Dit nieuws raakt mij immers heel erg als mama van twee opgroeiende pubers met een handicap. De details van de situatie ken ik niet. Uiteraard wil ik hier absoluut geen uitspraak doen over de precieze motieven en omstandigheden waarin dit drama gebeurd is. Maar het wijst vermoedelijk toch op de zware zorglast voor ouders van kinderen met een beperking. Zeker voor ouders die niet meer jong zijn en nog elke dag zorgen voor hun kind met een mentale handicap.

Ik mag er niet aan denken dat ik ouder word – misschien zelfs minder mobiel – en dat ik dan als mama geen garantie heb op het feit dat er later voor mijn kind een plek zal zijn waar het goed begeleid en verzorgd zal worden, waar de zorg wordt overgenomen op een moment dat ik het niet meer aankan.

“Ik zou een oproep willen doen aan de politici en aan de samenleving: laten we er samen voor zorgen dat alle ouders van kinderen met een beperking de garantie krijgen dat hun kind de aangepaste opvang krijgt wanneer zij het niet meer aankunnen”

Dit is spijtig genoeg de situatie voor veel ouders die wachten op een aangepaste opvang voor hun volwassen kind. Elke ouder weet dat zo’n situatie op zich al dramatisch is en dat onzekerheid over de toekomst van je kind als jij er niet meer bent, mensen tot wanhoop kan drijven.

Ik zou een oproep willen doen aan de politici en aan de samenleving: laten we er samen voor zorgen dat alle ouders van kinderen met een beperking een ‘geruste oude dag’ mogen hebben en dat ze, na jarenlang zelf voor hun kind met veel liefde gezorgd te hebben, een garantie krijgen dat hun kind een aangepaste opvang krijgt.

Maar deze oproep is niet vrijblijvend: als we willen streven naar een gepaste opvang voor elke persoon met een handicap dan veronderstelt dat ook dat het beleid resoluut kiest voor de zwaksten in de samenleving door een grotere investering in de zorg en begeleiding van mensen met een beperking.

Deze oproep houdt tegelijk een engagement in voor een meer menselijke en zorgzame samenleving. En een engagement als maatschappij betekent dat wij, burgers van deze samenleving, allen bereid zijn om hiervoor belastingen te betalen. Uiteraard zullen de sterkere groepen hiervoor meer moeten bijdragen. Dit is solidariteit.

Het klinkt heel mooi als politieke partijen roepen dat de belastingsdruk te hoog is in dit land. Ik sta persoonlijk echter sceptisch tegenover deze roep van bepaalde partijen. Een zorgzame samenleving kost geld, ja. Veel geld zelfs. Maar voor een zorgzame samenleving draag ik met plezier mijn steentje bij.

“Als we willen streven naar een gepaste opvang voor elke persoon met een handicap dan veronderstelt dat ook dat het beleid resoluut kiest voor de zwaksten in de samenleving”

Met een groep van ouders van kinderen met een handicap hebben wij ons verenigd in het platform ‘werk de wachtlijsten weg’. (www.pwww.be)

Wij als ouders zijn al een hele tijd verontrust over de toekomst van de zorg voor onze kinderen. Wij zijn allen op vrijwillige basis bezig met het opvolgen van het beleid en het formuleren van alternatieve voorstellen. Wij willen de stem zijn van alle ouders die de kracht niet meer hebben om te reageren, van de ouders die ‘in stilte’ lijdzaam wachten op een plek voor hun kind.

Deze stem wordt nog weinig gehoord maar ze begint stilaan luider te klinken. Aan alle mensen die onze bezorgdheid delen en ons hierin moreel willen steunen wil ik een concrete oproep doen om ons te steunen via aanmelding op ons platform (www.pwww.be).

Ik dank jullie alvast voor deze concrete vorm van solidariteit.

Solange Peirsegaele