Even was er politieke paniek in de Wetstraat na de opmerkingen van Paul Magnette (PS) op het Europese beleid. Grote woorden werden niet geschuwd. Animo wikt haar woorden.
Behoorlijk dom, populistisch, lomp, kort door de bocht en ga zo maar door. De grote woorden werden niet geschuwd om Paul Magnette op de vingers te tikken. “Als men elke vorm van kritiek op het Europese beleid afbrandt als eurosceptisch en populistisch wordt elk inhoudelijk debat onmogelijk. En laat dat nu net het debat zijn waar Europa nood aan heeft,” vindt Animo jong links.
Politieke paniek in de Wetstraat. Even zag het er naar uit dat de Europese Commissie onze federale begroting zou gaan afkeuren. De boete van 700 000 euro hing boven ons hoofd. Het bleek een storm in een glas water te zijn, want een goed gesprek met Europees Commissaris voor Economie Olli Rehn later waren de plooien al weer glad gestreken. Crisis afgewend, of zo leek het toch.
Tot PS-minister Paul Magnette in een interview opmerkte dat niet alles wat Europa zegt noodzakelijk juist is. Het was het startschot voor een wervelwind aan commentaar en kritiek waarbij ook grote woorden niet werden geschuwd. Toch legt Magnette met zijn uitspraken de vinger op een pijnlijke Europese wonde. Europa heeft nood aan een diepgaand inhoudelijk debat over de richting die het uit wil.
De Europese Commissie en de Europese Raad hebben de boodschap inmiddels wel begrepen: de wil van Angela Merkel is wet. Europa lijdt aan een pijnlijke vorm van Duits begrotingsfetisjisme. Dat die discipline ervoor heeft gezorgd dat een deel van de Duitse burgers is verworden tot werkende armen, is overduidelijk geen argument.
Ondertussen zakt de Europese Unie, voorstrijder van democratie, vrede en mensenrechten, verder weg in een diepe recessie. Van een slim investeringsbeleid dat onze sociale en economische unie op lange termijn opnieuw een echt groeipotentieel biedt is voorlopig geen spoor te bekennen. Nochtans bestaat er bij economen een relatief grote consensus over wat er nu echt moet gebeuren. Een duurzame heropleving van de economie is enkel mogelijk als overheden krachtig kunnen investeren in het Europa van de toekomst.
Dat niemand Olli Rehn kent is wel degelijk een probleem. Waarom was er amper een debat over het six-pack aan maatregelen als paardenmiddel tegen de eurocrisis? Waarom wordt ‘Europa’ voorgesteld als iets neutraal? Erger nog: van de Europese Commissie wordt zelfs ontkend dat het een ideologisch getint orgaan is. Maar men kan toch moeilijk ontkennen dat Eurocommissarissen politici zijn, bijna stuk voor stuk. De Europese Unie kan enkel slagen als sterke en democratische unie, als het ook werk maakt van het sociaal Europa dat instaat voor het welzijn van haar burgers. Een Europa dat de burgers ook de kans geeft hun stem te vertalen in Europees beleid.
Men kan het dus misschien oneens zijn met de manier waarop Paul Magnette zijn opmerkingen maakte, maar als iedereen die kritiek heeft op Europees beleid onmiddellijk wordt afgebrand als populist en euroscepticus, dan zijn we slecht bezig. Je zou eerder denken dat de Europese democratie wel zou varen bij een echt debat rond Europese thema’s. Nu komt men helaas niet verder dan halsstarrig negeren dat er een ander Europa, van sociaal-economische en ecologische alternatieven, wel degelijk mogelijk is.
Bram Dhooghe, Sanne Doms, Marc Soubry
Nationale bestuursleden Animo jong links
