Je kan van P-Magazine zeggen: “Het is gemaakt om te provoceren. Het zijn maar boutades. Kritiek geeft mensen als Denaeghel alleen maar een excuus om verder in hun slachtofferrol te kruipen. Van een mannenblad verwacht je toch geen genuanceerde uitspraken over vrouwen.” En zo verder. En toch.

Tegenstem

Ik vind het belangrijk dat er een tegenstem klinkt, zeker omdat er in Vlaanderen al zo weinig protest klinkt tegen de misogyne toon van veel louter op (hetero)mannen gerichte media. Maar ook omdat bepaalde vormen van seksisme in de media zo diep in het grondwater zitten dat ook progressief gerichte bladen als Humo – die vaak serieuze reportages durven brengen rond seksueel misbruik of partnermishandeling (m/v) – in lacherige staat van ontkenning leven omtrent hun nare seksistische kantjes.

Om van in het begin al korte metten te maken met de vraag of Denaeghel oprecht meende wat hij schreef: dat maakt weinig verschil. Iemand die zich verkleedt als politie-agent en midden op een kruispunt het verkeer begint te regelen, is voor gewone weggebruikers ook niet te onderscheiden van een echte agent.

Te lelijk voor tv

Denaeghel windt zich op over Annemie Struyf, die in aanvaring kwam met P-Magazine naar aanleiding van een ouder interview met Jelle De Beule. Over die rel zelf heb ik niets te zeggen, noch over de persoonlijkheid van Struyf zelf – het probleem zit ‘m vooral in de framing die Denaeghel gebruikt.

Hij spreekt over een tv-trend van ‘menopauzerende zeurkousjes’ die op pad gestuurd worden en klaagt over het feit dat Struyf te lelijk is om op tv te komen (‘geseling voor het oog’). Ja, hoe durven vrouwen van middelbare leeftijd in Denaeghels huiskamer op tv verschijnen en eruit zien als vrouwen van middelbare leeftijd. Hoe durven ze?!

Bananen en dadels

Hypothese: indien Denaeghel een dergelijke toon had aangeslagen over een gekleurde Belg en hem een ‘bananenetende Zwarte Piet’ had genoemd, zou het reacties geregend hebben. Kan je ook ‘te zwart’ zijn voor tv? Zou hij zich ook openlijk ergeren aan mensen met een handicap die op het scherm komen? En wat met mannen: moeten die ook enkel mooi zijn? Want vrouwen zien toch ook liever een knappe man, nee?

Passons. Denaeghel ergert zich nog een ongeluk over de vals-naïeve dialogen van Struyf, maar goed, dan is hij vast geen fan van Louis Theroux. Dat kan. Overigens verplicht niemand hem naar zulke programma’s te kijken – het standaardexcuus dat volk van zijn kaliber doorgaans ook bezigt als er kritiek komt op mannenbladen en kluspoezen.

Een beroemd chirurg

In de climax van zijn editoriaal citeert Denaeghel nog zijn vriend Jeff ‘Alle vrouwen zijn hoeren’ Hoeyberghs (enfin, “een beroemd chirurg”), die feminisme blijkbaar een geestesziekte genoemd had. Als je een notoire vrouwenhater moet citeren om je argument kracht bij te zetten, dan weet ik ook niet meer wat te zeggen.

De hoofdklacht van Denaeghel in die climax is: “er mag niks leuks meer in het leven van een man gebeuren of er staat wel een Hilde Sabbe-kloon recht om je de mantel uit te vegen”. Die zin stoorde me nog het meeste van al, alsof elk plezier in een mannenleven moet draaien om mooie vrouwen en die objectiveren.

Kluspoezen

Denaeghel maakt voor zijn wanhoopskreet een oplijsting van dingen waar feministen kritiek op uitten, zoals het kontjeknijp van Peter Sagan – ik vraag me af of hij het ook prettig zou vinden als een wildvreemde in de billen kneep van zijn partner – en verder vermeldt hij nog de verguisde kluspoezen van de Gamma, evenals de kritiek die kwam op de ‘Dag van het Decolleté’.

Ik heb dit soort geweeklaag nooit begrepen. Het internet puilt uit van de porno, P-Magazine heeft aan de lopende band sexy fotoreportages met bekende en minder bekende dames, en zowat alle entertainment waarin vrouwen opgevoerd worden, zijn tenminste gedeeltelijk bedoeld om een mannelijk, heteroseksueel publiek te behagen. Buiten tv-reportages waarin middelbare vrouwen rondstruinen, natuurlijk.

Onder de burka

Jeroen Denaeghel, die er Annemie Struyf van beschuldigt zich als een puber te gedragen als ze kritiek krijgt, kan er duidelijk zelf wat van. Een gelegenheid die eens niet (meer) als excuus mag gebruikt worden om vrouwen te objectiveren (zoals een autosalon), dat vindt hij duidelijk vreselijk. Evenals reportages over geboortes. De horror dat vrouwen ook mensen zijn die zich niet enkel tevreden stellen met mooi en sexy zijn.

De woede van mannen als Denaeghel jegens feminisme stoelt allicht ook op het foute idee dat feminisme passé is in België, een achterhoedegevecht van klagers. Toch werd abortus, bijvoorbeeld, pas legaal in ons land toen hij zelf al volwassen was. Misogynie is voor dergelijke mensen iets dat zich afspeelt onder een burka in Afghanistan en niet in de Dorpsstraat.

Allemaal zuurtjes

Een boutade in feministische milieus zegt dat elke discussie over de noodzaak van feminisme diezelfde noodzaak ervan bewijst. Hier is het niet anders. Voor feministen met een cliché verwijten ‘zuur’ te zijn, leest Denaeghels editoriaal als de overtreffende trap van zuur.

Er is niemand die wil dat mannen geen plezier meer mogen maken of dat vrouwen niet sexy meer mogen zijn. Er is wel sprake van de redelijke eis dat bepaalde ‘pleziertjes’ (zoals dat van Sagan, bijvoorbeeld) niet ten koste moeten gaan van vrouwen, en dat vrouwen niet steeds sexy moeten zijn. Als zulke ideeën een verschrikking zijn voor mensen als Denaeghel, is er nog een lange weg te gaan.