Samen met bands zoals Minor Threat, The Minutemen, Hüsker Dü en
andere legden Black Flag eind jaren ’70 en begin jaren ’80 het fundament voor de
alternatieve en indie rock scene. Zonder Black Flag en aanverwanten geen
Nirvana en luisteren we nu allicht nog steeds naar hair metal.

Henry was echter ook een groot Black Sabbath fan, wat goed
te horen is op zijn later werk. Dat slepender en lomer klinkt. Uiteindelijk
leidde dat naar een split omwille van artistieke meningsverschillen. Al bleef
Henry niet bij de pakken zitten en richtte hij na Black Flag zijn eigen band
op. Simpelweg genaamd Rollins Band waar hij de onbetwiste leider was en op die
manier de Black Sabbath invloed dieper kon uitwerken. Hieruit volgende al snel
de cult klassieker ‘Hard Volume’. Een plaat die zijn naam niet gestolen had en
waar bands zoals Kyuss en Fu Manchu gretig de mosterd vandaan haalden.

Naast muziek heeft Henry ook tal van andere ambities. Iets
waar Henry het nu eenmaal moeilijk met heeft is ‘nee’ zeggen tegen een job.
Toen men hem vroeg of hij mee wou spelen in de cultfilm The Chase twijfelde hij
dan ook niet. Het was het begin van een bescheiden filmcarrière. Daarnaast is
hij ook te zien in films zoals Johnny Mnemonic, Bad Boys 2 en Wrong Turn 2.
Daarnaast speelt hij ook een terugkerende rol in de serie Sons of Anarchy,
waarin hij ironisch genoeg de rol van een neo-nazi speelt. Verder had hij zijn
eigen radioshow en een talkshow op TV.

Tegenwoordig is hij vooral bezig met reizen (vooral naar
conflictgebieden) en toert hij de wereld rond met succesvolle spoken word
optredens waar hij bijtende, satirische humor combineert met vlijmscherp
politiek en sociaal commentaar.

Daarnaast is hij ook auteur van verschillende boeken en is
hij journalist voor The Huffington Post en LA Weekly. Bovendien is hij politiek
activist waarbij hij woord bij daad voegt. Stilzitten staat net zoals netjes de
regels volgen nu eenmaal niet bepaald in zijn woordenboek.

Je hebt de hele wereld al rond gereisd, maar vooral ook naar
plaatsen die  mensen doorgaans niet bepaald
als de meest voor de hand liggende vakantiebestemming zien. Tijdens je shows
grap je weleens dat je als iemand je een job aanbied die wat interessant lijkt
je die snel aanneemt omdat het brood nu eenmaal niet vanzelf op tafel komt,
maar dat kan niet je voornaamste drijfveer zijn veronderstel ik.

Dat als je gebeld wordt en ze je vragen of je in een film wil
meespelen kan ik mij inbeelden dat je die graag aanneemt, maar om vrijwillig
naar plaatsen zoals Kabul, Gaza, Noord-Korea en andere conflictgebieden te gaan
moet er toch meer aan de hand zijn dan het gewoon doen om een loonbrief? Of zoals
een ziekenhuis waar de meest zwaargewonde soldaten uit Irak en Afghanistan
revalideren bezoeken.

Die plaatsen zijn ongetwijfeld interessant, maar lang niet
iedereen zou er effectief naar toe willen of zelfs maar durven gaan. Er zijn trouwens
gewoon andere exotische locaties die erg boeiend zijn maar waar geen raketten
uit de lucht vallen. Waarom geen veilige reizen?

Henry: Die plaatsen die je opnoemt waar ik ga zijn eigenlijk geen jobs.
Ik word er niet voor betaald. Voor de USO tour (ed – United Service
Organizations) krijg je eten en een veldbed en dat is het zowat. Andere reizen
die ik doe financier ik gewoon zelf. Geld is niet mijn drijfveer om naar die
plaatsen te gaan.

Ik wil naar die plaatsen gaan zodat ik zelf kan zien wat er gaande is
in de wereld en zodat ik interessante verhalen kan vertellen op het podium. Een
andere reden is dat het ook enorm leerrijk is.

Het belangrijkste is echter om uit mijn vertrouwde, veilige omgeving te
stappen en in het compleet onbekende te duiken.

Je moet ook in staat zijn je niet te veel aan te trekken van hoe alles
kan verlopen op zo’n reis. Ik wil maar zeggen, sommige van die plaatsen
bezoeken kan wel eens minder goede afloop hebben. Dat is iets waar je jezelf
klaar voor moet maken. Dat is iets waar ik rekening met hou als ik naar
plaatsen als Pakistan, Afrika, Gaza, Afghanistan, etc ga.

Je moet beseffen dat zo’n reis ondernemen wel eens je laatste kan zijn.
Hoewel ik niet dapper of een stoere gast ben is dat iets wat ik kan aanvaarden.

Uiteraard wil ik op reis liever niet gedood worden, maar ik wil evenmin
lekker veilig thuis op mijn gat blijven zitten en de leunstoel activist
uithangen.

Onlangs ben je zelfs naar Noord-Korea geweest. Dat heb ik
ooit ook geprobeerd maar zonder enig succes. Hoe ben je daar binnen geraakt?
Wat ik hoor over bezoeken aan Noord-Korea is dat het een soort ziek
pretparkritje is waar je enkel te zien krijgt wat je mag zien en de mensen die
je spreekt enkel voorgekauwde zaken mogen vertellen. Noord-Korea is natuurlijk
een erg gesloten land wat wilde verhalen in de hand werkt zodat het op de duur
moeilijk wordt te weten wat echt is en wat niet.

