Vanmorgen was het de kick off voor de 102ste Internationale Arbeidsconferentie, met de traditionele openingszetting. Waarbij het vooral uitkijken was naar de eerste openingsspeech van Guy Ryder, de directeur-generaal van de IAO. Hoge verwachtingen ingelost, dat vond althans Chris Serroyen van de ACV-studiedienst.
De openingszitting van de Internationale Arbeidsconferentie kent een vast ritueel. Eerst de meet and greet bij de aanvang, om vervolgens de plaatsjes gereserveerd voor België te zoeken. Wegens de BE gedoemd om naast Belarus (Wit-Rusland) te zitten, een serial nominee als het gaat om schending van werknemersrechten. Vervolgens de verkiezing van de voorzitter van de Conferentie, dit keer weggelegd voor Nidal Katamine, de Minister van Arbeid van Jordanië, al evenmin een hoogvlieger qua respect voor de rechten van de werknemers. Vervolgens nog wat vervelend protocol. En dan was het de beurt aan Guy Ryder, vorig jaar verkozen tot nieuw directeur-generaal van de IAO, in opvolging van Juan Somavia. Al moest Ryder het doen in twee keer. Omdat de Iraniërs weeral eens keet kwamen schoppen met wat geroep en rondstrooien van pamfletten. Ook dat behoort stilaan tot de vaste rituelen van de openingszitting. Het duurde even voor die uit de zaal waren verwijderd. Ryder bleef er, met zijn Brits flegma, onverstoorbaar kalm bij.
Somavia had de vorig jaren de lat hoog gelegd, met zijn charisma, maar ook zijn ongezouten taal. De laatste twee jaar vooral richting Europa, over hoe het met zijn crisisbeleid de waarden waarin het ooit pionierde geweld aandeed. Ik had het daar vorig jaar nog over (http://www.mo.be/en/node/170290). Vooral dat werd onthouden.
Bij Ryder onthoud je iets geheel anders. Terwijl Somavia in zijn opening statements vooral om zich heen keek, naar wat in de wereld gebeurde, viel vooral op hoe Ryder vooruitkeek. De IAO wordt binnen zes jaar een eeuwling. En wil het klaar staan voor zijn tweede eeuw, dan zal het zich moeten aanpassen aan de fundamentele veranderingen in de de wereld van het werk. Met een paar bijzonder opvallende accenten.
Eén, de actie richting de bedrijven. De IAO werkt tot nog toe vooral met landen. Met het ACV vragen we al lang dat de IAO ook rechtstreeks kan werken naar en met bedrijven, in het bijzonder de MNO’s. De drama’s in Bangladesh zeggen genoeg. Ryder is bereid die handschoen op te nemen. We hebben daar te lang mee gewacht, gaf hij aan, en dus kan geen verder uitstel worden geduld. Dat belooft. Vraag is of de werkgeversgroep hier ook die handschoen wil opnemen.
Twee, de strijd tegen de armoede. Met een verwijzing naar de post-2015-agenda, het vervolg op de Milleniumdoelstellingen. Een betere uitnodiging kun je toch niet bedenken, stelde Ryder.
Drie, gelijke kansen van vrouwen op de arbeidsmarkt. Met een mooie verwijzing naar wat premier Stoltenberg van Noorwegen laatst aangaf op de Europese conferentie van de IAO in Oslo, over hoe de Noorse welvaart meer stoelt op de hoge participatie van vrouwen dan op zijn fossiele rijkdommen.
Maar misschien nog het meest opvallend, wegens de krasse taal: de vergroening. De IAO moet mee die richting uit willen de toekomst van de planeet op lange termijn veiligstellen, gaf Ryder aan. Eentje om in te kaderen: “Of we het nu leuk vinden of niet, productie- en consumptiesystemen zijn cruciale determinanten voor milieuduurzaamheid. En de wereld van het werk zal ongeziene inspanningen moeten toen om zijn toekomst te verzoenen met de toekomst van de planeet”. Wellicht een stamp tegen een open deur voor wie wat mee is met de ecologische uitdagingen. Maar wees maar zeker dat zo’n frisgroene bevlogenheid hier op de jaarlijkse Top van het Werk ongezien is.
Kunt u er niet genoeg van krijgen, lees dan de volledige speech (http://www.ilo.org/ilc/ILCSessions/102/media-centre/speeches/WCMS_215027/lang–en/index.htm).
Chris Serroyen
Hoofd ACV-studiedienst
