De “hulp” heeft niet geholpen: Ondanks het overbruggingskrediet van 110 miljard euro is Griekenland niet uit de crisis geraakt. Hoewel het uit leningen op 3 jarige termijn bestaande hulppakket, één jaar geleden goedgekeurd in het raam van het EU reddingsmechanisme het absolute keerpunt voor Griekenland had moeten betekenen, is de absolute schuld van Griekenland verder gestegen: van 150 naar 157 procent van het Grieks Bruto Nationaal Produkt, zoals de Europese Comissie vrijdag meedeelde.
Daarmee is ook de hoop verdwenen, dat Griekenland binnen enkele jaren weer aan redelijke tarieven geld zal kunnen ontlenen op de internationale kapitaalmarkt. Daar wordt op dit moment 16 procent interest op leningen met een tienjarige looptijd verlangd. Met de geringe export en de zwakke economisch ontwikkeling van het land is dat ondanks de vrijdag gepronostikeerde economische groei in het eerste kwartaal een onmogelijke opgave.
In 2010 is de economie met 5 procent gekrompen, de werkloosheid ligt momenteel bij de 15 procent – tendens stijgend. Tegelijkertijd heeft Giekenland 60 miljard euro nodig, vanzelfsprekend uit EU – middelen, enkel en alleen om in de komende 2 jaar aan aflopende kredieten te kunnen voldoen.
Heel concreet: Het land staat opnieuw voor het faillissement, of de onmogelijkheid tot betalen van de schuldeisers. Het is dan ook niet te verwonderen, dat ondertussen weer gesproken wordt over het ab- so- lu- te taboe, zoals onlanks bleek uit het niet meer zo geheime treffen verleden vrijdag van de ministers van Financien van Duitsland, Frankrijk en Griekeland met EU – Commissaris Claude Juncker en Jean- Claude Trichet , generaal directeur van de Europese Centrale Bank (ECB) .
Moet Griekenland de eurozone verlaten? Of is een schuldherschikking de oplossing, voor het reeds met 340 miljard euro aan uitstaande schuld belaste land verdere kredieten toegezegd worden?
aan het einde van hun Latijn
Het is nu ook niet zo, dat elders totale rust heerst: Naast Portugal en Griekenland hebben meerdere EU – staten toenemende moeilijkheden, hun waardepapieren te verkopen. Italie en Spanje hebben allen dit jaar 400 miljard euro nodig, om aan hun oude schulden waarvan de betalingstermijn voor de deur staat te voldoen. De muntunie raakt niet uit de crisis, en de strategen van de reddingsoperaties zijn aan het eind van hun Latijn.
Om te verhinderen dat de ellende de bank- en verzekeringsconcerns mee de dieperik in trekt, hebben de “redders” gedacht dat ze het probleem konden oplossen met nog meer verbintenissen. tegelijkertijd worden de volkeren van Europa steeds hardere besparingsmaatregelen opgedrongen.
Hoe echter moet Griekenland (hetzelfe geldt voor Ierland en Portugal) met de aanbevolen besnoeiingen , drastisch verlaagde lonen en massieve belastingsverhogingen uit de crisis groeien?
Athene verzoekt weliswaar met statistische truukjes een economische groei van 0.8 voor te spiegelen. Waar die groei in een krimpende economie vandaan zou moeten zijn gekomen, verklaart men niet. Zonder een daadwerkelijke toename van het BNP was de reddingsactie van de intervenanten (EU, ECB, IMF) echter tot mislukken gedoemd.
Waarom werd ze dan toch doorgevoerd? Eerst ging het erom, tijd te winnen, tijd voor een structurele verandering van het systeem.
Want een martkteconomische oplossing van deze crisis , conform de kapitalistische concurrentiewet, had de internationale bankenconcerns (en daarmee de echte machtscentra) in het bankroet gedreven. Het probleem moest daardoor niet met economische , maar met politieke middelen opgelost worden: Socialisme voor het grootkapitaal.
Bij deze oplossing dragen niet langer de financiele beleggers de risico´s , maar de massa van gewone mensen, eender waar, in Belgie, Nederland of Duitsland…
De regeringen van die landen halen de buikriem aan, om met het daarmee afgeperste geld Griekenland te “helpen”, want Griekenland moet nog steeds interesten en schuldaflossingen aan de grote Bankenconcerns betalen. Zonder hun “reddingsscherm” hadden de banken de in hun kluizen liggende schuldpapieren van crisislanden moeten afschrijven. Verliezen van honderden miljarden euro waren niet meer te vermijden, wat zeker tot het faillliet van enkele grote financiele instituten zou leiden.
Op zeker gespeeld
Ondertussen zijn de financiele multinationals echter verregaand ingedekt, zelfs een gedeeltelijke Griekse schuldherschikking hoeft geen angst meer in te boezemen, want hun vriendjes in de Europese regeringen hebben zich voor astronomische bedragen borg gesteld voor de Griekse schulden. Portugal komt binnenkort ook bij de club.
Ok de ECB lieten ze opdraven, toen die (tegen de statuten van de Europese Centrale bank in ) voor 160 miljard euro junk – bonds overkocht van de financiele grote spelers. Massieve verliezen voor de ECB zijn dus te voorzien.
In het geval nu van een zogenaamde schuldherschikking worden eerst de EU- waarborgen gelicht, zij beschermen de financiele concerns voor verliezen. Tegelijkertijd zijn de schuldbrieven die de financiele concerns wel nog in hun bezit hebben, minder verdacht en stijgen dus in waarde. Terwijl de financiele instituten op deze manier overal weer winst maken, betalen de burgers het gelag: En aangezien de grote ondernemingen via allerlei achterpoortjes nauwelijks nog een bijdrage aan de staatskas leveren, wordt de massa loontrekkenden samen met de kleine ondernemers vakkundig gestroopt.
Naar schatting moet Duitsland in geval van een Griekse schuldherschikking 80 miljard euro borg betalen aan de financiele instellingen. Daarom ook wil Duitsland versneld gaan besparen in de sociale uitgaven. Voor Belgie is nog geen bedrag bekend.
