Het IBO contract als verdere verlaging van de loonlast.
Vind je als werkgever geen geschikte kandidaat voor een vacature? Of lukt het je niet om een job te vinden omdat je de nodige ervaring mist? Dan is een individuele beroepsopleiding (IBO) iets voor jou! Dat kopt VDAB op zijn website.
Stel het je even voor. Je hebt je opleiding genoten, je hebt eindelijk een diploma maar je mist inderdaad de nodige ervaring. Waar je dan behoefte aan hebt is een ervaringsopleiding maar waar volg je die? Wel, daar heeft onze overheid voor gezorgd, in het bedrijf dus’. En moet het bedrijf daarvoor opdraaien? Helemaal niet, ook daar heeft onze overheid voor gezorgd. Een IBO medewerker heeft immers tijdens z’n opleiding geen recht op vakantiegeld, een eindejaarspremie of gewaarborgd loon bij ziekte. Je betaald als werkgever 650 EUR aan VDAB. Je betaald geen verplaatsingskosten en je bent vrijgesteld van R.S.Z.
Razend enthousiast zou ik hiervan worden mocht ik vandaag ondernemer zijn. Als Captain of Industry, want zo heten deze mensen tegenwoordig kan je eindelijk tonen dat je niet alleen boekhoudkundig break-even kan draaien, dat doen arme mensen immers dagelijks zei het uit noodzaak en een te laag loon, maar dat je ook in staat bent om out of the blue van een IBO’er een volwaardig medewerker te maken. Dan pas mag je, als je ’t mij vraagt beginnen te hopen dat je ooit samen met Captain Iglo op de verpakking mag.
Toch zou ik ook als werkzoekende behoorlijk enthousiast zijn. Terwijl je in een periode van beroepsinschakeltijd van een jaar zit ga je alvast aan de slag met solliciteren. We gaan het zo ver niet laten komen dat we een jaar lang en zonder een rooie duit een afwachtende houding gaan aannemen want in die periode kan je met ook een IBO contract alsnog aan de slag. Het kan dus niet meer misgaan en met veel hoop en goeie wil maak je jouw toekomstplannen op. Nog een 6-tal maand doorbijten tegen 650 EUR, beter dan niets en dan begint het leven, althans in je dromen.
Ook om ervaring op te doen heb je blijbaar ervaring nodig.
En op een dag, na zoveel mails waarbij jouw gebrek aan ervaring wordt ingeroepen, krijg je dus een leuk berichtje, na het versturen van de nodige plichtplegingen blijkt jouw profiel aan te slaan en wordt je verzocht op sollicitatie te komen. De afpsraak is in een hippe kroeg, wat leuk, helemaal niet zoals je verwacht had, in een saai kantoor ofzo. Dresscode is me, myself and I en de persoon die de sollicitatie afneemt valt behoorlijk wel mee. Hoe spannend toch allemaal. Ook aan de overkant blijkt men het wel te zien zitten met jou en dus zie je jezelf al stiekem zitten in het bedrijf, aan jouw werkplaats, omringt door leuke mensen, collega’s. Ik heb een heel goed gevoel bij jouw zegt diegene die de sollicitatie afneemt nog. I did it bedenk je achteraf, men zou je zeker iets laten weten. Nog heel even in spanning blijven dus en dan de ontlading. YES!
Of toch niet helemaal blijkt. Een paar dagen later al ontvang je een berichtje in je mailbox. Nog enigszins euforisch door ontvangst van de mail lees je de voorts onpersoonlijke en gortdroge tekst.
Is dit een grap, of om te huilen?
“Het spijt ons u te moeten meedelen dat wij uw kandidatuur niet kunnen weerhouden. U heeft een uitstekend profiel maar een andere kandidaat bleek over meer ervaring te beschikken in wat door ons was vooropgesteld”. Wij wensen u veel succes en vergeet niet, er dienen zich in ons bedrijf regelmatig opportuniteiten aan. Blijf ons dus volgen via de sociale media.”
Behoorlijk verward probeer je te vatten wat er geschreven staat en ga je de tekst herlezen. Waar ergens is die vriendelijke persoon heen die een heel goed gevoel had bij mij? Waarom belt die persoon mij niet? En hoezo, de andere kandidaat had meer ervaring? Dat had ik toch bij voorbaat aangegeven dat ik een schoolverlater ben! En, is een IBO-contract niet net bedoelt om ervaring op te doen? Lees ik in de voorwaarden die VDAB stelt niet dat de onderneming juist in een ‘opleidingsplan’ dient te voorzien? Is dit een grap of om te huilen, zong Herman Van Veen in toen nog onverdachte tijden waarin winst nog met de nodige argwaan werd bekeken.
Het cynisme van sommige werkgevers swingt echt de pan uit. Dit blijkt nog maar eens een maatregel te zijn die de werkgever gewoon goed uitkomt. De maatschappelijke verantwoordelijkheid die de onderneming dient te nemen in ruil voor de gunstige voorwaarden blijkt een bijkomstigheid te zijn. Op misbruik van dit statuut wordt neem ik aan geen controle uitgevoerd. Echte contractuele afspraken tussen overheid en bedrijf zijn er hieromtrent blijkbaar niet.
Uiteraard liggen de argumenten van werkgeversorganisaties zoals VBO, VOKA en Unizo al lang klaar in de schuif. Het riedeltje herhaalt zich dag na dag, maand na maand, jaar na jaar en luidt: ‘Het zijn uitzonderingen en de meeste bedrijven maken er wel correct gebruik van.’ Dat getuigen de cijfers en statistieken die ze doorgaans zelf hebben opgemaakt.
Van sancties is al helemaal geen sprake, je moet het hen ook niet te moeilijk maken zegt men dan. Het zijn tenslotte ondernemers en bedrijven zorgen voor jobs. Ze zijn de motor van onze economie. Ook van dat riedeltje begint ik stilaan te balen.
Kijk, gelooft er nu iemand nog dat wanneer morgen een investeringsmaatschappij of een familie, rijk bij overlevering of netwerk, een product of dienst kan ontwikkelen zonder de inbreng van wat men vrij schaamteloos ‘het menselijk kapitaal’ is gaan noemen, dezen dit zullen nalaten omdat ze jobs, jobs jobs, willen creeëren?
Boekhoudkundig wordt de arbeid van de massa nog steeds als een kost geboekt. Nochtans is deze arbeid om in schreeuwlelijke termen te blijven en tot nader order de brandstof om die motor te laten draaien en aan het einde van de ketting om de winstmarge van de aandeelhouder of directie te betalen.
Iets minder toupé en maatregelen tegen dit misbruik zouden gepast zijn.
