Nu de turbulente en emotionele dag op zijn einde loopt, is het tijd voor een terugblik. Medialand leek vandaag geobsedeerd en unisono met de tragische gebeurtenis in Zwitserland. In België leefde men mee met de Belgische slachtoffers. In Nederland met de hare. De Standaard volgde de families (letterlijk) op de voet. De Morgen startte een onderzoek naar de veiligheid van de tunnel. En De Redactie plaatste een citaat van de Pukkelpop-organisator als ‘tweet van de dag’. Wat waren, naast het begrijpelijke ongeloof en medeleven, de motieven voor deze grondige en brede mediadekking?

“Sterkte aan de families van de slachtoffers. Mijn gedachten gaan uit naar hen. Hier zijn geen woorden voor.” Dit waren de troostende woorden van Chokri Mahassine. Een man die weet hoe je op een dag als deze reageert. Tienduizenden soortgelijke berichten rolden vandaag over het net. Allen één in droefenis en medeleven.

Toch blijft er een wrang gevoel van mediaoverdaad hangen. Hebben we de families, het ministerie en andere bevoegde diensten in alle rust laten werken, in een sfeer van sereniteit? Hebben we onszelf, als bevolking een ingetogen houden aangemeten? Of hebben we de verleiding van een naar massahysterie geurende samenhorigheid niet kunnen weerstaan?

Op Facebook en Twitter heerste een solidaire wildgroei aan gelijkende steunbetuigingen. Kranten volgden de gebeurtenissen minuut per minuut. En de regering riep een dag van nationale rouw af. Iedere seconde ontsprootten er memoranda uit de digitale grond. Zowel hier als in Nederland.

De koppen van onze kranten titelden dodentallen, omstandigheden, verdriet en Nationaliteit. Dat er Nederlandse kinderen in de bus zaten leek vaak bijzaak. Dat het eigenlijk allemaal jonge onschuldige schatten zijn, stuk voor stuk geliefd door een grote groep mensen, ging verloren in de heisa van het plaatsvervangend en herboren patriottisme, de (gemaakte) inleving en verdriet.

Aan de andere kant van de grens was er sprake van een exacte spiegeling: Nederlandse slachtoffers werden even het epicentrum van eensgezinde treurnis.

Dat kranten een zo goed mogelijk beeld proberen te schetsen van een tragische gebeurtenis, dat valt prima te verklaren. Dat er hier en daar raakpunten worden gezocht met de slachtoffers is eveneens niet eens zo raar.

Een onophoudelijke stroom van nieuws echter, waarin ouders, scholen en vox-pop worden opgejaagd, waarin verhalen over (het ontbreken van) vangrails de droeve realiteit nu reeds verdringen, getuigt van een eenzijdige en (ver)drukkende beroepshouding. Ieder hoekje van de gekneusde bus werd onophoudelijk vastgelegd op de ‘gevoelige’ plaat. De ethiek was vandaag ver zoek. De zogehete kwaliteitskranten moeten hebben vastgesteld dat spiegels een bedrieglijke werking hebben op dagen als deze. Dat de rush van sensatie sterker is dan de rust van nabestaanden. Sereniteit is vandaag nog slechts een woord. Rust zacht lieve kinderen. (bron: David De Beukelaer / www.nieuws.be)