Henry: Het heeft drie jaar geduurd vooraleer ik pas een visa kreeg. Ze
laten jaarlijks minder dan 100 Amerikanen binnen, dus het is niet bepaald
eenvoudig er binnen te raken. Het was precies zoals je beschrijft. Je ziet enkel
wat ze willen dat je ziet.

Als je een foto wil nemen van iets moet je toelating aanvragen, al is
het antwoord zo goed als altijd positief omdat je gids je sowieso nergens zal
brengen waar ze je niet mogen brengen. In het beste geval zou de gids z’n job
kwijt raken, in het slechtste geval zijn leven.

Het is een trieste plek. Het volk is goed, maar de regering is slecht.
Ik heb mij de hele tijd afgevraagd hoeveel van verkochte propaganda de twee
tourspionnen die me begeleidden het eigenlijk zelf geloofden. Je kan het hen natuurlijk
moeilijk vragen.

Dus, ja, het was een week sprookjes wijs gemaakt worden, en het eten
was vreselijk slecht.

Ben je nog al in zulke landen geweest?

Henry: Iran en Noord-Korea waren het moeilijkst om een visa te krijgen.
Als je interesse hebt om naar Iran te gaan zeg je allicht best niet dat je een
journalist bent want dan krijg je helemaal niets te zien.

Saudi-Arabië was ook erg moeilijk om binnen te raken. Ik vermoed dat ze
het niet bepaald willen dat de buitenwereld ziet hoe krankzinnig de Sharia wet
is en hoe vreselijk sommige mensen er behandeld worden.

Zie je jezelf ooit terugkeren naar de muziek op een bepaalde
manier? Het lijkt dat reünies erg in trek zijn tegenwoordig. Er zijn nu zelfs
twéé “Black Flags” die een reünie doen en het zijn zeker niet de enige jaren
’80 bands die opeens terugkomen.

Ik vermoed dat je met beide niets te maken wil hebben en je
gewoon je eigen ding wil doen?

Henry: Het verleden boeit mij niet. Ik denk dat het een beetje zielig
is van die gasten om al die oude nummers te staan puffen en kuchen. Ik hou me
liever bezig met de toekomst. Zoals Mark E. Smith ooit zei: “They drag their
past around, it gets passed around.”

Ik neem nog liever het risico te falen op het pad dat voor mij ligt dan
te blijven teren op succes uit het verre verleden om mijzelf te onderhouden

Het is geen geheim dat je graag reist, dat doe ik ook graag.
Alleen hou ik er niet van de toerist uit te hangen. Ik ga liever zelf wat gaan
verkennen, buiten de toeristische buurten. Daar ontmoet je de echte lokale
bevolking. Ik ben weliswaar nog niet naar een oorlogsgebied geweest. Praag mag
dan wel enkel vage buurten hebben, ik kan mij voorstellen dat het niets voorstelt
in vergelijking met Kabul of Bagdad. Heb je ooit al schrik gehad in een
bepaalde situatie?

Henry: Schrik, nee. Dat is trouwens niet omdat ik een stoere gast ben
of wat dan ook. Ik ben zo bewust mogelijk als ik kan over waar ik mij bevind en
probeer de zaken duidelijk te houden. Ik reis liever alleen en net naar zulke
plaatsen. Als je geboren en getogen bent in Amerika, althans het Amerika waar
ik ben geboren dan ben je al goed voorbereid voor veel andere plaatsen op de
wereld.

Indien je de macht zou hebben, wat zouden de eerste dingen
zijn die je zou veranderen aan de VSA?

Henry: Een zéér grondige hervorming en verbetering van het openbaar
onderwijs. Het zou miljarden kosten. Ik zou het budget van het leger afnemen om
het te verwezenlijken.

Welke bands hebben de meeste invloed op je ontwikkeling als
muzikant gehad?

Henry: Stooges, Zeppelin, Sabbath. Wat mij betreft bezitten die bands
de ware fundamenten van Rock zoals ik het begrijp en zijn ze vrijwel
onaantastbaar.

Het zijn de bands waar ik blijf naar teruggrijpen en ze blijven steeds
even goed klinken als toen ik ze voor het eerste hoorde. Een andere band waar
ik inspiratie kan blijven uithalen is The Velvet Underground. Voor mij zijn dat
de bands die rock maken zoals rock gemaakt moet worden. Gelukkig voor mij, ben
ik nooit goed genoeg geweest om erg beïnvloed te zijn geweest door wie dan ook.
Ik heb gewoon een kwart eeuw op een podium staan schreeuwen.

Iets waar je het vaak over hebt is je afkeer van drugs,
alcohol en ongezond eten en het belang dat je hecht om in vorm te blijven en
vaak te sporten. Heb je het gevoel dat jezelf onthouden van drugs, alcohol, …
je mentale en lichamelijke conditie verbeterd?

Henry: Ik ben niet
iemand die een joint uit iemands hand gaat slaan. Als dat is wat je jezelf wil
aandoen, dan is dat jouw keuze. Wat mijzelf betreft, Ik denk dat al de dingen
die je vermeld gewoon ‘the man’ is
die je uit vorm houdt, die je afstompt en dom maakt. Het maakt je middelmatig als
politiek activist en bovendien gemakkelijk te arresteren. Ik wil daar niets van
hebben.

Het is trouwens geen
kwestie van onthouding. ‘Onthouding’ is iets niet doen dat je eigenlijk wel wil
doen. Ik heb geen interesse in dat soort zaken. Absoluut niet. Ik zou nog
liever houtsplinters en glas eten. Ik ben te geëngageerd om omver te vallen
door al dat spul. Voor mij is geen alcohol en drugs gebruiken een bewust
politiek statement.

Bedankt het voor het interview Henry.

Meer info: http://henryrollins.com/