Ben Weinman: “De tournee voor het vorige album ‘Option Paralysis’ duurde lang, maar wanneer je nadien begint te schrijven voor een volgend album, is dat een hele verandering, een verademing zelfs en gaat het er toch veel relaxer aan toe. Als je het vergelijkt met het toerleven, dan is een album maken voor ons een rustpunt!”

Hoewel de teksten van het nieuwe album ook weer vrij abstract zijn, valt het op dat sommige titels heel expliciet zijn. Vanwaar die keuze?

“Er zijn wel meer mensen die me vragen of we met titels als ‘Hero Of The Soviet Union’ en ‘The Threat Posed By Nuclear Weapons’ een politieke weg ingeslagen zijn. De meeste van onze songtitels waren altijd al symbolisch. Deze keer zijn ze wel explicieter.”

“In ‘Hero Of The Soviet Union’ trekt onze zanger, Gregory, die alle teksten schrijft, de vergelijking met het conflict tussen hem en mezelf, twee creatieve mensen die symbool staan voor de USSR en de VS. Geografisch is die situatie er ook aangezien hij aan de westkust woont en ik aan de oostkust! Tussen beide kusten heerst ook een heel andere mentaliteit. Net als die twee machtsblokken gebruiken wij het conflict, of het schijngevecht zo je wil, om iets te creëren. We zoeken het conflict op om iets creatiefs te bereiken.”

Het titelnummer ‘One Of Us Is The Killer’ gaat blijkbaar ook over die gespannen verhoudingen …

“Kunst en muziek in het bijzonder ontstaan volgens mij het best wanneer twee creatieve geesten samen aan iets werken, maar daardoor ook worstelen en zelfs strijden. Alvorens Gregory de teksten schrijft, is de muziek al voor een groot stuk gedurende vele uren uitgewerkt.”

“Als hij nadien dan nog bepaalde zaken wil veranderen, is dat voor mij soms moeilijk te aanvaarden. Aan de andere kant weet ik ook vaak helemaal niet wat hij gaat schrijven. Het is dus tegelijk heel confronterend en heel verfrissend. We beschouwen The Dillinger Escape Plan ook als ons kindje dat grootgebracht moet worden, maar waarop we beiden een andere visie kunnen hebben.”

Hoe kijk je als enige constante bandlid terug op de voorbije 16 jaar en wat voor rol speelde jullie vaste producer Steve Evetts voor jou de hele tijd?

“Als stichter van de groep voel ik me verantwoordelijk om de lijn van de band te bewaken. Als leadgitarist schrijf ik ook de meeste muziek. Ik denk wel dat de meeste bands iemand hebben die de lijnen uitzet. Dat geeft ook een goede basisstructuur.”

“Steve Evetts is inderdaad bij elk album betrokken geweest. Doorheen onze personeelswissels is hij voor mij steeds de persoon geweest die wist waar de band voor stond en naar toe wou: de objectieve persoon tegenover ikzelf, die in de band zit.”

“Ik beschouw hem ook een beetje als een gids die ons gefocust hield en ons duwde om steeds verder te gaan. Het is zeker ook dankzij hem dat we relatief populair zijn en toch steeds onze eigen vrij ontoegankelijke muziek zijn blijven maken. Hij zorgde er ook voor dat de nieuwe bandleden niet gewoon hun voorganger vervingen, maar ook eigen accenten legden.”

De videoclip voor ‘When I Lost My Bet’ van Mitch Massie past perfect bij jullie muziek! Hoe kwamen jullie bij hem terecht?

“Voor mij was het inderdaad ook de eerste keer dat we iemand hadden die ons echt begreep. Aangezien we ook niet iedereen kunnen betalen, kwamen we meestal op goed geluk bij iemand terecht. Maar deze keer wilden we echt de focus leggen op een goede videoclip. En toen ik het werk van Mitch zag, wist ik onmiddellijk dat hij onze man was. In zijn clips zit namelijk dezelfde spanning en dynamiek die wij in onze muziek ook hebben.”

“Elke kunstvorm moet je emotioneel raken of je aan het denken zetten, anders heeft het voor mij geen betekenis. Dat is vaak niet aangenaam en sommige mensen hebben daar ook last mee, maar voor mij is dat als mens essentieel. ‘Without darkness, there is no light!’ Mensen hebben ook steeds een houvast nodig, een bepaald label. Het onbekende jaagt hen schrik aan.”