Het hangt er natuurlijk van af hoeveel je verdient. Tweeverdieners met een gezinsinkomen van 4.000 euro of meer voelen deze en andere kleine prijsstijgingen niet of nauwelijks. Zij hebben voldoende marge, voor hen betekent dat gewoon wat minder sparen. Maar voor alleenverdieners, uitkeringstrekkers, lage inkomens of mensen met een karig pensioen is dat een heel ander verhaal. Elke prijsstijging is er één teveel en duwt hen verder naar onder. 

De cijfers zijn ontstellend. 54 procent van de eenoudergezinnen en 70 procent van de werklozen loopt vandaag risico op armoede of sociale uitsluiting. Globaal loopt één op vijf van onze landgenoten vandaag het risico op armoede. 40 procent van de gezinnen kan niet sparen en een centje opzij leggen voor de oude dag of voor de kinderen. 27 procent van de gezinnen kan niet op vakantie gaan. 8 procent stelt een doktersbezoek of aankoop van medicijnen uit omwille van geldgebrek en 5 procent van de bevolking kan zijn woning niet verwarmen en kan zich maar om de twee dagen een warme maaltijd veroorloven. Voor zo’n rijk land als het onze is dat onbegrijpelijk en ontstellend. De gele hesjes komen uit die onderkant.

Globaal loopt één op vijf van onze landgenoten vandaag het risico op armoede. Voor zo’n rijk land als het onze is dat onbegrijpelijk en ontstellend. 

En het gaat helaas niet de goede richting uit. In 2016 en 2017 leverden de Belgische werknemers bijna 2 procent koopkracht in terwijl er in alle landen die ons omringen een aanzienlijke stijging was van de reële koopkracht. Als je de besparingsmaatregelen van de laatste jaren optelt dan gaat de gemiddelde Vlaming er minstens 800 euro per jaar op achteruit. 

Kinderarmoede is een zeer goede indicator om de kwetsbaarheid van de onderkant van onze samenleving te meten. Welnu, vandaag hebben we van de hele EU het slechtste cijfer wat betreft kinderen die opgroeien in een gezin waar niet of heel weinig wordt gewerkt. De cijfers zijn bar slecht in Brussel en Wallonië, maar ook in Vlaanderen ligt dat cijfer hoog, veel te hoog. Nog erger is, dat het cijfer jaar na jaar toeneemt.

Jammer, maar geen geld, hoor je dan. Goed geprobeerd, is het antwoord. België is een van de rijkste landen ter wereld. Er is geld zat, het is alleen zeer slecht verdeeld. Welzijnszorg, de grootste armoedebestrijdingsorganisatie in Vlaanderen, berekende dat er jaarlijks ongeveer 2 miljard euro nodig is om alle uitkeringen, leeflonen en laagste lonen op te trekken zodat er geen armoede meer zou zijn. Voor de opvang van de vluchtelingen komt er nog eens een half miljard bij.

De superrijken parkeren jaarlijks meer dan 100 miljard euro op belastingparadijzen. Met een fractie daarvan is de armoede opgelost. 

Eigenlijk zijn dat peanuts. De bedrijven kregen de afgelopen jaren cadeaus ter waarde van 16 miljard euro onder de vorming van belastingvermindering, loonsubsidies en vermindering van sociale bijdragen. Vorig jaar streken de aandeelhouders van de Belgische bedrijven zo’n 12,5 miljard op aan dividenden en parkeren de superrijken jaarlijks meer dan 100 miljard euro op de belastingparadijzen. Met een fractie daarvan is de armoede opgelost.

Ja, in dat licht hebben de gele hesjes meer dan een punt. Maar ze hebben nog een ander punt. Iedereen weet dat om de klimaatontaarding te stoppen er veel meer nodig is dan enkele accijnzen op fossiele brandstof. Zonder goed en goedkoop openbaar vervoer is er voor veel mensen gewoon geen alternatief op de wagen. In feite zijn de accijnsverhogingen een slinkse manier om de kas te spijzen op de rug van de gewone mensen, terwijl er ondertussen aan de emissie en vervuiling zo goed als niets verandert. De gele hesjes maken eens en voorgoed duidelijk dat de strijd tegen de klimaatopwarming niet kan gewonnen worden op een asociale basis. De ecologische en de sociale strijd zijn twee kanten van dezelfde medaille.

De gele hesjes maken eens en voorgoed duidelijk dat de strijd tegen de klimaatopwarming niet kan gewonnen worden op een asociale basis.