“I Love Brasil”
Zal ik maar elke blog over Brasil met de slogan ‘I love Brasil’ beginnen, plus er nog bij vermelden dat ik ook van voetbal hou.
Alez vooruit, we weten nu tegen wie en waar onze Rode Gladiatoren in het Fifa-circus gaan optreden. Rode Belgen die een slordige 3 à 5.000,00 euro veil hebben om een paar voetbalmatchen live te zien moeten aan de Fifa-kassa liefst vandaag hun tickets al betalen willen ze nog binnen geraken – er zouden te weinig tickets zijn roept iedereen samen met de Fifa, of dat waar is weet ik niet maar het is een perfecte marketing.
De officiële prijzen liegen er niet om, van 67,00€ tot 732,00€ voor 90 minuten voetbal. Het feit dat er 3 categorieën zijn en voor elke match andere prijzen gevraagd worden laat zien dat de Fifa goed voor z’n portemonnee zorgt en z’n goeie plaatsjes voorbehoudt voor de rijken.
De Canvas Brasil week is voorbij en de de cliché’s over ‘dat tropisch land dat door God is gezegend’ zijn weer bevestigd. Witte stranden, palmbomen en blote vrouwen-konten waar een koordje in verwijnt. Ja, natuurlijk zat er hier en daar iets, dat aansloot op de realiteit – Annelies Beck over het onderwijs bijvoorbeeld – maar de teneur was cliché-bevestigend en dus, Canvas-onwaardig, naast de kwestie.
Wat is de kwestie?
De kwestie is – en misschien dat de dood van Mandela helpt om die te zien – dat de Rode Duivels op sterk bezoedelde grond zullen spelen en mee-verantwoordelijk zullen zijn voor de grote leugens in de media:
1. dat die Fifa Wereldbeker goed is voor Brazilië
2. dat Brasil een voorbeeld is van goede vooruitgang.
1.
Met die bezoedelde grond wil ik het nog eens hebben over de grove schending van de mensenrechten voor de bouw van de 12 voetbalarena’s en hun accommodaties.
Toen, naar aanleiding van de dood van Mandela, Tom Lanoye in Terzake het had over de verschrikkingen van de 48 jaar apartheid en het gemak waarmee die hier toen onder de mat werd geveegd zag ik de paralel met de 21 jaar Braziliaanse dictatuur (1964-1985) en de sfeer van corruptie die nú anno 2013-2014 nog steeds het mooie land vergiftigt.
Een voorbeeldje voor die boude vergelijking: Wie weet vandaag dat de voorzitter van de Braziliaanse voetbalbond, José Maria Marin, tijdens die dictatuur gouverneur van São Paulo was?
Vóór maart dit jaar wist ik dit ook niet maar dank zij Romário (ex-voetbalgod en vandaag kritische parlementair) vernam ik het verband tussen Marin en de foltering en moord op Vladimir Herzorg de kritische hoofdredacteur van TV Cultura.
Romário heeft zich zeer druk gemaakt over de aanstelling van Marin, een politiek figuur die de misdadige dictatuur ondersteunde en de moord op de journalist vergoelijkte (meer dan vergoelijken zeggen andere stemmen) hoort niet op een voetbalpodium. Romário stelde voor: “Laten we alstublieft het verleden van die jaren dictatuur achter ons samen met diegene toen aan de macht waren”. Het zal José Maria Marin zijn die de beker aan Vincent Kompany overhandigt, als de Belgen de Copa 2014 winnen, natuurlijk.
Maar die foute voorzitter is maar een trieste anekdote de essentie is dat de Fifa Wereldbeker helaas niet goed is voor Brasil. Steeds meer en meer mensen hebben door dat het overheidsgeld dat ontbreekt in onderwijs, gezondheidszorg en transport verdwijnt in die bodemloze 12 putten. De 12 Witte Olifanten, zo worden de 12 Arena’s genoemd. Wie er optreedt in het fifa-circus is mee verantwoordelijk voor wat Romário – als lid van de parlementaire commissie die de overheidsuitgaven moet controleren kan hij het weten – “DE GROOTSTE DIEFSTAL IN DE BRAZILIAANSE GESCHIEDENIS” noemt.
2.
Bric-land Brasil is helaas geen voorbeeld van vooruitgang op onze wereldbol.
Brasil is op vele vlakken belangrijk voor de hele wereld, laat mij er één uitpikken.
Brasil is belangrijk omdat het zo’n immens groot land is, en ons, levensnoodzakelijk, grootste stuk tropisch regenwoud binnen zijn grenzen heeft. Een regenwoud dat langs alle kanten dreigt vernietigd te worden door de energie-lobbys, de voedsel-industrie en de grondstoffen-concerns. Google maar naar de bouw van de Belo Monte dam, naar het omleggen van de Rio São Fransisco en de droom van 50 nieuwe kerncentrales … en lees daarna het goeie nieuws over de Fifa Wereldbeker.
Moeten de Rode Duivels zich uit de fifa-competitie terug trekken?
Neen, natuurlijk niet, dat is, één, hun bevoegdheid niet en twee, vandaag absoluut niet aan de orde.
Wat dan wel?
Waren het De Rode Engels dan zouden ze gebruik maken van de aandacht (lees: gratis mediaruimte) die ze nu krijgen om het over de realiteit van het Fifa-event te hebben.
Zelf moeten ze dat niet doen, zij weten zo’n dingen niet en voetballers moeten voetballen, maar ze zouden Twitter- of Face Book-gewijs een grote massa mensen kunnen doorverwijzen naar die informatie die in de sportpagina’s nooit verschijnt.
Zijn niet veel van onze voetbalgoden van bescheiden komaf?
Zouden ze zich niet beter voelen bij het Braziliaanse volk dan bij die corrupte kaste van Projectontwikkelaars en Politici die dat volk ten behoeve van de Fifa beroven?
Of hebben die van de pot gerukte geldsommen waarmee ze als koopwaar worden doorverkocht en uitgeleend hun laatste greintje sociale intelligentie vernietigd?
Ik geloof het niet. Laten we mild zijn. Vraag u af of u zelf, als tiener-met-uitzonderlijk-talent, ook niet in die slipstream van geld en succes zoudt mee gezogen zijn. Weinig geld hebben is een probleem, maar veel geld hebben ook.
Met wat ik lees over een aantal voetballers – laat mij er twee uittrekken, Vincent Kompany en Romario – blijft ik geloven dat er ook intelligente, rijke voetballers met een groot hart bestaan.
Intelligente lezers van dwm kunnen misschien die Jupiler van hun boodschappenlijstje schrappen. Alle beetjes helpen. Adidas en Coca Cola had u al geschrapt, toch?
