Crisis. Niet alleen in Griekenland, ook in Nederland en Belgie, in heel Zuid-Europa en misschien wel overal in de wereld. Maar wij wonen hier, dus wij beleven het hier. De laatste drie jaren ging het eerst langzaam, maar uiteindelijk ontzettend snel achteruit voor iedereen. Ons leven is enorm veranderd.
Er stond eerder deze week een opmerkelijk doch wel heel verdrietig krantenberichtje in de newsfeed op mijn facebook. Een scholier was betrapt op het stelen van de kaarsen die in de kerk worden aangestoken en neergezet door de gelovigen om een gebedje te doen. Hij had ze notabene gestolen om zijn huiswerk te kunnen doen. Er was geen electriciteit meer in het ouderlijk huis, dus zaten ze ‘s avonds in het donker. Wat is dit toch in en in verdrietig en uitzichtsloos.
Hier in Griekenland is nog niet iedereen ontzettend arm, maar heel veel gezinnen kunnen het maar amper redden. Bij zoveel mensen is de electriciteit afgesloten, omdat ze die niet meer konden betalen.En die blijft ook afgesloten, omdat er geen uitzicht op is dat ze die in de nabije toekomst gaan kunnen betalen. Als je hier werkloos raakt is er een uitkering voor maximum een jaar, daarna is het op. Als je al werk had zonder sociale verzekering, dan kom je daar niet eens voor in aanmerking. Veel gezinnen trekken daarom weer bij hun ouders in, of bij andere familie. Maar natuurlijk zijn er ook veel mensen die nergens terecht kunnen en die leven in uiterste armoede.
Wijzelf kunnen nog wel voldoen aan onze basisbehoeften zoals electriciteit, maar dit is nu al het derde jaar dat we zonder fatsoenlijke verwarming leven. De stookolie is zeker twee keer zo duur geworden, terwijl alle inkomens daarentegen met de helft verminderd zijn! Dus is het peperduur om je huis nog te verwarmen zoals het hoort. We hebben centrale verwarming maar gebruiken die zelden. Wij hebben, echt waar, als een van de weinigen nog stookolie ingeslagen.
De meesten maken gebruik van de airconditioning, het traditionele haardvuur, een electrisch kacheltje of de nu weer populaire houtkachel. Overdag gaat de verwarming sowieso al niet aan. De ramen en deuren gaan open, zelfs al regent het, met de bedoeling het vocht uit het huis te weren. Als het echt ontzettend koud is gaat de verwarming heel even aan, maar de thermostaat gaat niet hoger dan 16 graden. Even aan en snel weer uit, zo vanaf 18.00 uur tot 22.00 uur ongeveer. Niet voldoende. Vochtplekken en het weer tekenen zich af op de plafonds en muren. We proberen er aan te wennen, maar het blijft toch moeilijk. De mannen drinken een raki om warm te worden, vrouwen en kinderen hullen zich in dikke kleren. En vaak ook nog een muts op als het erg koud is. Dat is het leven in Griekenland in crisistijd.
Afgelopen december waren we in Athene, waar zich een enorme rookwolk vormde ‘s avonds boven de stad. Duidelijk te ruiken en zelfs te zien. Er is massaal overgegaan op het gebruik van de houtkachels, waar de stadsmensen ook maar van alles ingooien wat brandt. Als het windstil was leek het net of je door de blauwe mist reed, verstikkend en stinkend.
‘Het meisje met de zwavelstokjes’ is misschien helemaal geen sprookje, het is een weerspiegeling van de werkelijkheid in 1845. Vandaag is dit sprookje weer actueel, en is het meisje een dakloze, een oude man die moet leven met een pensioen van 200 euro per maand, een alleenstaande moeder, een familie Grieken of immigranten …of een kleine jongen die kaarsen moet stelen om zijn huiswerk te kunnen maken anno 2013.
Hoe urgent en actueel dit schrijven is blijkt uit het tragische ongeval op een studentenflat, waar twee studenten op 28 februari 2013 zijn omgekomen door CO-vergiftiging en drie anderen nog in het ziekenhuis liggen. Ze probeerden zich te verwarmen met een barbecue-toestel met alle gevolgen van dien, en dit was zeker niet het eerste ongeval deze winter met dodelijke afloop. Hier in Griekenland is dit als een schok aangekomen, omdat dit duidelijk een gevolg is van de crisis en de armoede. Zaterdagmiddag 2 maart demonstreerden studenten voor het parlementsgebouw met als tekst ‘Twee dode studenten – jullie vermoorden ons, ga weg’ op de spandoeken.
Wie in Griekenland woont en zich geroepen voelt om zijn of haar persoonlijke verhaal te delen en mee te schrijven aan dit grote dagboek “Grieks Geluid”, kan een bericht sturen naar de facebook-pagina ‘Ariadnes dream’ en/of ‘Hart voor Griekenland’. Alle verhalen dienen in de Nederlandse taal geschreven te worden. De teksten worden vertrouwelijk behandeld door de beheerders en anoniem gepubliceerd, tenzij verzocht wordt om deze op naam te publiceren. De beheerders zijn niet verantwoordelijk voor de inhoud en behouden zich het recht om een verhaal niet te publiceren of te corrigeren op spellings- en andere taalfouten. Inhoudelijke aanpassingen kunnen alleen gebeuren na overleg met de schrijver.
