Vandaag
stuurden de vakorganisaties een waarschuwende boodschap naar de
rechtse onderhandelaars. Het aantal toehoorders was ruimer
dan
verwacht, wat wijst op een sterke strijdvaardigheid.

Terecht
werd
verwezen naar de inleveringen die ons te wachten staan, de index, de
pensioenleeftijd
, het bestendigen van de oneerlijke fiscaliteit , het inperken van
het stakingsrecht, beperken van de loononderhandelingen, jacht op
werklozen enz……

Er
is echter
veel
meer aan de hand…

Onmiddellijk
na de tweede wereldoorlog heeft het kapitaal uit schrik voor het
opkomend communisme, aan de werkende klasse, grote sociale
toegevingen gedaan. De partizanen ( communistische verzetslui) hadden
immers in onze bevrijding een belangrijke
rol
gespeeld en waren daartoe vrij populair.

De
afspraken tussen werkgevers en werknemers bleven intact zolang er
groei was en de arbeider ”mee
kon genieten” van de stijgende welvaart. Bij de eerste olieschok
kwamen de winsten van de ondernemingen onder druk en werd een tot op
vandaag durende aanval ingezet op alle sociale verworvenheden.

De
progressieve belastingschalen werden minder progressief en minder
herverdelend. De werkgevers kregen vermindering van sociale lasten.
De verschillende
pensioenpijlers
deden hun intrede. Allerhande belastingaftrekken de ene al creatiever
dan de andere werden geïntroduceerd. Het sociaal overleg werd
bemoeilijkt en de flexibele arbeidstijden werden een gewoonte . De
openbare dienstverlening werd in vraag gesteld.

Vandaag zet men nog stappen verder op
de al ingeslagen weg. We stevenen af op individuele
loononderhandelingen, openbare diensten waarvoor iedereen de
“juiste” prijs betaalt. Iedereen moet zelfredzaam zijn.
Gehandicapten en bejaarden moeten hun diensten kopen op de markt.

Deze
rechtse regering die men wil op poten zetten zal ons sociaal model
niet veranderen maar kiezen
voor
een breuk met het sociale verleden en kiezen voor de
individualistische samenleving.

Ik
weet dat mijn blog op zich niet belangrijk
is.
Wanneer er toch politici die een duidelijke link ebben met de
vakbeweging –  ik denk dan aan sp.a; PS; CDH; PTB-PVDA en
Beweging.netters binnen de christendemocratie –  dit toevallig zouden
lezen, stel ik dat op hen een zware verantwoordelijk rust. Wanneer ze
bij de vertrouwensstemming, die in oktober voorzien wordt, op het
verkeerde knopje drukken, veranderen ze onze maatschappij fundamenteel
onherroepelijk in de verkeerde zin. Een enorme verantwoordelijkheid.