het spook van de recessie. Een angst die zelfs de communautaire kreten (5) van de De Wever manie of de verzuurde verwildersing overstijgt.
Dat wordt dus besparen geblazen. De broeksriem aan. Of zoals Karel de Gucht, de goeroe van de Lage Landen, dreigt : serieuze Europese dwangmaatregelen bij gebrek aan een goed besparingsplan. Als dat maar goed komt.
Het was dan ook met ontroering te mogen horen dat Warren Buffett en de Franse beau monde van het bedrijfsleven pleitten voor een crisisbelasting bij de superrijken. Al haastte Etienne Davignon zich om daar goedmoedig aan toe te voegen dat hij dat alleen als een tijdelijke maatregel zag. Dat wordt nog een robbertje hard onderhandelen, denk ik dan.
We zijn er nog niet uit. In alle geval heb ik voor november Wim Helsen en Bruno Vandenbroecke in mijn agenda geprikt. In de KVS van Brussel, een vrolijk en ontwrichtend stuk zoals het heet. Gedrenkt in grandioze radeloosheid.
Net op zijn tijd dus. Een voorproevertje om het af te leren :
Niet alleen is er niemand die u nog begrijpt, er is ook niemand die u wil begrijpen. Niet alleen is er niemand die naar u luistert, er is ook niemand die uw stem wil horen. Niet alleen is er niemand die u nog kent, niemand die nog weet heeft van uw bestaan, er is ook niemand die u kan zien. En wat nu?
(uit “Gij die mij niet ziet”, KVS Brussel)
(1) Waarom die titel ? Eigenlijk geen idee. De veelvuldige neerslag in dit tranendal misschien ? Het is alleszins een geslaagde titel vind ik (zie ook een eerdere bijdrage waarin een vakbondsleider uiteindelijk dan toch niet zijn hoofddeksel verorbert).
(2) Wij kennen die mannen nog van de bankencrisis.
(3) De definitie van een mantra : een zin die iedereen voor waar aanneemt, als je hem maar lang genoeg herhaalt.
(4) BVN is de satellietzender van de VRT in het buitenland. Ook gezien in het journaal, die prijsuitreiking ? Ik vond de plechtige overhandiging van deze trofee de spot van de week : BVN-ambassadrice (je kan het niet gek genoeg bedenken) Cath Luythen had een of andere gekleurde bokaal uit de catacomben van de openbare omroep gehaald, en gaf die stralend aan nieuwsankers (welk schip ?) Goedele Wachters en Freek Braekman. Freek zat nog in hetzelfde pak als dat waarmee hij een paar minuten daarvoor het nieuws had voorgelezen, papieren netjes in de binnenzak. Nieuws heet van de naald dus.
(5) Ook al aan gedacht dat Philippe Gilbert meer heeft betekend voor de redding van het vaderland als alle andere acties bijeen ? Al rijst toch wel enige twijfel sinds hij met witte haren aan de Tour De France begon. Nu ja, in topsport gaat het tegenwoordig in hoofdzaak over sponsors, transfers en ‘loon’onderhandelingen met topondernemers. Het is enkel een kwestie van tijd voor de eerste basketters, F1 rijders, golfspelers, tennissers, wielrenners en voetballers een beursnotering krijgen.
