Het blauwe land
Een sprookje
Er was eens een groot land ver over de zee waar blauwe mensen woonden. Die hadden daar niet altijd gewoond. Eeuwenlang hadden er rode mensen in dat verre land geleefd. Maar op een dag verschenen er schepen aan de horizon. Vol met blauwe mannen en vrouwen. En toen zij aan land kwamen, riepen zij: “Voortaan is dit land van ons. God heeft het ons gegeven!” De rode mensen waren het daar niet mee eens. Maar de blauwe mensen hadden overtuigende argumenten mee. Dat waren hun geweren. Daar waren de wapens van de rode mannen niet tegen opgewassen.
Dus werden ze onderworpen en als slaven aan het werk gezet op de akkers van de blauwe mensen. Maar de blauwe mensen hadden nog iets anders meegebracht. Dat waren ziekten. Waar de rode mensen niet tegen bestand waren. Dus stierven ze bij bosjes en al gauw waren er bijna geen rode mensen meer over. Nu hadden de blauwe mensen een probleem. Wie zou er nu op het land werken? Dus maakten ze hun schepen weer klaar en stuurden die naar een ander groot land over zee, waar groene mensen woonden. De blauwe mannen gebruikten opnieuw hun geweren en ontvoerden grote groepen groene mensen naar het blauwe land. Nu hadden ze weer slaven genoeg om voor hen het zware werk te doen. En hen, de blauwe mensen, steeds rijker te maken.
Vele jaren later waren de blauwe mensen toch al wat beschaafder geworden en beseften meer en meer van hen dat het toch niet netjes was om de groene mensen als slaven te behandelen. Daar kwam ruzie van onder de blauwe mensen en zelfs een burgeroorlog, maar uiteindelijk werd de slavernij afgeschaft. Voortaan mochten de groene inwoners zich ook vrije burgers van het blauwe land noemen. Maar de eeuwen slavernij bleven heel lang een rol spelen in de verhouding tussen de groene en de blauwe inwoners van het land. De blauwe mensen bleven rijk en de groene arm. De groene mensen moesten zich tevreden stellen met het vuile werk. De mooiste baantjes waren voor de blauwe mensen.
Maar tegelijk waren de blauwe mensen toch wel wat bang van die sterke groene mannen. Dus maakten ze een politiemacht. Daarin stelden ze die blauwe mannen te werk die bij de uitdeling van het verstand niet op de eerste rij gestaan hadden en dus voor geen andere baan dienden. Ze gaven hen een geweer en vertelden hen dat zij die achterlijke groene mensen onder controle moesten houden. Ze hoefden daarbij niet zachtzinnig te zijn. Groene levens waren toch minder waard. Zo kwam het dat er veel meer groene mensen aangehouden en neergeschoten werden dan blauwe.
Tot op de dag dat een groene man aangehouden werd door de blauwe politie. Hoewel hij zich niet verzette, hield een van de agenten hem in een zodanig strakke houdgreep dat hij stikte. Normaal zou de agent er ongestraft van af afgekomen zijn, zoals de keer daarvoor en al die andere keren. Maar deze keer liep het anders. Toen de beelden van het nodeloze geweld van de politie die avond op TV getoond werden, kwamen de mensen in protest op straat. Groene mensen, maar ook blauwe . Onder een veelkleurige vlag trokken ze op naar het Blauwe Huis, waar de grote baas van het blauwe land woonde. Vooraan in de stoet liepen een blauwe moeder en een groene moeder met in hun handen het bebloede hemd van een eerder slachtoffer van de politie. Ze riepen: “Het bloed van groene mensen is net zo rood als dat van blauwe. Een mens is een mens. Gedaan met het bloedvergieten! “. Ze drongen binnen in het Blauwe Huis en namen de grote baas zijn megafoon af waar hij altijd mee toeterde. En zo kwam er een einde aan het onrecht.
Guido Ooghe Naar aanleiding van de dood van George Floyd in Minneapolis op 25 mei 2020: https://www.wsj.com/articles/fbi-minnesota-authorities-probe-death-of-black-man-in-minneapolis-police-custody-11590506499
