Langzamerhand
hebben de media zich gevuld met “politieke analyses”. In de televisiestudio’s
maken de papegaaien zich klaar om hun verendek te veranderen en rodere tinten
te vertonen. Deze tv-figuren, liefhebbers van fatalisme en doemdenken, geven
complimenten aan Stratoulis en zijn plots fan van Zoë Konstantopoulou (beiden
parlementslid van Syriza, nvdr). Zij die verkondigden dat er “geen andere
manier” was, haasten zich nu om te tonen dat zijzelf veranderd zijn. De
onzekerheid die ze systematisch volgden, is plots veranderd in zekerheid en
geloof in de nieuwe realiteit. En de ezel zal zich zo telkens weer aan dezelfde
steen stoten, zoals het bekende spreekwoord zegt.

Ik zal de
“politieke analyse” van de media de hele weg van wanhoop naar spot laten
afleggen, terwijl ik de diepgaande angst van deze corrupte journalisten
opteken. Ook dat is immers een politiek gegeven waarvan we live kunnen
genieten. Het zou me absoluut niet verbazen als Pretenderis en Houkli (twee
Griekse journalisten, nvdr) het Avanti
Popolo begonnen te zingen. Ik ben er bijna zeker van dat de eerste sms’jes
die de leden van de nieuwe regering ontvingen om hen proficiat te wensen,
kwamen van de journalisten die hen tot voor kort beschimpten. Bij degenen die
de menselijke ondergang van het land voorspelden, is er nu sprake van
aanbidding en redding.

Is de ommekeer van
deze naaktslakken een overwinning voor de nieuwe politieke situatie? Niet
noodzakelijk. Het is simpelweg een eigenschap van de naaktslak om zich voort te
slepen en te glijden, te glijden en zich voort te slepen. De nieuwe politieke
realiteit dient zich aan te passen met andere maatstaven dan die van een
bloedzuiger die een sirene kan worden.

Alexis Tsipras en
zijn nieuwe regering zullen mettertijd beoordeeld worden op basis van twee
zaken. De aanpak van de crisis, met als maatstaf het menselijk kapitaal en niet
het economische, en de positieve veranderingen die de werking van het land en
de volledige democratie zullen herstellen .

Hoe dan ook hebben
Tsipras en Syriza al iets belangrijks verwezenlijkt, namelijk de hypothese van
een heropleving van Griekenland. Dit is de afschaffing van het
kakkerlakkensyndroom, het gevoel dat Griekenland een vieze kakkerlak is,
verstopt onder de mat aan de voordeur van Europa, die wacht op het moment
waarop ze vermorzeld wordt door een laars. Dat gevoel gaat gepaard met de angst
dat een dergelijk einde, of het nu toevallig of als straf is, zich hoe dan ook
zal voordoen.

De voorbije vijf
jaar hebben zelfs de eigen regeringen van het land de Grieken in een
pariapositie geplaatst en hun niet alleen hun rechten ontnomen, maar ook hun
ambitie, hun trots, hun recht om te dromen. De Grieken durfden het hoofd niet
op te richten, omdat een troep corrupte zakenlui, politici en journalisten hen
ervan trachtte te overtuigen dat zijzelf verantwoordelijk waren voor wat hun
overkwam, dat zij degenen waren die corrupt waren en geïnfecteerd met de
voorvaderlijke fout van hun bestaan, die niet op verandering hoorde te wachten
maar een straf verdiende.

Het duurde tot
enkele uren nadat de stembureaus gesloten waren alvorens de voorzitter van het
Europees Parlement, Martin Schulz, zich eensgezind toonde met de nieuwe
realiteit en zijn intentie blootgaf om Tsipras te bezoeken voor hij naar Merkel
ging. Er waren minder dan 24 uren nodig voor de tv-presentatoren begonnen te
flirten met Syriza, dat tot kort daarvoor nog was afgeschilderd als een
communistische bende. Er was nauwelijks een dag nodig alvorens de buitenlandse
pers begon te schrijven over de nood aan een verlaging van de Griekse schulden.
Als het zo verder gaat, zal Venizelos zich nog beschikbaar verklaren en Samaras
(rechtse politici, nvdr) alleen achterlaten in de Politieke Winter die hij zelf
gecreëerd heeft.

Op de avond van
de verkiezingen zag ik meerdere mensen huilen aan de Propyleeën (de monumentale
ingang van de Akropolis, nvdr), terwijl ze luisterden naar de
overwinningsspeech van Alexis Tsipras. Ik weet maar al te goed dat de meesten
onder hen niet huilden omwille van de linkse overwinning. Ze huilden om de
terugkomst van de verloren trots en ambitie van een volk dat ervan overtuigd
was geraakt een kakkerlak te zijn.

De oorspronkelijke Griekse versie op To Kouti Tis Pandoras vind je hier. Vertaling: Ine De
Baerdemaeker.