De titel lijkt wel een contradictio in terminis.  Hoe kan er in godsnaam in een land als Irak, dat helemaal geïsoleerd is van de buitenwereld, plaats zijn voor vrijetijdsbesteding in de vorm van metalmuziek? Een land waar in de eerste plaats overleven aan de orde van de dag is. Of zou het een mooie metafoor kunnen zijn voor de totale chaos waarin Irak is beland door decennia van oorlog en vreemde bezetters?

Fasten you seatbelts, in deze onthutsende documentaire volgen we de leden van de enige Iraakse metalband, Acrassicauda. Die vreemde naam komt uit het Latijn en verwijst naar een zeer giftige zwarte schorpioen uit de Woestijn van Irak en Koeweit. Spuit deze metalband gif ? Niet echt. Hun muziek is niet politiek geladen maar verwoordt de wanhoop en desillusie van een generatie die probeert een zinvol bestaan op te bouwen in een compleet geruïneerd land. Het is vooral een schreeuw om aandacht, een manier om zich vrij te voelen.

De verbaal sterke bassist spuwt zijn gal over de Amerikaanse propaganda-oorlog. In het westen wil men doen geloven dat hier een heilige oorlog, een jihad wordt gevoerd. Bullshit! Sjiieten en soennieten leven hier zonder problemen samen. Een handvol extremisten verziekt de boel terwijl de grote massa mensen kreunt onder het geweld en miljoenen Irakezen hun land ontvluchten.

Noodgedwongen vluchten de bandleden naar Syrië waar ze in erbarmelijke omstandigheden moeten leven en als paria’s worden behandeld. Maar hun passie voor muziek smeedt een ijzeren band. Aandoenlijk om te zien hoe ze ondanks alles hun droom proberen te realiseren.

De bassist verwoordt het nogmaals treffend: ‘wij willen jong en onbezorgd zijn en doen wat iedere vijfentwintigjare doet: plezier maken!’ Ze spiegelen zich hierbij heel erg aan het westen. Is dit niet de ironie ten top gedreven? De Amerikaanse cultuur als baken van vrijheid terwijl de VS voor een groot stuk verantwoordelijk is voor de hel van Bagdad?

Wie onberoerd blijft bij het bekijken van ‘Heavy Metal in Baghdad’ heeft geen greintje menselijkheid in zich. Het is een mokerslag van formaat right in your face. Een striemende aanklacht tegen de oorlog en een hartstochtelijk pleidooi voor freedom of speech. De twee Amerikaanse documentairemakers van het blad Spice wagen dan ook hun eigen leven in naam van de vrijheid van meningsuiting.