Het ACW/beweging.net na de verkiezingen van 25 mei

Het ACW/beweging.net na de verkiezingen van 25 mei

dinsdag 8 juli 2014 16:35
Spread the love

Op
14 juni vervelde het ACW tot ‘beweging.net’. Als ‘Beweging’
voor een strijdbare en politiek onafhankelijke christelijke
arbeidersbeweging, draaien wij al jaren mee in de christelijke
arbeidersbeweging. We zullen onder die naam blijven ‘netwerken’
want we denken dat die strijdbaarheid en onafhankelijkheid meer dan
ooit nodig is. Want de naamsverandering van het ACW naar een vaag
netwerk heeft er blijkbaar niet toe geleid de CD&V tegen te
houden om met de N-VA aan Vlaamse regeringsonderhandelingen te
beginnen. De zoveelste kapitale fout waardoor van de politieke
belangenbehartiging van de werknemers, waarvoor het ACW na de Eerste Wereldoorlog werd
opgericht, weinig zal in huis komen.

ACW-CD&V-N-VA:
een ménage à trois

Na
de verkiezingen nestelde de CD&V zich met een verkiezingsscore
die haar de tweede grootste partij in Vlaanderen maakte, in het
midden van het bed. Voor De Standaard (28-29/05/14) had de CD&V
dat in grote mate te danken aan het ACW. Als dus de helft van de
CD&V-gekozenen ACW’ers zijn, dan kan het ACW, geplaagd door het
beukwerk van de N-VA, toch nog steeds de macht van het getal laten
spelen en blijft het een politieke factor waar niet naast kan gekeken
worden. En op 5 juni bracht De Morgen de boodschap dat de
christelijke arbeidersbeweging kan leven met een centrumrechtse
regering: “ACW zegt niet nee tegen N-VA.” De krant voegde eraan
toe dat die draai naar rechts niet zonder instemming van het ACW had
kunnen gebeuren. Als CD&V dus in een centrumrechtse regering
stapt, is dat sowieso met inspraak, om niet te zeggen ‘goedkeuring’
van het ACW. En hier belanden we bij het kernprobleem van de
christelijke arbeidersbeweging.

Was
het nu 2010 of 2014?

Sinds
1945 wordt de politieke vertegenwoordiging van de christelijke
arbeidersbeweging toevertrouwd aan ‘de vrienden’ in de CVP. Een
tijd lang kon het ACW de indruk wekken op die manier de politieke
belangenbehartiging van de beweging te verzekeren. Maar de keuze voor
‘de vrienden’ van de CVP, CD&V sinds 2001, kwam steeds meer
onder druk en met de regelmaat van een klok klonk de vraag ‘wat
doet het ACW nog in de CVP/CD&V?’ Voor vele militanten werd het
met de dag duidelijker dat de partij steeds meer opschoof in de
richting van een centrumrechts programma dat onverzoenbaar was met
het sociaaleconomisch programma van de christelijke arbeidersbeweging
zelf. De discussie hierover werd nog scherper toen de CD&V in
2004 een kartel vormde met het ‘kleine’ N-VA. Als in 2008 het
kartel uit elkaar valt, is het kalf al verdronken. Bij de federale
verkiezingen van 2010 zijn de rollen reeds omgekeerd en wordt de
N-VA bijna dubbel zo groot als de CD&V.

ACW-voorzitter Develtere
stelde de leden gerust met de vaststelling dat “de 17 procent
kiezers die de CD&V overhoudt van ‘ons’ komen.” En dus zou
het ACW een geduchte ‘sta-in-de-weg-zijn’, via de CD&V
natuurlijk, om rechts te verhinderen ‘ons sociaal model’ af te
breken. Wij antwoordden toen dat ‘onze’ kiezers een partij
overeind hielden die zoete broodjes bakte met de CD&V en dat
‘onze’ vertegenwoordigers in de CD&V om opportunistische, en
sommigen zelfs om inhoudelijke redenen, een partij zoals CD&V
versterkten die zich feitelijk gedroeg als een aanhangsel van de
N-VA. In de aanloop naar de verkiezingen van 2014 groeide zienderogen het verzet,
in brede geledingen van de christelijke arbeidersbeweging, tegen de
neoliberale opstelling van de N-VA. Alleen van de kant
van het ACW bleef het (tot net voor de verkiezingen) alarmerend stil.
Niet verwonderlijk, want de CD&V drukte de leiding van het ACW en
de ACW’ers in de CD&V op het hart dat de N-VA een uitgelezen
bondgenoot zou zijn om na de verkiezingen mee samen te werken en dat
te veel kritiek op de N-VA voor de verkiezingen, de samenwerking
nadien zou bemoeilijken. Het stond dan ook zo goed als in de sterren
geschreven dat de CD&V er na 25 mei alles zou aan doen om met de
N-VA een centrumrechtse regering, zeker in Vlaanderen maar indien
mogelijk ook op federaal vlak, op de been te krijgen.

Wie
maakt afspraken met zijn potentiële moordenaar?

