“Je moet jezelf maar ophangen als je zo tegen verspilling bent,” zegt hij, terwijl hij met zijn handen gebaart dat hij een strop rond zijn eigen nek hangt en aanspant.
Eindelijk kwam ik eens voor mezelf op. Nadat mijn neen-is-neen-sticker niet gerespecteerd werd en er een politieke flyer mijn brievenbus in waaide. Ik was kwaad. Enorm kwaad. Het lijkt voor sommigen misschien banaal, maar voor mij was het de zoveelste keer dat mijn grenzen werden overschreden. Als verkrachtingsslachtoffer ben ik daar heel gevoelig voor. Hoewel mijn PTSD-symptomen verminderd zijn over de jaren heen blijft mijn lichaam ongewild getriggerd worden op momenten waar ik geen controle over heb. Dit was zo’n moment.
Ik ga de oudere man achterna en vraag hem waarom hij mijn neen-is-neen-sticker niet respecteerde. Ik snap dat er tijdens de verkiezingsperiode aan politieke educatie gedaan moet worden, maar als ik van het reilen en zeilen van deze partij op de hoogte wou zijn, zou ik hen wel volgen op sociale media, me inschrijven op hun nieuwsbrief of lid worden. Keuze genoeg voor de mensen anno 2022. Ongevraagde flyers in een brievenbus steken is zo twintigste eeuw en je doet er niemand een plezier mee, integendeel. Hij geeft aan dat ik altijd een klacht kan neerleggen bij de verantwoordelijke uitgever. Ik weet dat zoiets niets zal uitmaken. Zeker niet wanneer ik de naam van deze persoon lees. Ik herinner mij nog dat hij een aantal jaren geleden uitvoerig in de media is gekomen in verband met seksueel grensoverschrijdend gedrag. Nog zo’n moment.
Hij roept over democratisch recht en over hoe de partij in kwestie de armoede wel zal aanpakken in tegenstelling tot andere partijen. Maar daarbij vergeet hij wel dat nieuwe beginnende partijen geen recht hebben op partijdotaties en het dus moeten doen met vrijwillig.st.ers en geld uit eigen zakken. Zover het democratisch recht. Ook knijpt hij graag een oogje dicht voor de zovele partijdotaties waarin de alreeds bestaande, gevestigde politieke partijen zwemmen (en dan vooral deze partij). Geld dat men eerder gebruikt voor eigenbelang dan om mensen in armoede te helpen. Nog zo’n moment.
Het wordt een discussie van jewelste. Terwijl ik probeer met argumenten aan te geven waarom ik het niet ok vind dat hij zomaar een politieke flyer in mijn brievenbus steekt, maakt hij mij belachelijk door te zeggen dat ik maar klacht moet indienen bij de politie, dat ik mezelf maar moet ophangen en dat ik best gewoon mijn mond hou. Alsof ik de politie nog vertrouw met hetgeen ik heb meegemaakt, mijn zelfmoord iets zou oplossen en het patriarchaat niet al eeuwenlang mij de mond snoert. Wanneer ik telkens opnieuw opkom voor mezelf en mijn grenzen, stapt hij dreigend op mij af en besef ik plots in welke situatie ik mij bevind. Nog zo’n moment.
Niet verbazend dat net vandaag een open brief in De Standaard gepubliceerd wordt met politicae die het (seksueel) grensoverschrijdend gedrag beu zijn. De politiek is en blijft een typische dominante mannenwereld. Zowel in de grotere als in de kleinere partijen, hoeveel vrouwen er ook aan deelnemen. Net als in de andere lagen van onze maatschappij zal er niets veranderen zolang er niet over gepraat wordt, zolang grensoverschrijdend gedrag gedoogd wordt, zolang het patriarchaat (al dan niet met fluwelen handschoentjes) regeert.
Ik heb me nog nooit goed gevoeld binnen de partijpolitiek in ons land. Ik zal me er ook nooit thuis voelen. Zolang politieke partijen geen uitgewerkt beleid hebben over grensoverschrijdend gedrag met specifieke focus op gender en ras, zie je mij er niet toe behoren. En ik ben er vrij zeker van dat ik niet de enigste ben.
Bij deze een oproep aan alle politieke partijen. Step up your game voor de verkiezingen van 2024. Zeker gezien de opkomstplicht werd afgeschaft voor de lokale verkiezingen.
