‘Zwitserland mag zich een confederatie noemen, het is een federale staat met alle wezenskenmerken ervan: één regering, één federaal parlement, één leger, één buitenlands beleid, één munt. En een duidelijke hiërarchie waarin het federale niveau primeert op de lagere.’ Dat schreef Mia Doornaert vorige week in een opiniestuk. Lijkt me niet direct het model dat Nva voor ogen heeft. Geert Bourgeois verduidelijkte:’In een huwelijk gaat dat ook zo. Als de ene partner zegt: Ik wil dat . En de andere zegt: Neen . Dan is het afgelopen.’ Scheiden dus, splitsen die handel, de woorden van Geert Bourgeois. Ik hoop dat ik meer werk steek in mijn huwelijk dan Geert Bourgeois laat uitschijnen over te hebben voor het zijne. Ik ben trouwens, what’s in a name, de grootverdiener bij ons en toch moet mijn vrouw niets te kort komen, wij delen alles. Voor diegene die het nu hebben over geld en onbestaande transfers, who cares, herverdelen heet zoiets en dat doe je uit liefde. Bovendien leg ik mijn vrouw niets op, wij praten en luisteren naar elkaar. Compromissen sluiten, dat is werken aan een relatie. Alsook duidelijk zijn met elkaar. 

De meerderheid in Vlaanderen lust het splitsingsdiscours van Bourgeois en Nva niet. Nochtans was dat niets nieuws onder de sneeuw. Noch de mening van de meerderheid, noch het splitsingsdiscours van de Nva. In de Nva statuten leest het allereerste punt immers:’ In haar streven naar een beter bestuur en meer democratie kiest de Nieuw-Vlaamse Alliantie logischerwijs voor de onafhankelijke republiek Vlaanderen, lidstaat van een democratische Europese Unie.’ Onafhankelijkheid dus, geen confederalisme maar separatisme. Dat is duidelijkheid. De connotatie bij separatisme is echter redelijk negatief dus blijft Nva, haar PR opperbest verzorgend, hameren op het feit dat evolutie geen revolutie is en dat ze gaan voor confederalisme en geen separatisme. Iedereen is nochtans overtuigd dat het confederalisme van Zwitserland niet het confederalisme is van Geert Bourgeois en het Nva. Graag duidelijkheid dus. 

De zevende dag wil nu eindelijk wel eens weten wat het idee van de Nva is. Er zijn immers zovele vragen. Jan Blommaert forumuleerde er voorbije week nog enkele. ‘Ben ik bereid veel meer en harder te werken voor veel minder welvaart? Ben ik bereid mijn sociale rechten bij ontslag, ziekte of zwangerschap op te geven? Ben ik bereid de volledige marktprijs van het onderwijs van mijn kinderen uit eigen zak te betalen? Ben ik bereid de volle kost van mijn medische zorgen, nu en later, zelf te dragen?’ Maar er zijn er nog. Wat is de totale kostprijs van het plaatje? Horen we na een splitsing bij Europa of vliegen we eruit, overal in de wereld Vlaamse ambassades of niet en kiezen we voor een republiek met of zonder Brussel? Er is dus duidelijkheid nodig, laten we het vragen. ‘Hallo Nva, wij hadden graag een debat gehouden over het confederalisme op de zevende dag’ Aan de andere kant van de lijn:’Nee dank u voor de uitnodiging maar eigenlijk hebben we zelf nog geen idee, dus liever niet’. 

Wel een naam dus, sexier dan separatisme, maar nog geen inhoud. Zelf vergelijken dan maar op de zevende dag en de gerenommeerde gasten concluderen dat het een foutieve benaming is. Geen speld tussen te krijgen trouwens. Confederalisme bestaat immers in Zwitserland, Mia Doornaert verwijst ernaar net zoals Nva dat ook al deed. Meerdere malen zelfs. Enkel gaf mevrouw Doornaert inhoud aan het woord. Inhoud die duidelijk verschilt van de Nva statuten, bovendien moet het eerste stuk Nva inhoud nog komen. Maar niet getreurd denk ik bij mezelf, the show must go on. Daarom stel ik voor:’geef het kind een andere naam!’

Graag geef ik volgende voorzet:’het confettiralisme’. Waarom? Wel, confetti steekt in een zak, je doet die open en smijt alle losse stukjes in de lucht. Het is geen samenhangend geheel, de snippers vliegen alle kanten uit en ze blijven overal plakken. Dat lijkt mij een politieke strategie waar de Nva gretig gebruik van maakt, dat lijkt mij de juiste term. Bovendien, zeg nu zelf, klinkt redelijk sexy, toch? Één nadeel wel, diegene die er slachtoffer van worden kunnen jaren blijven kuisen, zit jaren met de miserie. Tof ding, dat confettiralisme. Maar laat dat het enthousiasme niet temperen. Op het volgende Vlaamse zangfeest zingen we uit volle borst:’Hoezee, en breng het confettizakske mee!’