De
verbale aanval van Develtere tegen de N-VA naar aanleiding van de Rerum
Novarum-vieringen en in zijn vooruitblik op de
regeringsonderhandelingen, kwam voor de meeste militanten
ongeloofwaardig over. Hij kon er niet naast zien, “een deel van het
N-VA programma ligt zeer moeilijk” wist hij te vertellen maar met
de CD&V (met Kris Peeters op kop) zullen de asociale maatregelen
van de N-VA op een onverzettelijk njet stuiten. Er zijn grenzen, ook
aan de tolerantiegraad van militanten van de christelijke
arbeidersbeweging. Het ACW schurkt niet alleen steeds nauwer tegen de
CD&V aan maar ziet er ook geen graten in dat die partij (met de
helft ‘ACW-gekozenen’) een huwelijk wil sluiten met een partij,
de N-VA, die een drastisch besparingsbeleid wenst door te voeren en
de vakbonden liever kwijt dan rijk is.

Een ACW-voorzitter liet zich
op zijn blog ontvallen: wie maakt er afspraken met zijn potentiële
moordenaar? De problemen kunnen volgens ons niet langer meer
toegedekt worden. Dit ACW kan door zijn band met de CD&V niet
langer meer als de politieke belangenverdediger van de
arbeidersbeweging optreden. Hoeveel ACW zit er nog in de ACW’ers
die actief zijn in de CD&V? Het schouwspel van de jongste weken
toont overduidelijk aan (individuele uitzonderingen niet te na
gesproken, maar wat is hun speelruimte?) wat we al langer wisten. De
ACW’ers in de CD&V zijn in de eerste plaats CD&V’ers.
Hoog tijd dus om wat onze politieke belangenbehartiging betreft, het
geweer van schouder te veranderen.

Een
alternatief?

De
kritiek van de LBC bij monde van Ferre Wyckmans op het huwelijk van
ACW-CD&V-N-VA was een stuk scherper dan die van Develtere. Niet
zomaar een deel van het N-VA programma ligt ons niet, te veel in het
N-VA-programma roept vetogevoelens op, liet hij optekenen in De
Morgen
(11/06/14). Dat programma kan niet gerealiseerd worden zonder
aan fundamentele principes en verworvenheden te raken. Wie zich
daarbij aansluit zal de confrontatie met ons niet uit de weg kunnen
gaan. Ook het ACV liet zich niet onbetuigd. Op 12 juni pakte het uit
met het pamflet ‘Niet pokeren met welvaart, welzijn en sociaal
model’. En op de Buitengewone Algemene Vergadering ‘Nieuw ACW’
op 14 juni bracht het ACV een ‘solidariteitsstatement’.

De
boodschap was duidelijk: partijen die een solidaire samenleving
afwijzen kunnen met ons niet door dezelfde deur. Zowel bij LBC als
het ACV weten ze ondertussen uit het verleden dat ‘ACW-ministers’
en’ ACW-premiers’, meer dan wie ook, besparingen hebben
doorgevoerd op de kap van de werknemers. Omdat het iemand van ‘ons’
was, werd de vakbond onder druk gezet, moest men met de handrem op
rijden, werden acties afgeblazen en werden er stokken gestoken in
het gemeenschappelijk vakbondsfront. Telkens slaagde men er in het
ACW, ACV, en LBC in het spoor te laten lopen van het asociaal beleid
dat door de ‘onzen’ werd uitgevoerd. Die van ‘ons’” waren
niet de pleitbezorgers van de eisen van de arbeidersbeweging, zij
waren degenen die de vakbond in de pas lieten lopen van de marsorders
van de CVP/CD&V. Als er de komende weken of maanden een
centrumrechtse regering wordt geïnstalleerd, dan weet de vakbond wat
haar te wachten staat en dat is geen fraai vooruitzicht.

Het
is dan ook jammer dat op de Buitengewone Algemene Vergadering ‘Nieuw
ACW’ van 14 juni de politieke strategie van ‘het oude ACW’, de
bevoorrechte band met de CD&V, op geen enkele wijze in vraag werd
gesteld. Nochtans behoort dat onderwerp tot de core business van het
ACW en is het totaal onbegrijpelijk dat de leiding die zich met de
basis over een nieuw project buigt, de bespreking van het centrale
punt van de werking steeds langer blijft uitstellen. Beweging.net
herbevestigt de bevoorrechte band met de CD&V en zal later wel
eens kijken of daar eventueel in het kader van de nieuwe
netwerkstructuur anders moet tegenaan gekeken worden.

Voor ons kan de
nieuwe naam, de nieuwe organisatievorm, het oprichten van een
politieke academie niet verhullen dat er van een echte inhoudelijke
herbronning geen sprake is. Wij hopen en rekenen er op dat de vele
honderdduizenden leden en 250.000 militanten in wiens naam Patrick
Develtere zo graag spreekt, de krachten zullen bundelen als we een
centrumrechts beleid krijgen en doorheen hun acties beweging.net zo
ver kunnen krijgen dat er een alternatief komt om de eisen van
solidariteit en rechtvaardigheid een echt politiek alternatief te
geven.

Voor
een uitgebreide versie van dit artikel, zie Het
ACW-beweging.net na de verkiezingen van 25 mei.pdf

Omer Mommaerts, Anne Dhooghe, Jef Mariën (redactie Beweging)

take down
the paywall
steun ons nu!