Het nieuwe Europese begrotingsverdrag, het fiscaal pact, onderstreept eens te meer de reactionaire politiek van de Unie. Is het niet zo dat historische ervaringen ons aantonen dat een beginnende recessie verergert wanneer er in de overheidsuitgaven gesneden wordt? Laten hedendaagse voorbeelden ons niet hetzelfde zien? Leert Griekenland ons niet dat bezuinigen op staatsuitgaven uiteindelijk het begrotingstekort nog laat toenemen? Weten de Europese regeringsleiders, die het fiscaal pact op de EU-top aangenomen hebben, dat dan niet?
Uiteraard weten ze dat. Waarom doen ze het dan? Ze lijken bewust naar een recessie te streven. Waarom zouden ze dat doen? Recessie betekent werkloosheid. En werkloosheid leidt naar lagere lonen en sociale uitkeringen. Het deflatoire beleid wordt dan gebruikt om de verwezenlijkingen van de arbeidersbeweging te vernietigen.
De Duitse bondskanselier Angela Merkel, de drijvende kracht achter het fiscaal pact, heeft herhaaldelijk benadrukt dat Europa geen toekomst heeft als het niet in staat is zijn concurrentievermogen te verbeteren. Dat wil zeggen dat de productiekosten moeten verminderen, en dus de lonen.
Op het eerste gezicht lijkt het paradoxaal dat Duitsland bij de andere EU-landen aandringt op een verbetering van hun concurrentievermogen, want Duitsland doet het ter zake beter dan de buren. Het land heeft een concurrentievoordeel dat het in de waagschaal legt. Maar Duitsland heeft meer op het oog dan de Europese markt, het is haar om de wereldmarkt te doen, waar de lonen in landen als China, Vietnam en Bangladesh steeds meer als het referentiekader gelden.
Het Duitse kapitalisme kan op die wereldmarkt maar stand houden wanneer het op Europa kan rekenen als productiecentrum en interne markt (vandaar de Duitse gehechtheid aan de Europese Unie en de euro), terwijl ook de geldende sociale zeden in Europa naar het globale referentiekader toe gebracht worden (vandaar de promotie van het fiscaal pact).
Andere Europese regeringen mogen dan van tijd tot tijd wel mopperen over de ‘Duitse dictaten’, het belet het Europese patronaat niet om enthousiast mee te stappen in dat verhaal. Dit verklaart waarom 25 van de 27 EU-regeringen het fiscaal pact hebben ondertekend. Om dezelfde reden blijven landen als Kroatië, Servië en Turkije, ondanks de crisis van de euro, vastbesloten toe te treden tot de Europese Unie.
Het werkelijke doel van het fiscaal pact is een nieuw referentiekader te creëren voor heel Europa. De werknemers moeten wennen aan hongerlonen, het ontmantelen van onderwijs, gezondheidszorg en andere sociale diensten en het elimineren van honderdduizenden banen in de publieke sector. Wat we tijdens de Europese top te zien kregen is niets anders dan een sterk staaltje van klassenstrijd, gestreden onder het mom van het gezond verstand.
Flor Vandekerckhove
